Του Δημήτρη Τόλια,
Τα δημοτικά συμβούλια που θα αναδειχθούν μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου θα διαφέρουν κατά πολύ από αυτά των παλαιότερων χρόνων. Το αναλογικό σύστημα κατανομής των εδρών, το οποίο θα εφαρμοστεί θα αναδείξει δημοτικά συμβούλια στα οποία πιθανόν ο συνδυασμός του Δημάρχου να μην διαθέτει την αυτοδυναμία, συνεπώς και την δυνατότητα να λαμβάνει αποφάσεις δίχως την συναίνεση της αντιπολίτευσης. Το μείζον ερώτημα επομένως είναι αν αυτή η αλλαγή θα λειτουργήσει θετικά ή αρνητικά προς το συμφέρον των δημοτών.
Είναι προφανές ότι πολλά προβλήματα θα προκληθούν όσον αφορά την λήψη των αποφάσεων. Συνδυασμοί που ηττήθηκαν είναι πιθανόν να καταψηφίζουν μέτρα που θα προτείνει η συμπολίτευση όσο θετικά και αν μπορεί να αποβούν για τον τόπο απλά και μόνο για εγωιστικούς, τοπικιστικούς και προσωπικούς ανταγωνισμούς. Το δόγμα του «ό,τι προτείνει ο εχθρός μου, σημαίνει πως είναι και κακό» σε πολλές περιπτώσεις θα προκαλέσει αδράνεια στην λήψη αποφάσεων όσο τα προβλήματα των δημοτών θα εντείνονται αντί να λύνονται.
Συνεπώς, είναι αναγκαίο πρώτον, οι προτάσεις της δημοτικής αρχής να καλύπτουν τα συμφέροντα όλων των δημοτών και να επηρεάζουν θετικά όλες τις πλευρές, ώστε και η αντιπολίτευση να είναι σε θέση να συναινέσει. Στην περίπτωση αυτή, η μονομερής ενίσχυση συγκεκριμένων τοπικών συμφερόντων θα αποτρέπεται, οι απαιτήσεις μεγαλύτερου αριθμού δημοτών θα αποτυπώνονται στις αποφάσεις, ενώ ο έλεγχος προς την δημοτική αρχή θα είναι μεγαλύτερος.
Επιπλέον, η συμμετοχή των δημοτών και η παρέμβασή τους θα είναι αναγκαία, ώστε να αποτρέπονται δογματισμοί και εγωιστικοί ανταγωνισμοί που θα παρακωλύουν την διαδικασία λήψης αποφάσεων. Είναι βέβαιο πως, εάν οι δημότες ενημερώνονται για τα πεπραγμένα των δημοτικών συμβούλων, εάν ξέρουν δηλαδή ποιος και γιατί εμποδίζει μια απόφαση, κρίνοντας αν αυτό το κάνει δικαίως ή αδίκως θα ακούν την κατάλληλη πίεση στα πρόσωπα αυτά. Ουσιαστικά, γνωρίζοντας η αντιπολίτευση πως οι δημότες παρακολουθούν, θα υπερψηφίζει τα θετικά για τον τόπο μέτρα στην όψη του πολιτικού κόστους.
Σίγουρα δεν επιθυμούμε μια «ισχνής συμμετοχής» δημοκρατία όπως την περιγράφει ο Σουμπέτερ. Το μέτρο της απλής αναλογικής είναι ένα μέτρο που «αναπνέει» με τη συμμετοχή των πολιτών και την συναίνεση των αξιωματούχων. Δεν κρύβω το γεγονός ότι είμαι ιδιαίτερα απαισιόδοξος ως προς την έκβαση αυτού του μέτρου, ιδίως στα πρώτα 5-6 χρόνια. Θεωρώ πως δεν υπάρχει στην χώρα μας η νοοτροπία της συνεργασίας, της συναίνεσης και της πολιτικής συμμετοχής. Αντιθέτως, ο δογματισμός, η ιδιοτέλεια και το χαμηλό κοινωνικό κεφάλαιο φαίνεται να επικρατούν.
Ωστόσο, προκειμένου να αποφευχθεί το έμφραγμα, η ανάγκη για αναπνοή θα γεμίσει τα πνευμόνια μας (ελπίζω και το μυαλό μας) με τις αξίες της συμμετοχής και της συναίνεσης. Μέσα από το χάος των διαρκών ζυμώσεων θα ξεπροβάλει το αίτημα για συλλογική δράση. Τότε η συνεργασία θα ξεκλειδώσει τις πόρτες της συναίνεσης και της συμμετοχής, ενώ (όσο κλισέ και αν έχει καταντήσει, εγώ θα επιμένω) μέσω της παιδείας, οι αξίες αυτές θα εμπεδώνονται στις επόμενες γενιές, ώσπου κάποια στιγμή να εκλείψει το σύνδρομο του «κάθε πέρυσι και καλύτερα» που ταλανίζει εις τους αιώνας αυτή τη χώρα.
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στον Ωρωπό Αττικής. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ έχει φοιτήσει και για ένα έτος στο ίδιο τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι λάτρης της πολιτικής ιστορικής ανάλυσης και έρευνας. Ασχολείται με την ανίχνευση της διαδικασίας διάδοσης και τις επιδράσεις των πολιτικών ιδεών στην κοινωνία τόσο στο παρελθόν όσο και φυσικά στο σήμερα.
