Της Κλειούς Κατσιμίχα,
Ενάτη Μαρτίου 2019, μία μέρα μόλις μετά τον εθιμοτυπικό εορτασμό της Ημέρας της Γυναίκας σε αρκετά μέρη του πλανήτη. Αρκεί, όμως, μια μέρα με ροζ κορδελάκια και εμπνευσμένα λόγια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αποδώσει την πολυπλοκότητα της γυναικείας ύπαρξης το 2019; Ενώ αρκετές δυτικές χώρες υπερηφανεύονται για την πρόοδο που έχει κάνει το γυναικείο φύλο αγνοούν ένα πρόβλημα με διττή φύση. Αρχικά, αυτή η πρόοδος αποτελεί δυστυχώς προνόμιο μιας μειοψηφίας στον παγκόσμιο χάρτη ενώ ακόμα και στις λίγες αυτές χώρες που η πρόοδος υπάρχει, η ισότητα δεν έχει ακόμα επιτευχθεί.
Σε ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του πλανήτη, οι γυναίκες στερούνται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας ακόμα και της ζωής. Στην Ινδία, μία εκ των μεγαλύτερων χωρών του πλανήτη, η σεξουαλική κακοποίηση σε βάρος των γυναικών δεν αποτελεί καν ένα από τα βασικά εγκλήματα εναντίον τους. Η ρίψη οξέως στα πρόσωπα εκείνων που δεν συναινούν σε γάμο, η υποχρέωση ανήλικων κοριτσιών σε γάμο, η ενδοοικογενειακή βία βαριάς μορφής αποτελούν μια ζοφερή πραγματικότητα στην Ασιατική χώρα, ενώ παράλληλα υπάρχει ακόμα η δυνατότητα «νόμιμης» κακοποίησης σε βάρος εκείνων που κατηγορούνται ως μάγισσες! Η ινδική βαναυσότητα σε βάρος του γυναικείου φύλου δεν έχει τέλος, ούτε αρχή καθώς η εξακρίβωση του φύλου ενός εμβρύου ως θήλεος είναι σοβαρός λόγος για άμβλωση. Φυσικά, η βολική κατάσταση για όλους –πλην του μεγαλύτερου δημογραφικού ποσοστού κατοίκων της χώρας- δεν πρόκειται να ανατραπεί παρά τις τυπικές προσπάθειες της κυβέρνησης για ευνοϊκότερη νομοθεσία απέναντι στη γυναίκα.
Την ίδια στιγμή, ο δυτικός κόσμος χειροκροτεί τον εκσυγχρονισμό του βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας, με την δυνατότητα λήψης διπλώματος οδήγησης σε γυναίκες. Ταυτόχρονα είναι σχεδόν αυτονόητο πως οι περισσότερες γυναίκες δεν μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς συνοδεία άντρα συγγενή τους, βιώνουν κάθε μορφή ενδοοικογενειακής βίας, δεν έχουν αρκετές εργασιακές και εκπαιδευτικές δυνατότητες, ενώ απαγορεύεται μέχρι και να απαντούν οι ίδιες στην πόρτα! Λίγες χώρες παραδίπλα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, μία χώρα με τους υψηλότερους δείκτες βιασμών παγκοσμίως, υπολογίζεται πως περίπου 38.000 γυναίκες πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης ετησίως, μεταξύ των οποίων ένα σημαντικό ποσοστό είναι ανήλικες. Τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη περίπτωση οι φιμωμένες γυναίκες και η ελάχιστη ασφάλεια που μπορούν να εξασφαλίσουν βασίζεται σε μεγάλο ποσοστό στην ευεργεσία ανδρών, είτε αυτοί αποτελούν τον διάδοχο στον θρόνο στην περίπτωση της Σαουδικής Αραβίας, και τον στόχο του να ακολουθήσει μια πιο φιλοδυτική –όσο είναι δυνατόν- πολιτική, είτε ιδιωτών γιατρών όπως ο Ντένις Μακουέγκε, στην δεύτερη περίπτωση, που επανειλημμένα, πέρα από την παροχή ιατρικής περίθαλψης στα θύματα, έχει φέρει το ζήτημα των βιασμών στο τραπέζι συζήτησης διεθνών οργανισμών, όπως ο ΟΗΕ.
Φυσικά όλα αυτά τα προβλήματα φαντάζουν αρκετά μακριά σε οποιαδήποτε σύγχρονη δυτική κοινωνία. Και εδώ ωστόσο, οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων του γυναικείου φύλου δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Με φαινόμενα όπως η σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο, η διαφορά στον μισθό μεταξύ γυναικών και ανδρών, οι προκαταλήψεις και ο σεξισμός σε βάρος κάθε σχεδόν γυναίκας να αποτελούν κάτι το δεδομένο, ίσως το μόνο που έχει εξελιχθεί είναι η εναλλαγή της καταπάτησης των δικαιωμάτων της γυναίκας. Παράλληλα τα εγκλήματα του trafficking και της ενδοοικογενειακής βίας απαντώνται ακόμα και στην καρδιά της Ευρώπης, με τα κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων να κυριαρχούν στον εγκληματικό μικρόκοσμο στης Μαύρης Θάλασσας. Ακόμα και το δικαίωμα της επιλογής και της ελευθερίας της γυναίκας να μεταχειρίζεται όπως επιθυμεί το σώμα της αποτελεί μια ελευθερία που δεν είναι πανάκεια. Με την ευρωπαϊκή Ιρλανδία να δέχεται μόλις πέρσι το δικαίωμα για άμβλωση και πολλές χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, να βρίσκονται σε ένα διαρκές ντιμπέιτ του κατά πόσο μια γυναίκα πρέπει να φέρει αυτό το δικαίωμα, η ελευθερία αυτή είναι μια κατ’ επίφαση ελευθερία. Φυσικά, κορωνίδα του σεξισμού αποτελεί η ακραία σεξιστική συμπεριφορά του ίδιου του πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος συχνά προβαίνει σε δηλώσεις που υπονοούν πως η γυναίκα είναι πολίτης β’ κατηγορίας.
Δεδομένων όλων των παραπάνω, η 8η Μαρτίου δεν επαρκεί. Δεν είναι ούτε κατά διάνοια αφετηρία για εορτασμό των όσων το γυναικείο φύλο απέκτησε. Αυτό που θα έπρεπε να είναι, είναι μια αφετηρία για συζήτηση και διεκδίκηση πραγματικής ισότητας, μια αφορμή για να συζητηθούν όλα τα προβλήματα όπου και αν εξελίσσονται αυτά. Ωστόσο ο αγώνας αυτός δεν πρέπει να διαρκεί μία μόνο μέρα αλλά κάθε μέρα, μέχρι να μπορούμε να υποστηρίξουμε πως η 8η Μαρτίου είναι η μέρα που γιορτάζουμε την Γυναίκα σε κάθε γωνιά της υφηλίου.
