Του Γεωργίου Κοσματόπουλου,
Υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από την επίθεση έναντι των θεσμών. Υπάρχει η υπαγωγή τους σε καθεστώς παρατεταμένης στρέβλωσης. Η ευθεία επίθεση στους θεσμούς «απ΄ όπου κι αν προέρχεται», κατά το γνωστό-κλισέ, είναι φανερή και κινητοποιεί αντανακλαστικά επιτιθεμένων και αμυνομένων. Όταν όμως η ανωμαλία που προκύπτει στη λειτουργία τους αφήνεται να χρονίσει, τότε οι θεσμοί κατατρώγονται σιωπηλά από το σαράκι της αχρηστίας και της ανυποληψίας. Η επίθεση στους θεσμούς μπορεί να αποκρουσθεί εφόσον υπάρχουν ισχυρά αντίβαρα. Η παρατεταμένη παραμονή τους όμως σε μια νοσηρή κατάσταση οδηγεί στην ανήκεστο βλάβη.
Κομβικό ρόλο στις ανωτέρω καταστάσεις έχει ο ηγέτης. Αυτός έχει την ευθύνη να δώσει τη λύση. Από την αποφασιστικότητα, το θάρρος και τη διορατικότητά του κρίνεται η τύχη των θεσμών. Η ικανότητα να βλέπει τη μεγάλη εικόνα και να πολιτεύεται αναλόγως είναι αυτή που τον καθιστά άξιο της εμπιστοσύνης των πολιτών και ουσιαστικό επικεφαλής της χώρας.
Δε νοείται επομένως Βουλή, Ναός της Δημοκρατίας, η οποία να λειτουργεί με τρόπο που οδηγεί στην απαξίωσή της έναντι των πολιτών. Διότι η Βουλή είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας που την ανέδειξε και φυσικά κανείς δε θέλει να βλέπει στον καθρέπτη του ένα άσχημο πρόσωπο.
Δε νοείται Πρωθυπουργός ο οποίος να είναι ή ακόμη και να φαίνεται εκβιαζόμενος. Διότι ο ρόλος του είναι να ηγείται των εξελίξεων όχι να τις ακολουθεί ή να τις διαχειρίζεται με τρόπο απαξιωτικό για τον ρόλο του και δυσλειτουργικό ως προς τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει.
Στην εποχή της αβεβαιότητας, της ιλιγγιώδους ταχύτητας και της ανασφάλειας οι πολίτες αναζητούν σταθερές. Αν χάσουν την εμπιστοσύνη τους έναντι αυτών τότε αφήνονται έρμαια στη σύγχρονη ζούγκλα και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τους οδηγεί σε απονενοημένες πράξεις.
Γι’ αυτό λοιπόν, ο ηγέτης αν όντως αντιλαμβάνεται τον ιστορικό του ρόλο οφείλει να δρα άμεσα. Να παίρνει την απόφαση να κόψει τον Γόρδιο Δεσμό αντί να προσπαθεί ματαίως να τον λύσει. Και εν προκειμένω η λύση είναι οι εκλογές. Το ύψιστο σημείο άλλωστε της αναμέτρησης του δημοκρατικά εκλεγμένου ηγέτη με την Ιστορία είναι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία από την οποία αντλεί την μεγάλη ή μικρή του δύναμη. Ο λαός που τον ανέδειξε θα δώσει τη λύσει μέσα από ελεύθερες εκλογές, θα τον επιβραβεύσει για τα έργα και τις ημέρες του ή θα τον καταδικάσει αφαιρώντας του την εξουσία.
Εύλογα βέβαια θα αναρωτηθεί κάποιος: Αν είναι τόσο άξιος ο ηγέτης τότε γιατί να προκύψει η θεσμική ανωμαλία; Αν ο ίδιος ο ηγέτης εσκεμμένα προκαλεί το θεσμικό αδιέξοδο προς ίδιον όφελος;
Η απάντηση και στις δύο αυτές περιπτώσεις που βέβαια χρίζουν ξεχωριστών αναλύσεων για τα αίτια και τις αφορμές τους είναι και πάλι η ίδια: Ο λαός θα δώσει τη λύση αργά ή γρήγορα. Επαφίεται μάλιστα σε αυτούς που φιλοδοξούν να αντικαταστήσουν έναν ανεπαρκή ή υστερόβουλο ηγέτη να αγωνιστούν για να προκύψει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η δέουσα απάντηση στο πρόβλημα.
Η λογοδοσία άλλωστε έναντι του Λαού και της Ιστορίας είναι αναπόφευκτη. Κι αν ενδεχομένως αρνούνται κάποιοι να κατανοήσουν το ύψιστο νόημα της αντιμετώπισης του Γόρδιου Δεσμού από τον Μέγα Αλέξανδρο (κατ’ αυτή εκδοχή τουλάχιστον) καλό θα είναι να ενημερωθούν τάχιστα περί Δαμοκλείου Σπάθης…
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
