Της Διάνας Βουτυράκου,
Είμαι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ασχολούμαι κυρίως με δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η Ρομποτική, το οποίο και θα αναλύσω αρκετά, και το δεύτερο ένας ΜΚΟ που έχω ιδρύσει η Unique Minds, που στοχεύει στο να βοηθάει μαθητές να διαλέγουν σχολή και πανεπιστήμιο.
Με τη ρομποτική λοιπόν, ασχολούμαι περίπου 10 χρόνια. Ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο, όταν ο καθηγητής της Τεχνολογίας μου έφτιαξε μια ομάδα ρομποτικής στο σχολείο και ανακοίνωσε πως θα πραγματοποιηθούν κάποιες εξετάσεις (σε κατασκευή και προγραμματισμό), για να επιλεγούν οι τρεις μαθήτριες που θα συμμετείχαν στην ομάδα. Πράγματι λοιπόν, κατάφερα να μπω σε αυτή την ομάδα και έκτοτε η ρομποτική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Με την ομάδα αυτή, μετά το πέρας του σχολικού ωραρίου καθόμασταν για προπόνηση, με σκοπό τη συμμετοχή μας στον 1ο πανελλήνιο διαγωνισμό ρομποτικής. Μας είχε δοθεί μία πίστα και έπρεπε να κατασκευάσουμε και να προγραμματίσουμε ένα ρομπότ να ακολουθεί κάποιες γραμμές και να συλλέγει συγκεκριμένα αντικείμενα. Έτσι λοιπόν, μετά από πολύωρες προπονήσεις καταφέραμε να κερδίσουμε το διαγωνισμό και να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής στην Κορέα.
Εκείνο το ταξίδι στην Κορέα και η συμμετοχή στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα ήταν για μένα το ερέθισμα που χρειαζόμουν, για να πάρω σημαντικές αποφάσεις για τη μετέπειτα ζωή μου, όπως το να σπουδάσω ρομποτική ή το να συμμετέχω σε πληθώρα διαγωνισμών με πολλά διαφορετικά ρομποτικά project.
Θέτοντας ως αφετηρία τη συμμετοχή μου στην Ολυμπιάδα της Κορέας, νομίζω έκτοτε ξεκινάει και το πιο όμορφο ταξίδι της ζωής μου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μετέτρεψα ένα χώρο στο σπίτι μου σε μικρό εργαστήριο για να μπορώ να προετοιμάζομαι για διαγωνισμούς ρομποτικής. Πλέον άλλαζα σχολείο, από γυμνάσιο σε λύκειο, οπότε δεν θα μπορούσα να προπονούμαι στο σχολείο. Έτσι χρησιμοποιώντας ως βοήθεια τo internet, βιβλία και ρωτώντας, είχα αποφασίσει να συνεχίσω να «προπονούμαι» στο σπίτι. Ένα χρόνο αργότερα, κατασκεύασα υπό κλίμακα ένα ρομπότ που προσέφερε έργο αναδάσωσης και κέρδισα ξανά τον πανελλήνιο διαγωνισμό ρομποτικής.
Επόμενος προορισμός λοιπόν ήταν η Παγκόσμια Ολυμπιάδα στο Άμπου Ντάμπι, όπου κατάφερα να λάβω και την 9η θέση, η οποία μέχρι πρόσφατα ήταν και η καλύτερη θέση ελληνικής συμμετοχής. Η ρομποτική όμως ήταν ένα ακριβό hobby και θυμάμαι πως από μικρή άρχισα να αναζητώ χορηγούς για να καλύπτουν τα έξοδα της κατασκευής μιας μακέτας και της συμμετοχής έπειτα στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα. Το 2012 συμμετείχα στο Παγκόσμιο Συνέδριο Ρομποτικής στη Μαλαισία «WRO: Ενσωμάτωση των ρομπότ στην κοινωνία» και το 2013 έλαβα τη δεύτερη θέση στον ΠανευρωπαΪκό Διαγωνισμό Robomac. Παράλληλα έγινα δεκτή ως κριτής στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής στο Κατάρ και τη Ρωσία, η νεότερη μάλιστα της διοργάνωσης και η πρώτη ελληνίδα, ενώ ακολούθησαν αρκετοί ακόμα διαγωνισμοί όπως η 7η θέση στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα της Κόστα Ρίκα (οι 8 πρώτες θέσεις όπως σε κάθε Ολυμπιάδα βραβεύονται ως Ολυμπιονίκες) και η 1η θέση στην Παγκόσμια Έκθεση Νεανικής Επιστήμης και Τεχνολογίας στην Κίνα.
Ταυτόχρονα, στο Πανεπιστήμιο γνώρισα τον κλάδο της Βιοϊατρικής και επέλεξα όλα τα μαθήματα που συνδύαζαν Ρομποτική και Ιατρική και πιο συγκεκριμένα Χειρουργικά Ρομπότ. Έτσι λοιπόν, σε συνεργασία με κάποιους καθηγητές της σχολής κάναμε κάποιες δημοσιεύσεις και παρουσιάσεις σε επιστημονικά συνέδρια πάνω στη Διαστοματική Ρομποτική Χειρουργική.
Όλα αυτά με οδήγησαν στη Γερμανία, όπου βρίσκομαι τώρα, να ασχολούμαι με τον Εντοπισμό Σφαλμάτων, όταν γίνεται χρήση επαυξημένης πραγματικότητας σε λαπαροσκοπικές επεμβάσεις, οι οποίες επεμβάσεις πραγματοποιούνται με τη βοήθεια ρομποτικών μηχανημάτων.
Όλα αυτά τα χρόνια είναι φυσικό λοιπόν να βίωσα αποτυχίες, σε προσωπικό και μη επίπεδο. Αρχικά, σε προσωπικό δυσκολεύτηκα αρκετά να ιεραρχήσω προτεραιότητες και να διαθέτω το χρόνο μου σωστά σε όσα ήθελα να κάνω. Το να ασχολείσαι με κάτι σε επίπεδο πρωταθλητισμού από μικρή οδηγεί σίγουρα στην έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Οι φορές ας πούμε που θυμάμαι να πηγαίνω για καφέ με φίλους στο σχολείο είναι μετρημένες.
Συνειδητοποίησα κάποια στιγμή λοιπόν πως είχα πει ένα μεγάλο όχι στον εαυτό μου, πως είχα αποτύχει να του αφιερώσω τον απαραίτητο χρόνο. Έτσι αποφάσισα ότι θα πρέπει να πω και όχι σε ευκαιρίες που παρουσιαζόντουσαν και να μειώσω τα πράγματα που αναλάμβανα να κάνω, ώστε να μπορώ να αποδίδω και στο 100%. Αλλά και σε επίπεδο διαγωνισμών, έπρεπε να αποδεχθώ ότι μπορεί να είχα προετοιμαστεί σκληρά όλη τη χρονιά, αλλά να μην κατάφερνα να κερδίσω. Στην αρχή, με επηρέαζε αρκετά, γιατί έχω μάθει να αναζητώ τις ευθύνες στον εαυτό μου, όταν κάτι δεν έχει το αποτέλεσμα που θα ήθελα. Δεν έλεγα λοιπόν ότι μπορεί κάποιος άλλος να είχε μια καλύτερη ιδέα, έλεγα ότι αν είχα δουλέψει παραπάνω, θα τα είχα καταφέρει, ασχέτως αν θα είχα χρειαστεί περισσότερες από 24 ώρες ημερησίως για να γίνει αυτό.
Οι όποιες αποτυχίες μου όμως, με βοήθησαν σημαντικά στα επόμενα βήματά μου. Κατανοώντας και αξιολογώντας τα λάθη μου, μπόρεσα με επιμονή και προσπάθεια να πραγματώσω τους στόχους και τα όνειρα που είχα μέχρι τώρα για εμένα.
Πλέον έχω ως βασική επιδίωξη, να εργαστώ σε μεγάλα ερευνητικά κέντρα πάνω στο κομμάτι της ρομποτικής χειρουργικής, ώστε τα ρομποτικά μηχανήματα να υποβοηθούν τον χειρούργο σε όσο περισσότερες επεμβάσεις γίνεται, ενώ παράλληλα θα γίνονται όλο και πιο προσβάσιμα οικονομικά ώστε να μπορεί να επιλέξει μία τέτοια επέμβαση ως λύση κάθε πολίτης.
Είναι γνωστό πως διανύουμε τον αιώνα της ιατρικής και όταν αυτό συνδέεται με την ραγδαία τεχνολογική πρόοδο θα πρέπει να αναμένουμε σημαντικές εξελίξεις. Το σημαντικό με τον κλάδο αυτό είναι πως απαιτεί τη συνεργασία πληθώρας επιστημών, που είναι και ένα γεγονός που πάντα με δελέαζε. Απαιτεί Μηχανικούς (Ηλεκτρολόγους, Μηχανολόγους, Χημικούς) και ανάλογα με την εκάστοτε ρομποτική εφαρμογή θα χρειαστεί τη συνεργασία με μία άλλη επιστήμη. Για παράδειγμα, στην εκπαιδευτική ρομποτική χρειάζονται εξίσου οι παιδαγωγοί και οι ψυχολόγοι στο σχεδιασμό εκπαιδευτικών προγραμμάτων, ενώ σε ένα χειρουργείο ο γιατρός και οι νοσηλευτές. Επιπλέον, η επιστήμη της νομικής σε επίπεδο βιοηθικής με τη ρομποτική αποκτούν όλο και στενότερες σχέσεις.
Έχοντας συνεργαστεί τόσο με εργαστήρια και καθηγητές στη σχολή μου όσο και στο εξωτερικό, στον τομέα τουλάχιστον της βιοϊατρικής βλέπω όλη την προσπάθεια να επικεντρώνεται στην εύρεση εξατομικευμένων θεραπειών. Να φύγουμε δηλαδή από τη λογική του έχω αυτό το σύμπτωμα, τι φάρμακο να πάρω και να πάμε στη λογική του ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και θα χρειαστεί άλλη θεραπεία.
Κάτι που θα ήθελα να πω κυρίως σε αυτούς που δεν ασχολούνται με αυτό το αντικείμενο ή και γενικότερα με τεχνολογικούς κλάδους, είναι ότι η ρομποτική και η τεχνητή νοημοσύνη δεν θα πρέπει να εξετάζονται ως απειλές, αλλά ως βοηθήματα. Ζούμε σε μία εποχή που όλα γύρω μας αλλάζουν με ταχύτατους ρυθμούς και απαιτείται να μην είμαστε απλώς παρατηρητές. Για αυτό διαβάστε, ψάξτε, ενημερωθείτε. Η άγνοια πάντα γεννάει φόβους, αλλά για μένα απειλή δε θα είναι το ρομπότ, παρά μόνο ο λάθος χειρισμός του από έναν άνθρωπο.
Όσον αφορά τις συμβουλές, μία είναι η σημαντικότερη συμβουλή που θα ήθελα να δώσω. Να θυμόμαστε πως απώτερος σκοπός μας είναι μέσα από την επιστήμη μας να βελτιώσουμε ποιοτικά τη ζωή των ανθρώπων. Και η αλήθεια είναι πως επειδή και εμπόδια θα έρθουν και δυσκολίες, στο τέλος της μέρας το κίνητρό μας, το να θυμόμαστε γιατί κάνουμε ότι κάνουμε, είναι και αυτό που θα μας δώσει δύναμη να συνεχίσουμε.
