Της Άννας Κανάκη,
Στην πρώτη σεξουαλική επαφή, η ζωή ενός κοριτσιού αλλάζει για πάντα: ο υμένας σπάει και εκείνη αιμορραγεί. Πλέον καθένας μπορεί να διαπιστώσει τη σεξουαλική της ιστορία, απλά κοιτώντας αν υπάρχει υμένας ή όχι. Όμως όλο αυτό δεν είναι παρά μια απάτη.
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ – Ο ΜΥΘΟΣ
Η ανατομία των εξωτερικών γυναικείων γεννητικών οργάνων, του αιδοίου με άλλα λόγια, έχει συνοπτικά ως εξής: εσωτερικά των μεγάλων χειλέων βρίσκονται τα μικρά χείλη, εσωτερικά των οποίων τοποθετούνται η κλειτορίδα, η ουρήθρα και η είσοδος του κόλπου. Η είσοδος του κόλπου προστατεύεται και περιβάλλεται από τον υμένα, ο οποίος διαχωρίζει τα εξωτερικά από τα εσωτερικά γεννητικά όργανα.
Κάπου εδώ ξεκινά ο μύθος. Ο υμένας λέγεται ότι αποτελεί μία μεμβράνη η οποία καλύπτει εξωτερικά την είσοδο του κόλπου και διαρρηγνύεται, σπάει, με την είσοδο του ανδρικού γεννητικού οργάνου, ενός μυτερού αντικειμένου ή ακόμα και ενός ταμπόν. Από το σπάσιμο του υμένα προκαλείται μικρή αιμορραγία. Έτσι μπορεί να είναι απολύτως ξεκάθαρο αν μία γυναίκα είχε ποτέ στη ζωή της σεξουαλική επαφή ή όχι. Για αυτό και ο υμένας ονομάζεται «παρθενικός».
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ – Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Το Μάιο του 2017, δύο Σουηδές φοιτήτριες ιατρικής και εκπαιδεύτριες σε σεξολογικά θέματα, η Nina Dølvik Brochmann και η Ellen Støkken Dahl δίνουν μία ομιλία στο TEDx στο Όσλο, αναφορικά με το βιβλίο τους «The Wonder Down Under». Προσπαθούν να εξηγήσουν στο κοινό πώς τα δύο στερεότυπα για τον υμένα, ότι αφενός αυτός είναι μια μεμβράνη που όταν διαπερνάται, σπάει και αιμορραγεί, και ότι αφετέρου έτσι εξαφανίζεται, οπότε μας επιτρέπει να διαπιστώσουμε αν μία γυναίκα είναι ή όχι παρθένος, είναι μύθοι.
Οι μύθοι αυτοί ξεκινούν από την εσφαλμένη αντίληψη για τη φύση και τη μορφή του υμένα. Ο υμένας δεν είναι μία αδιάσπαστη μεμβράνη. Περιλαμβάνει μία μεγάλη γκάμα σχημάτων, μοιάζοντας σε ημισέληνο, τρυπητό, ή ντόνατ, ενώ υπάρχει η περίπτωση να καλύπτει εντελώς το άνοιγμα του κόλπου ή και να μην το καλύπτει καθόλου. Γενικά ο υμένας, ανεξαρτήτως του σχήματός του, θα είναι είτε σαρκώδης (παχύς) είτε ελαστικός.
Συνεπώς, η σεξουαλική πράξη ή η χρήση ταμπόν ή άλλου αντικειμένου δεν επηρεάζει καταρχήν την κατάσταση του υμένα, αν αυτός είναι αρκετά ελαστικός, ώστε να υποδεχθεί το πέος ή το αντικείμενο χωρίς να σπάσει. Έτσι, αιτιολογούνται οι περιπτώσεις εργατριών του σεξ με υμένες ανέπαφους, όπως των έφηβων κοριτσιών, ή αντίστοιχα παρθένων γυναικών με φαινομενικά διάτρητους υμένες. Αν βέβαια ο υμένας είναι σαρκώδης, θα προκληθεί μικρή αιμορραγία στην πρώτη επαφή, αφού αυτός θα υποχωρήσει δυσκολότερα.
Από το γεγονός αυτό προκύπτει σαφώς ότι η πρώτη σεξουαλική επαφή μιας γυναίκας δε συνεπάγεται απαραίτητα αιμορραγία. Ακόμα, μία απλή εξέταση του υμένα μίας γυναίκας δε μπορεί ουσιαστικά να αποδείξει τη σεξουαλική της κατάσταση σε κάθε περίπτωση.
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ – ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η εύλογη ερώτηση πια είναι, γιατί να ενδιαφέρει αυτό τον αναγνώστη των κοινωνικών; Οι Dølvik Brochmann και Ellen Støkken Dahl βασίζουν στην ερώτηση αυτή τον ίδιο το σκοπό της έρευνάς τους. Παραφράζοντας δικά τους λόγια:
«Οι μύθοι αυτοί έχουν επιβιώσει για αιώνες, λόγω του πολιτιστικού του στάτους, αν και έχουν καταρριφθεί ήδη εδώ και 100 χρόνια. Με αυτούς περιορίζεται και ελέγχεται η γυναικεία σεξουαλικότητα ανά τις ιστορικές περιόδους, πολιτισμούς και θρησκείες. Ακόμα και σήμερα, οι γυναίκες μπορούν να πέσουν θύματα κακομεταχείρισης, ντροπής, ακόμα και θανάτωσης λόγω τιμής, αν δεν καταφέρουν να πείσουν ότι είναι παρθένες. Έτσι, αναγκάζονται να το αποδεικνύουν μέσω εξετάσεων των γεννητικών τους οργάνων, ώστε να προσληφθούν στο στρατό ή σε οποιαδήποτε άλλη εργασία, να θεωρηθούν έντιμες για γάμο ή να αποκαταστήσουν τη φήμη τους. Και για να επιτύχουν στις εξετάσεις αυτές, πολλές επιλέγουν να υποστούν χειρουργικές πλαστικές επεμβάσεις τεχνητής τοποθέτησης του υμένα ή να αγοράζουν ψεύτικους υμένες και ψεύτικο αίμα για την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Έτσι, όλοι εμείς που επιτρέπουμε σε αυτούς τους αποδεδειγμένα ψεύτικους μύθους να συνεχίσουν να υπάρχουν, περιορίζουμε ή και καταστρέφουμε τις ζωές των γυναικών και κοριτσιών, αρνούμαστε τα δικαιώματά τους και επιβάλλουμε έναν πρόσθετο φόβο στις ζωές τους. Τελικά, τις αναγκάζουμε να ζουν μέσα σε κοινωνίες ανισότητας.»
«Ως επιστήμονες γιατροί, αυτή είναι η δική μας προσφορά: θέλουμε κάθε κορίτσι, γονιός και μελλοντικός σύζυγος να ξέρει τι είναι ο υμένας και πώς λειτουργεί. Θέλουμε να καταλάβουν ότι ο υμένας δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη της έλλειψης σεξουαλικής επαφής. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να αχρηστεύσουμε ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να ελέγχουν τις νεαρές γυναίκες σήμερα. Αφού σας τα είπαμε αυτά, ίσως αναρωτιέστε ποια είναι η εναλλακτική. Αν δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον υμένα ως απόδειξη του ότι μία γυναίκα είναι παρθένα, τότε πώς θα το αποδείξουμε; Η δική μας απάντηση είναι, καθόλου. Αν πρέπει να ξέρετε αν μία γυναίκα είναι ή όχι παρθένα, ρωτήστε την ίδια. Και το πώς θα απαντήσει την ερώτηση, είναι δική της επιλογή.
Ευχαριστούμε».
Είναι 19 ετών και είναι δευτεροετής φοιτήτρια του τμήματος Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Γνωρίζει αγγλικά,γερμανικά και γαλλικά και έχει συμμετάσχει σε πληθώρα φοιτητικών προσομοιώσεων και σεμιναρίων.
