Του Θοδωρή Μεσημέρη,
Ήδη από τη χαραυγή του Συριακού Εμφυλίου Πολέμου, η σύγκρουση των δυνάμεων για γεωπολιτικούς σκοπούς στη Μέση Ανατολή ήταν εμφανής. Η Ρωσία εξαρχής ήθελε να διατηρήσει τις στενές σχέσεις της με τη Συρία από τα χρόνια της ΕΣΣΔ, ενώ ο αντίπαλος της, η Αμερική με το ΝΑΤΟ, προσπαθούσαν να εντάξουν τη Συρία στην δυτική ζώνη επιρροής μέχρι την απόσυρση των ΗΠΑ και των στρατευμάτων τους στα τέλη του 2018. Από την άλλη, πολιτικό και μιλιταριστικό παιχνίδι των στρατοπέδων προέρχεται από την αντιπαλότητα μεταξύ Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ και Ιράν για την επικράτηση στη Μέση Ανατολή, οι τελευταίοι μεν υποστηριζόμενοι από τον Πούτιν και τον Μπασάρ Αλ Ασάντ.
Ήδη από τον Οκτώβρη του 2011, η Ρωσία άσκησε βέτο ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στις προτάσεις για κυρώσεις έναντι του Ασάντ, προέδρου της Συρίας, κυρίως λόγω των καλών σχέσεων με το καθεστώς του και μ’ αυτό του πατέρα του ήδη από τα χρονικά της Σοβιετικής Ένωσης. Εν τέλει, η Ρωσία επενέβη στη Συρία στρατιωτικά το 2015 για να στηρίξει την κυβέρνηση, προσφέροντας της στρατιωτική βοήθεια. Πολλοί πίστευαν ότι αυτό έγινε για να γίνει αισθητή η παρουσία του Ρώσου προέδρου στο διεθνές προσκήνιο λαμβάνοντας μέρος σε πόλεμο μεγαλύτερης εμβέλειας που απασχόλησε πολλές εξωτερικές δυνάμεις. Όπως και οι Αμερικανοί, έτσι και οι Ρώσοι ισχυρίστηκαν ότι ο πρωτεύων σκοπός τους ήταν η καταπολέμηση της τρομοκρατίας, ωστόσο παρατηρούμε ότι πολλές εναέριες επιθέσεις που έγιναν δε συνέβησαν μόνο εις βάρος των «Τζιχαντιστών», αλλά και εις βάρος της αντίστασης κατά του Ασάντ. Περαιτέρω αμφιλογίες προκάλεσαν οι επιθέσεις επί των αμάχων, ιδίως στο Χαλέπι. Αυτό και οδήγησε στην αποδέσμευση της Ρωσίας από το Συμβούλιο του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το 2016. 
Γενικότερα, η κατάσταση στη Συρία είναι πολύπλοκη σε πολλά επίπεδα, ωστόσο είναι ξεκάθαρη η θέση του Πούτιν. Πρώτον, έκδηλα παρέχει στήριξη στον πρόεδρο της Συρίας. Ο πρόεδρος της Ρωσίας ακράδαντα πιστεύει ότι το μοναδικό νόμιμο καθεστώς είναι του Ασάντ και σε συνεννόηση με το Ιράν η Ρωσία συνέβαλε στη συρρίκνωση της επαναστατικής επιρροής επαναφέροντας πολλά από τα εδάφη πίσω στους κυβερνητικούς. Ο Αλ-Ασάντ απειλείται από την αρχή του εμφυλίου από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και – όχι τόσο πλέον όσο στο παρελθόν – από το ISIS. Ωστόσο, πολλοί εξτρεμιστές του Ισλάμ διείσδυσαν στις βαθμίδες των ανταρτών και ως εκ τούτου η απειλή από φανατικούς μουσουλμάνους είναι ακόμα υφιστάμενη. Είναι πολύ πιθανό ότι, εάν ανατραπεί ο νυν ηγέτης της Συρίας, τα ηνία της χώρας θα αναλάβουν ισλαμιστές που δε θα προκαλούν μονάχα ανησυχίες για τους Ρώσους, αλλά και τους Αμερικανούς. Μ’ αυτό μπορούμε να καταλάβουμε ότι η εμπλοκή της Ρωσίας, σύμφωνα με την ίδια, γίνεται κυρίως για λόγους αντιτρομοκρατικούς. 
Ένας άλλος λόγος θα μπορούσε να θεωρηθεί η μοναδική ναυτική βάση της Ρωσίας στη Μεσόγειο μετά την πτώση του Σοσιαλισμού στο Ταρτούς που αν δεν προστατευτεί τότε η πολιτική της Ρωσίας στη Συρία θα παρουσίαζε αστάθεια. Παράλληλα, δε πρέπει να λησμονούμε ότι υπάρχουν στον Καύκασο μουσουλμανικές παραστρατιωτικές οργανώσεις που κατέβηκαν στη Συρία για να στηρίξουν έμπρακτα τους Τζιχαντιστές και τους επαναστάτες. Αυτές οι συγκρούσεις θα μπορούσαν να είναι προπαρασκευαστικές για την απειλή της εθνικής ασφαλείας στη Ρωσία. Οπότε τίθεται ζήτημα εκ μέρους της Ρωσίας η πρόληψη της επιστροφής τους στη Ρωσία.
Εκθέτοντας τους λόγους για την εμπλοκή της Ρωσίας στον πόλεμο, καλό είναι να μην περιφρονήσουμε το γεγονός ότι το Κρεμλίνο είναι ο κύριος προμηθευτής όπλων στη Συρία, οπότε δε το συμφέρει να χάσει έναν επιπλέον σύμμαχο, ειδικά όταν λάβουμε υπόψιν ότι αυτοί που θέλουν να αποκαθηλώσουν τον Ασάντ από την εξουσία είναι “φιλοαμερικάνοι”. Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που ωθούν την Ρωσία στον πόλεμο.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατερίνη, Πιερίας το 1998. Φοίτησε ένα χρόνο στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ και πλέον, σπουδάζει στη Νομική του ΑΠΘ. Ενδιαφέροντά του εντοπίζονται στο Διεθνές και στο Ποινικό Δίκαιο. Μιλάει άπταιστα αγγλικά, ισπανικά και ρώσικα, ενώ έχει βασικές γνώσεις γερμανικών, πορτογαλικών και γαλλικών.
