Της Αγγελικής Βορροπούλου,
Πριν από μερικές ημέρες μεγάλη αίσθηση προκάλεσε στην κοινή γνώμη η είδηση, ότι σε σχολείο της Καλαμαριάς πραγματοποιήθηκε κατάληψη από τους μαθητές, η οποία είχε ένα και μοναδικό αίτημα: την απομάκρυνση ενός 12χρονου συμμαθητή τους με μαθησιακές δυσκολίες! Με χαρτί μάλιστα, το οποίο βρέθηκε τοιχοκολλημένο στο προαύλιο του σχολείου τους, οι μαθητές κατήγγειλαν επώνυμα (!) το συμμαθητή τους, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι αποτελεί κίνδυνο η παραμονή του στο σχολικό συγκρότημα, ότι έχει καταστρέψει την περιουσία του σχολείου, καθώς και ότι ορισμένοι εξ αυτών έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση από τον συγκεκριμένο μαθητή.
Κατά την άποψή μου, την οποία ευελπιστώ πως θα ενστερνίζεστε και εσείς, όσα προβλήματα και να δημιουργούσε ο 12χρονος στην σχολική κοινότητα, κι όσο δυσαρεστημένοι να ήταν μαζί του οι υπόλοιποι μαθητές και οι καθηγητές, η πράξη αυτή δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως αποτρόπαια…
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, γνωρίζουμε όλοι πως δεν είναι λίγες οι φορές κατά τις οποίες σε σχολεία της χώρας φοιτούν άτομα, τα οποία είναι «ιδιαίτερα», και φέρουν ορισμένες παρεκκλίσεις από τις νόρμες. Έτσι λοιπόν, εφόσον ίσχυε η ανακοίνωση των γονιών, ότι ο μαθητής είχε την υποστήριξη ενός ειδικού καθηγητή κατά την διάρκεια της φοίτησής του στο σχολείο, θα έπρεπε οι μαθητές να ενημερώσουν πρωτίστως τον αρμόδιο καθηγητή και συνακόλουθα την διεύθυνση του σχολείου, ώστε να ληφθούν από πλευράς τους, τα κατάλληλα μέτρα, και όχι να προβούν σε μια τόσο κανιβαλιστική προσέγγιση επίλυσης του ζητήματος που είχε δημιουργηθεί.
Η επώνυμη ανάρτησή στην καγκελόπορτα του σχολείου, με τους δριμείς αυτούς χαρακτηρισμούς είναι τουλάχιστον σκληρή, αλλά και απρεπής εάν σκεφτούμε πως αφορά έναν «ιδιαίτερο» (ποιος άραγε ορίζει και το φυσιολογικό) μαθητή, ο οποίος βρίσκει ξαφνικά όλους τους συμμαθητές του εναντίον του. Φυσικά, εάν οι γονείς των παιδιών που φοιτούσαν στο σχολείο είχαν ενημερωθεί απ’ τα παιδιά τους για τη «απροσάρμοστη» συμπεριφορά του 12χρονού, θα έπρεπε πρώτα οι ίδιοι να λάβουν μέτρα που θα αφορούσαν την ενημέρωση των καθηγητών και της διευθύνσεως και σίγουρα να εμποδίσουν αυτή τη σκληρή και σχεδόν ρατσιστική κίνηση για κατάληψη. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως και οι ίδιοι μεγαλώνουν παιδιά και θα έπρεπε να τους μαθαίνουν πρώτα απ’ όλα την κατανόηση και γιατί όχι την αγάπη έναντι στο «διαφορετικό». Η συνεργασία μεταξύ των γονέων και των εκπαιδευτικών θα βοηθούσε στην ομαλή ένταξή του, αλλά και στην προστασία όχι μόνο του ίδιου του 12χρονου, αλλά και των συμμαθητών του.
Παράλληλα, εξαιρετικά λυπηρό είναι και το γεγονός πως η ίδια η πολιτεία μέσω της αδράνειάς της, η οποία εκφράστηκε ως επί το πλείστον από την απαθή στάση που τήρησε το εκπαιδευτικό της σύστημα απέναντι στην περίπτωση του συγκεκριμένου μαθητή, ώθησε τους μαθητές σε αυτή την σκληρή αντιμετώπιση του προβλήματος. Κανένας δε μπορεί να φέρει το βάρος των ευθυνών έναντι ενός παιδιού (γιατί για ένα παιδί μιλάμε), ειδικά όταν αυτό έχει διαγνωσθεί με μια γενετική παρέκκλιση. Κανένας δε θα ήθελε να δει ξαφνικά το όνομά του τοιχοκολλημένο στο σχολείο του, ζητώντας την άμεση απομάκρυνσή του. Σε κανέναν θύτη ή θύμα δεν αξίζει αυτός ο άκομψος χειρισμός. Την μεγαλύτερη ωστόσο ευθύνη φέρει η ίδια η κοινωνία, όταν αδιαφορεί για τα προβλήματα τα οποία δημιουργούνται, και δραστηριοποιείται όταν πλέον είναι αργά «γιατί έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι».
Κλείνοντας, πρέπει να τονιστεί πως τέτοιες πρακτικές είναι αναγκαίο να αποφεύγονται. Καμία διαπόμπευση δε πρέπει να γίνεται αποδεκτή είτε πρόκειται για θύτη είτε πρόκειται για θύμα. Ειδικά σε τόσο τρυφερές ηλικίες, όπου τα παιδιά είναι ιδιαίτερα σκληρά, και σε τόσο λεπτές και ιδιάζουσες καταστάσεις. Το έλλειμμα παιδείας για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε την «διαφορετικότητα» σ’ αυτή τη χώρα είναι τεράστιο. Οι υποδομές και το εξειδικευμένο προσωπικό για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων μηδαμινό. Δεν είναι όμως δυνατόν ένα 12χρονο παιδί να «κατακρεουργείται» από τον κοινωνικό του περίγυρο με αυτόν το τρόπο. Βέβαια, προφανώς και δεν μας φταίνε οι υπόλοιποι μαθητές, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν, αλλά ολόκληρη η κοινωνία, η οποία κάνει βορά τους «διαφορετικούς» στα χέρια των «φυσιολογικών». Μήπως λοιπόν, ήρθε η ώρα να διδάξουμε επιτέλους στις νέες γενιές την ευλογία της διαφορετικότητας; Μήπως να ερχόμαστε πιο συχνά στη θέση του άλλου πριν πράξουμε; Είτε αυτός είναι ο δωδεκάχρονος μαθητής, είτε οι γονείς του, είτε οι συμμαθητές του, είτε όλοι όσο θέλησαν να βοηθήσουν, αλλά φοβήθηκαν την κατακραυγή.
