Της Μαριλίνας Αντωνοπούλου,
Ελευθεροτυπία. Απαραίτητο χαρακτηριστικό μιας δημοκρατικής πολιτείας. Ας το κρατήσουμε αυτό. Το τελευταίο διάστημα –για την ακρίβεια, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όταν και ανέλαβε την πολιτική ηγεσία της χώρας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ– άρχισε να διαφαίνεται ένα σκοτεινό τοπίο στα ΜΜΕ, τα οποία σταδιακά μετετράπησαν σε φερέφωνα της αντιπολίτευσης, εξαπολύοντας ανοίκειες επιθέσεις προς την κυβέρνηση δια στόματος πρωτοκλασάτων- και μη-δημοσιογράφων, χαράσσοντας μια πορεία έως τώρα με έντονα τα σημάδια της απελπισίας -από τη μεριά τους-, με απώτερο στόχο την συντριβή της κυβέρνησης.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το κλίμα απελπισίας, πέρα από αναλήθειες, δημοσκοπήσεις –εν γνώσει των αρμοδίων εσφαλμένες και παραπλανητικές– μικροκομματικά παιχνίδια και άλλα πολλά, ένα ακόμη όπλο που βγάζουν από τη φαρέτρα τους είναι και οι απειλές. Και μάλιστα, οι φασιστικού τύπου απειλές.
Αφού λοιπόν πολλές φορές τα ίδια τα στελέχη της αντιπολίτευσης περιορίζονται ή κωλύονται να αρθρώσουν το λόγο της κινδυνολογίας και της τοξικότητας, το έργο αυτό αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν οι πιστοί τους υπηρέτες στα ΜΜΕ που διάκεινται φιλικά-έως πολύ φιλικά μπορώ να πω-προς το πρόσωπο και το κόμμα τους.
Πριν από μερικές ημέρες ήρθαν στο φως –όχι ότι προσπάθησαν να τις κρύψουν– δηλώσεις δύο πολύ γνωστών δημοσιογράφων-απότοκα του παλαιού και διεφθαρμένου καθωσπρεπισμού συντηρητικών παρατάξεων, οι οποίοι μάχονται με κάθε τρόπο για την αναβίωση του παρελθόντος τους.
Ο ένας από τους δύο «προέβλεψε» το κλείσιμο τεσσάρων εφημερίδων, καθώς και της δημόσιας τηλεόρασης, μετά τις εκλογές. Ο άλλος, σε μια συνομιλία που είχε σε μέσον κοινωνικής δικτύωσης με χρυσαυγίτη οπαδό, προέτρεπε να εισβάλλει τανκ στην ΕΡΤ, με αντάλλαγμα την ψήφο του τελευταίου.
Ίσως τις ημέρες που διανύουμε, τις ημέρες μιας αριστερής κυβέρνησης, η άρθρωση ενός μεστού σε επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, αντιπολιτευτικού λόγου, φαντάζει μια ιδέα πολύ ρομαντική έως ουτοπική.
Αντιθέτως, κυριαρχεί ένας λόγος απολύτως –και αναγκαία για πολλούς– ψηφοθηρικός. Η νοσταλγία όμως τακτικών φασιστικών και η προτροπή για την αναπαραγωγή τους είναι τουλάχιστον εξωφρενική, ενώ μαρτυρά και την απελπισία των «νόμιμων και γνήσιων ιδιοκτητών της χώρας», όπως φαντάζονται οι κληρονόμοι των μεγάλων πολιτικών ονομάτων τον εαυτό τους. Μια απελπισία, που χαρακτηρίζει τις κινήσεις τους, ως συνέπεια της αδυναμίας εύρεσης υπαρκτών και ορθών αιτιών και επιχειρημάτων για αμαύρωση του κυβερνητικού έργου.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έσπευσε να «κόψει» από τα ψηφοδέλτιά του τον δημοσιογράφο που οραματίζεται τανκς, ωστόσο δε μπορώ να πω «ευτυχώς», διότι το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Πιο κυνικά, η υποψηφιότητα του εν λόγω ατόμου δεν ενδιαφέρει κανέναν. Το πρόβλημα είναι άλλο. Πιο βαθύ. Πιο σκοτεινό. Σε μια ύστατη προσπάθεια προσέλκυσης ψηφοφόρων, η αξιωματική αντιπολίτευση, με αποκορύφωμα τα εθνικιστικού χαρακτήρα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία και με τον εσωτερικό διχασμό της –που πλέον είναι ορατός, όπως είναι ορατή και η αναζωπύρωση των ακροδεξιών ενστίκτων της– ,άρχισε να θρέφει και να προστατεύει στους κόλπους της άτομα και κινήσεις με έντονη ακροδεξιά –φασιστική κοινώς– νοοτροπία, «φλερτάροντας» και με υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής.
Έτσι λοιπόν, και οι αυλικοί και οι υπήκοοί τους δημοσιογράφοι, οι οποίοι ζουν και δρουν μέσα σ’ ένα μιντιακό κλίμα με έντονη τη μυρωδιά της σήψης και της ασυδοσίας, παραιτούνται (οι περισσότεροι έχουν παραιτηθεί εδώ και χρόνια) από τη δημοσιογραφική δεοντολογία και τον αγαθό σκοπό της ενημέρωσης. Εν συνεχεία, βυθίζονται καθημερινά στο βούρκο της λασπολογίας και της επίθεσης στο κυβερνητικό έργο, με στόχο αφενός την παραπλάνηση του κόσμου προς τέρψη και των συμφερόντων των αφεντικών τους, αφετέρου τη δική τους δημοσιογραφική –ή και πολιτική (γιατί όχι!)– ανέλιξη, η οποία φυσικά εξαρτάται από όσων τα αυτιά χαϊδεύουν.
