Της Νάσιας Τάσσου,
Με μια πρόχειρη σκέψη είναι εύκολο, νομίζω, για όλους μας να εντοπίσουμε έναν αξιόλογο αριθμό συγγενών, γνωστών και φίλων μας που έχουν φύγει απ΄ την Ελλάδα την τελευταία δεκαετία, περίοδο κατά την οποία η χώρα μας βιώνει το τρίτο, ιστορικά, κύμα εξωτερικής μετανάστευσης έπειτα από εκείνα των περιόδων 1903-1917 και 1960-1972.
Όπως και τις προηγούμενες δύο φορές έτσι και τωρινή, οικονομικά κυρίως κίνητρα σε συνδυασμό με την παρατεταμένη ανεργία αποτελούν τους κυριότερους λόγους που ωθούν του συμπολίτες μας να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό.
Πιο συγκεκριμένα, θεωρείται πλέον απόλυτα πιστοποιημένο το γεγονός ότι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δεν έχει και δεν πρόκειται να παρουσιάσει πρόοδο τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Αυτό μεταξύ άλλων, έχει σαν αποτέλεσμα ο βιοπορισμός να μετατρέπεται σε ένα συνεχή Γολγοθά για πολλούς από τους συμπολίτες μας κάνοντας έτσι την «λύση της φυγής» να φαντάζει επιβεβλημένη. Επιπλέον η έλλειψη αξιοκρατίας και η εκτεταμένη διαφθορά που επικρατούν στην Ελλάδα αλλά και η αναντιστοιχία της προσφοράς και της ζήτησης ειδικά των πτυχιούχων στην ελληνική οικονομία έρχονται για να δυσχεράνουν ακόμα περισσότερο τις συνθήκες και εν τέλει να συνοψίσουν τους καθοριστικότερους παράγοντες που οδηγούν τους Έλληνες στην διασπορά.
Το προφίλ των ανθρώπων που επιλέγουν να φύγουν για ένα νέο ξεκίνημα, με ενδεχομένως περισσότερες ευκαιρίες επαγγελματικής ανέλιξης απαρτίζεται από νέους μορφωμένους με επαγγελματική εμπειρία. Κύριοι προορισμοί για την νέα τους ζωή αποτελούν ως επί το πλείστον, άλλες ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες , οι ΗΠΑ, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, πρέπει να αναφέρουμε ότι ο δρόμος της μετανάστευσης δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα… Εντυπωσιακό είναι ότι η μετανάστευση συντελεί σχεδόν αποκλειστικά, στο βιοπορισμό των ίδιων των μεταναστών, καθώς μεγάλο ποσοστό από αυτούς ανεξαρτήτου εισοδηματικής κατηγορίας ούτε στέλνει ούτε δέχεται χρήματα. Εκτός μάλιστα από την φυσική δυσκολία προσαρμογής σε μια ξένη χώρα, ούτε η εύρεση εργασίας καθ εαυτή στο εξωτερικό φαίνεται να είναι μια εύκολη υπόθεση. Έτσι παρά το γεγονός ότι μερικοί συμπολίτες μας, βρίσκουν κατευθείαν απασχόληση, το μεγαλύτερο ποσοστό των μεταναστών ταλαιπωρείται για αρκετά μεγάλο διάστημα μέχρι να τα καταφέρει.
Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς που φεύγουν είναι τουλάχιστον αναμενόμενο ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα επιστρέψουν άμεσα πίσω στην πατρίδα για μόνιμη εγκατάσταση. Οι περισσότεροι πλέον για χρόνια στο εξωτερικό και έχουν «χτίσει» την ζωή τους εκεί…
Όσο λοιπόν συνεχίζεται αυτή η κατάσταση η Ελλάδα θα εξακολουθεί να πλήττεται σημαντικά αφενός σε δημογραφικό επίπεδο και αφετέρου στον τομέα της καινοτομίας, αφού τα περισσότερα απ τα νέα και καλύτερα «μυαλά της» προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αλλού. Συνεπώς, είναι χρέος τόσο του ελληνικού κράτους όσο και των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται εντός της ελληνικής επικράτειας, να προσπαθήσουν από κοινού να αμβλύνουν το θλιβερό φαινόμενο της εξωτερικής μετανάστευσης (brain drain), πριν αυτό οδηγήσει σε οριστική αφαίμαξη της χώρας από τους ικανότερους και παραγωγικότερους ανθρώπινους πόρους της….
