Της Ευφροσύνης Γεωργιάδου,
«Γίνε και εσύ εθελοντής», μας προτρέπουν διάφορες οργανώσεις και γενικότερα πολιτιστικές, κοινωνικές, περιβαλλοντικές ομάδες, τη στιγμή που διανύουμε μια περίοδο χαρακτηριζόμενη από άκρατο ατομικισμό και αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μας. Ορισμένοι ανταποκρίνονται άμεσα στο κάλεσμα αυτό, υπάρχουν όμως και εκείνοι που διατηρούν αρκετές επιφυλάξεις και διστάζουν να τολμήσουν ένα εγχείρημα, από το οποίο θα αποκομίσουν πολλά οφέλη. Ποιες είναι όμως συγκεκριμένα οι αναστολές τους;
Αρχικά, αξίζει να αναφέρουμε πως η έννοια του εθελοντισμού, όπως διατυπώθηκε από την Γ.Γ της Νέας Γενιάς για το Ευρωπαϊκό έτος εθελοντισμού (2011), συνίσταται στην ανιδιοτελή προσφορά έργου ή υπηρεσίας που αναλαμβάνει το άτομο μεμονωμένα ή σε ομάδα, με ελεύθερη βούληση, χωρίς την προσδοκία ή απαίτηση υλικού ή άλλου είδους ανταλλάγματος, με σκοπό τη βοήθεια προς τον συνάνθρωπο και την κοινωνία ευρύτερα.
Δεδομένου λοιπόν ότι βασική έννοια του εθελοντισμού είναι η έλλειψη απτού ανταλλάγματος για τις παρεχόμενες υπηρεσίες, κάποιοι τον θεωρούν ως ”χάσιμο χρόνου”. Όμως, δεν έχουν αναλογιστεί πόσα μη αποτιμητεά σε χρήμα οφέλη αποκομίζει ένας εθελοντής όπως ενδεικτικά είναι η ηθική ικανοποίηση που νιώθει, όταν συμβάλλει στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος της κοινωνίας ή ειδικότερα κάποιου συνανθρώπου του, η επαφή και γνωριμία με άλλα άτομα με κοινές ανησυχίες και ενδιαφέροντα, η απόκτηση εμπειριών, η ανάπτυξη μέχρι τότε άγνωστων δεξιοτήτων ή ακόμη και η ανακάλυψη κάποιου ταλέντου.
Επίσης, ένας άλλος παράγοντας που ενισχύει τις αναστολές τους είναι η λανθασμένη εντύπωση σχετικά με την ποσότητα του χρόνου που πρέπει να διαθέσουν από τη στιγμή που θα εκδηλώσουν την επιθυμία να γίνουν κομμάτι μιας ομάδας ή οργάνωσης. Θεωρούν δηλαδή και εν μέρει δικαιολογημένα πως είναι απαραίτητο να αφιερώνουν αρκετό χρόνο, για να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους, κάτι ωστόσο που δεν ισχύει απαραίτητα. Αυτό συμβαίνει, διότι ακόμα ένα συστατικό στοιχείο της εθελοντικής εργασίας είναι ότι ο καθένας επιλέγει να την παράσχει σε συνάρτηση με το χρόνο που ο ίδιος θέλει και μπορεί να διαθέσει ανάλογα με την όρεξη και το φόρτο εργασίας της καθημερινότητάς του. Άλλωστε, και οι ίδιες οι ομάδες δεν υποχρεώνουν κανέναν εθελοντή να καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια, αλλά πάντοτε συμβαδίζουν με τις επιθυμίες και τις δυνατότητες των εθελοντών.
Παράλληλα, το γεγονός ότι ενδέχεται να μην έχουν ειδικές και επαρκείς γνώσεις για τη συμμετοχή τους σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα, δρα αποτρεπτικά παρόλο που το επιθυμούν πολύ. Η αλήθεια είναι όμως, ότι και πάλι οι ομάδες/οργανώσεις ενημερώνουν εκ των προτέρων τους υποψήφιους εθελοντές για το ποια προσόντα απαιτείται να έχουν, τα οποία κατεξοχήν εξαντλούνται στην προθυμία για συνεργασία και αλληλοβοήθεια, αλλά και στην συνέπεια και αποφασιστικότητα. Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι φορές που οι ίδιες οι οργανώσεις αναλαμβάνουν να καταρτίσουν τα μέλη-εθελοντές τους με την πραγματοποίηση συνεδρίων και συναντήσεων ή μέσω της καθοδήγησης από έμπειρους και καταξιωμένους επιστήμονες. Επομένως, ούτε αυτή η αναστολή τους αποδεικνύεται βάσιμη.
Έπειτα λοιπόν από την σύντομη παρουσίαση κάποιων λόγων οι οποίοι θέτουν φραγμούς στην επιθυμία ενός εν δυνάμει εθελοντή να ενταχθεί σε μία ομάδα, κρίνω σκόπιμο να ολοκληρώσω αυτό το άρθρο με μία φράση της Maya Angelou, Αφροαμερικανίδας ποιήτριας, «προσπάθησε να γίνεις το ουράνιο τόξο στο σύννεφο κάποιου άλλου» Έχοντας ως γνώμονα αυτή τη ρήση, ας γίνουμε εμείς οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στην κοινωνία του σήμερα, αφήνοντας πίσω ενδοιασμούς και φόβους!
Γεννήθηκε το 1998 στη Θεσσαλονίκη, αλλά μεγάλωσε σε μία κωμόπολη του νομού Θεσσαλονίκης. Φοιτά στο τμήμα Νομικής του ΑΠΘ και μεταξύ των ενδιαφερόντων της συγκαταλέγεται η ενασχόληση με κοινωνικά και πολιτισμικά ζητήματα.
