Του Μίνωα Ράπτη,
Ιωσήφ. Μαρία. Αμφιτρίτη. Ραφαήλ. Ανάλογα με το όνομα μας, έχουμε χριστιανικά ή αρχαιοελληνικά. Δύο «ρεύματα» που επηρεάζουν όσο τίποτα άλλο τον μέσο Έλληνα πολίτη στην παρακαταθήκη που έχει απ’ τους προγόνους του, θρησκευτικά και πολιτισμικά.
Με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορεί ο καθένας να βρει τι λέει για τον ίδιο το όνομα που του έχει ανατεθεί.
Τι είναι στην πραγματικότητα τα ονόματα;
Αποτελούν μια κοινωνική κατασκευή ώστε να μπορεί να διευκολύνεται η ανθρώπινη επικοινωνία. Από νεογνά αποτελούν τη λέξη με την οποία μας εκπαιδεύουν ασυνείδητα οι γονείς και κηδεμόνες μας να αντιλαμβανόμαστε ότι απευθύνονται σε εμάς.
Μπορεί λοιπόν μια λέξη, επί της ουσίας κενή και τυχαία δοσμένη βάσει προσωπικής αρεσκείας γονιών και πνευματικών ή κάποιου εθίμου που το παιδί κληρονομεί το όνομά του απ’ τους παππούδες και τις γιαγιάδες, να καθορίσει την ουσία και το περιεχόμενο της ύπαρξής μας;
Υπάρχουν επιστήμες που υποστηρίζουν πως ναι.
Το ζήτημα δεν είναι αν τις πιστεύουμε ή όχι. Αυτό που οφείλουμε να εξετάσουμε είναι εάν κατά τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και οι υπόλοιπες ταμπέλες που αναπόφευκτα φοράμε όλοι κατά τα διάφορα στάδια της ζωής μας, οικειοθελώς και μη.
«Μαθητής.» «Φοιτητής.» «Άνεργος.»
Μπορείς να είσαι κατά έναν τυπικό τρόπο μαθητής και να μην μαθαίνεις. Να είσαι άνεργος αλλά παράνομα, να δουλεύεις.
Αφήνουμε τους χαρακτηρισμούς που μας αποδίδουν, τις ιδιότητες που μας φοράνε, άλλοτε δικαιολογημένα, άλλοτε απλά επειδή οι άνθρωποι κρίνουν και βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα χωρίς να έχουν όντως εικόνα της βαθύτερης ύπαρξης της εκάστοτε συναναστροφής τους, να μας καθορίζουν, να επηρεάζουν την ψυχολογία μας, την καθημερινότητά μας και σταδιακά, τις ίδιες μας τις ζωές.
Επιζητάμε παθιασμένα την κοινωνική αποδοχή και την κοινωνική συμβατότητα επειδή τα έχουμε ανάγει ως τα μόνα μέσα επίτευξης της ευτυχίας, αδιαφορώντας για το τι πραγματικά έχουμε και κρατάμε μέσα μας.
Η αλήθεια είναι ότι η ανθρώπινη ύπαρξη δεν μπορεί να περιοριστεί σε απλούς χαρακτηρισμούς, σε περιγραφικές ταμπέλες που μόνο υπεραπλουστεύουν την πολυσύνθετη και πολυδιάστατη ψυχοσύνθεση του ατόμου και ο μόνος τρόπος για να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι και ευτυχισμένοι είναι εάν αποτινάξουμε τις πινακίδες που μας αναθέτουν και αποδεχτούμε την πραγματικότητα: ότι όλα όσα είμαστε, όλα όσα αισθανόμαστε, ποτέ δεν θα ‘ναι αρκετά για να μας προσδιορίσουν, ποτέ δεν θα περιοριστούν σε κοινούς, αβίαστους προσδιορισμούς.
Η ταυτότητα του κάθε ανθρώπου, καθίσταται στοιχείο του δημόσιου βίου και εξαρτάται από τις κοινωνικές του σχέσεις και τις επιπτώσεις που προκαλεί σε όσους είναι γύρω του. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται αιχμάλωτος της κοινωνικής αναγνώρισης και ματαιοδοξίας. – Jean Jack Rousseau
Γεννημένος και μεγαλωμένος από το 1998 στην Αθήνα, προπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης & Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης στην Κομοτηνή, στην κατεύθυνση της Πολιτικής Επιστήμης.
