Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Πριν από λίγες μέρες ο αρχισυντάκτης μου με ρώτησε αν θα ήθελα να γράψω κάτι για τα Όσκαρ. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη καθώς δεν είχα κάποια καλύτερη ιδέα για άρθρο και για να πω την αλήθεια, και μου φάνηκε σχετικά εύκολο. Βέβαια, καθυστέρησα να το κάνω και έχασα την ευκαιρία μου να σας μεταδώσω απλώς τι έγινε, άντε και με ένα ή δύο κακά αστεία για να δώσουν στο γραπτό λίγο στυλ και να σας κάνουν να βγάλετε λίγο παραπάνω αέρα από τα ρουθούνια σας. Όχι, τώρα, πρέπει να γράψω πως μου φάνηκαν τα βραβεία, να δώσω κάποιο σχόλιο, ίσως κάτι που δεν έχει ειπωθεί αρκετά και εδώ είναι που δυσκολεύομαι.
Τα βραβεία ξεκίνησαν με ιδιαίτερο τρόπο καθώς για πρώτη φορά εδώ και 30 χρόνια δεν υπήρχε παρουσιαστής, μα η απουσία του δεν έγινε αισθητή. Διάφορα πρόσωπα από τον κόσμο του Χόλιγουντ παρουσίασαν τα βραβεία και οι περισσότεροι, έκαναν καλή δουλειά. Η ροή του προγράμματος ήταν ικανοποιητική και τα πράγματα κύλησαν ομαλά, χωρίς απρόοπτα, σε αντίθεση με την τελετη του 2017. Όσον αφορά τον μονόλογο που, παραδοσιακά, δίνει ο οικοδεσπότης στην αρχή της μετάδοσης, οι θεατές φάνηκαν να καλύπτονται από μία, γεμάτη ενέργεια, εκτέλεση του ”we are the champions”, των Queen.
Ποιος θα το περίμενε;
Στο θέμα τον βραβείων, οι αντιδράσεις ήταν μικτές. Από τη μια μεριά, τα ‘Οσκαρ Β’ ανδρικού και γυναικείου ρόλου δόθηκαν σε Αφροαμερικανούς ηθοποιούς, ένας Μεξικανός κέρδισε το όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας και επιτέλους η Ακαδημία αναγνώρισε τη συνεισφορά του Spike Lee, έστω και καθυστερημένα. Σίγουρα έχει γίνει πρόοδος. Από την άλλη, το Green Βοοκ κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Το Green Book είναι μία ωραία ταινία, με εξαιρετικές ερμηνείες από εξαιρετικούς ηθοποιούς, που σε κάνει να νιώθεις πως υπάρχει, ακόμη, ελπίδα για την ανθρωπότητα. Το πρόβλημα είναι και φυσικά δεν είμαι ο πρώτος που το επισημάνει, ότι είναι άλλη μία ταινία που διαδραματίζεται στο ρατσιστικό παρελθόν της Αμερικής, στην οποία ο λευκός χαρακτήρας καταλήγει να είναι ο καλός, ο σωτήρας. Φυσικά, το Green Book παραμένει και πάλι μια καλή ταινία, απλά ταυτόχρονα χρησιμοποιείται για να δείξει πως η οπισθοδρομικότητα και ο ρατσισμός, όχι απλά υπάρχουν, αλλά είναι βαθιά ριζωμένα μέσα σε κάποια μέλη της Ακαδημίας, τα οποία, αν έπρεπε να μαντέψω, θα έλεγα πως είναι λευκά και στην τρίτη ηλικία.
Πέρα από τις αντιδράσεις που προκάλεσε η νίκη του Green Book, δεν υπήρχαν πολλά άλλα αξιοσημείωτα συμβάντα. Το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου πήγε στην Olivia Coleman, για το ρόλο της στο The Favourite, η οποία έδωσε μία ιδιαίτερα συναισθηματική ομιλία, με αποτέλεσμα το κοινό να της χαρίσει ένα, άξιο, standing ovation. Αμέσως μετά, ακολούθησε η βράβευση του Spike Lee, ο οποιός ήταν διασκεδαστικός καθ’όλη τη διάρκεια της βραδιάς, τόσο για την εμφάνιση του όσο και για τις δηλώσεις του σχετικά με το τωρινό πολιτικό κλίμα στην Αμερική.
Παρότι δεν υπήρχαν πολλές στιγμές τις οποίες με σιγουριά θα θυμόμαστε στο μέλλον, τα 91α βραβεία ‘Οσκαρ θεωρήθηκαν επιτυχημένα. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι υστερούσαν σε προσωπικότητα, και ίσως να έχει δίκιο, νομίζω, όμως, πως είναι ξεκάθαρο ότι η Ακαδημία δεν στόχευε να δημιουργήσει ένα αξέχαστο show. Αντίθετα, ήθελε να σιγουρευτεί πως δε θα το θυμόμαστε για τους λάθους λόγους και θεωρώ πως το κατάφερε.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
