Της Μαρίας Αναγνώστου,
Παρακολουθώντας την καθημερινότητα και τις εξελίξεις, μέσα από ένα δελτίο ειδήσεων, παρατηρούμε ότι η παρανομία και η εγκληματικότητα ανήκουν στα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες μας. Βλέπουμε έναν κόσμο, όπου κυριαρχεί η απόγνωση και η απελπισία, όπου επιβιώνουν μόνο οι διαπλεκόμενοι, οι οποίοι πατούν επί πτωμάτων για να φτάσουν στην κορυφή, με το μόνο που τους ενδιαφέρει να είναι η προσωπική τους επιτυχία και ευημερία χωρίς να νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους. Διαπιστώνουμε πως ζούμε σε μία άκρως ατομιστική εποχή, όπου χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ ανθρώπους που επιθυμούν να κάνουν τη διαφορά. Χρειαζόμαστε σύγχρονους ήρωες οι οποίοι όμως, όπως ταχύτατα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, δεν υπάρχουν… ή μήπως όχι;
Οι κοινωνικές ανισότητες και η οικονομική κρίση, η αδιαφορία του κράτους και η πολιτική εξαχρείωση, η έκπτωση των πεποιθήσεων και των αξιών μαζί με την επικράτηση του πνεύματος του καταναλωτισμού και του ωφελιμισμού, ώθησαν το σύγχρονο άνθρωπο στον ατομισμό και στην αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο.
Τον ατομισμό θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως μία κοινωνική νόσο που, δυστυχώς, επιφέρει στις κοινωνίες μας δυσάρεστες συνέπειες. Ενθαρρύνει, πρωτίστως, την υστεροβουλία, την ασυδοσία και την αισχροκέρδεια. Λειτουργεί ως τροχοπέδη στην καλλιέργεια της πραγματικής φιλίας και της συνεργασίας μεταξύ των ανθρώπων, οδηγώντας, παράλληλα, στη μαζοποίηση, στην αναλγησία και στη ζηλοφθονία. Εξαιτίας αυτού μάλιστα το δημοκρατικό πολίτευμα φθείρεται και ασθενεί, καθώς δημιουργεί πρόσφορο έδαφος ώστε από την μια να ευδοκιμεί ο λαϊκισμός και από την άλλη να κυριαρχούν οι ισχυροί, τα συμφέροντα και ο πλούτος,-στοιχεία που δυστυχώς παρατηρούμε στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα- . Παράλληλα υπονομεύεται κάθε προσπάθεια γενικής ευημερίας, καθώς οι άνθρωποι-ατομιστές έχουν ως αυτοσκοπό την προσωπική καλοπέραση και επιτυχία, χωρίς να ενδιαφέρονται για την ομαλή λειτουργία και ευρυθμία ολόκληρης της κοινωνίας. Η φιλανθρωπία, ο εθελοντισμός και η ανιδιοτέλεια αδρανούν ενώ ταυτόχρονα ανθεί ο εγωκεντρισμός και ο ιδιωτισμός.
Ωστόσο μέσα σε αυτό το δυσάρεστο κλίμα που σκιάζει τις ζωές μας υπάρχουν, ακόμα, άνθρωποι ,οι οποίοι ,αν και δεν είναι γνωστοί, κάνουν τη διαφορά και είναι άξιοι αναφοράς, μίμησης και θαυμασμού.Είναι οι λεγόμενοι σύγχρονοι ήρωες της καθημερινότητας. Είναι απλοί άνθρωποι που ξεπερνούν τον εαυτό τους, δεν περιορίζονται από τίποτα, δεν το βάζουν ποτέ κάτω και συνεχίζουν να προσπαθούν. Σε αυτούς βλέπουμε τη δυνατότητα ύπαρξης ενός καλύτερου κόσμου, γιατί κάνουν πράξη όσα εμείς θεωρούμε αδύνατα ή απλώς διστάζουμε να κάνουμε. Είναι αυτοί που δίνουν αισιοδοξία και δύναμη στους υπόλοιπους φτάνοντας ακόμα και μέχρι το σημείο της ‘’αυτοθυσίας’’.
Αυτοί δεν είναι μακρυά μας αλλά δίπλα μας, μέσα στο σπίτι μας, την πολυκατοικία μας, τη γειτονιά μας. Πρόκειται για πλήθος ανθρώπων που καθημερινά δίνουν μάχη με τη ζωή προσπαθώντας να βγουν αλώβητοι μέσα από τις δυσκολίες. Οι εργαζόμενοι γονείς που προσπαθούν να ισορροπήσουν την επαγγελματική και οικογενειακή τους ζωή, οι άνθρωποι που προσφέρουν εθελοντικά και αφιλοκερδώς τις γνώσεις τους και της υπηρεσίες τους σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, ο αστυνομικός και ο πυροσβέστης, που θέτουν ορισμένες φορές σε κίνδυνο τη ζωή τους για να σώσουν κάποιος άλλους, όσοι δουλεύουν κατα τη διάρκεια των γιορτών κάνοντας υπερωρίες για να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειας τους.
Ήρωες είναι ακόμη οι πληγέντες στο Μάτι που σε μία στιγμή άλλαξε ολόκληρη η ζωή τους και παρ΄όλα αυτά προσπαθούν με αισιοδοξία να την ξαναχτίσουν, οι πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τη χώρα τους αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στο άγνωστο, το παιδί που έχει χάσει τους γονείς του, οι άρρωστοι που παρά την ασθένεια τους δεν παύουν να αγωνίζονται.
Για να θεωρηθεί κάποιος ήρωας, λοιπόν, δεν πρέπει να χάσει απαραιτήτως τη ζωή του, ούτε πρέπει να καταφέρει το ακατόρθωτο. Ήρωες είναι όλοι όσοι συνεχίζουν να προσπαθούν ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι τα παρατάνε και φαίνεται ότι υπάρχει αδιέξοδο.
Αντιλαμβανόμαστε, επομένως, ότι για να γίνει κάποιος ήρωας δε χρειάζεται να διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις και ιδιότητες, αρκεί απλώς να επιθυμεί να κάνει τη διαφορά, το καλό,να επιτελέσει ουσιαστικά τον ρόλο του ως άνθρωπος. Και αυτό δεν είναι άλλο από το να αγωνίζεται πάντα με χαμόγελο, να προσπαθεί να πετυχαίνει τους στόχους του, να βοηθάει και να στηρίζει τους συνανθρώπους του. Να είναι άνθρωπος με ανθρωπιά. Ας ευχαριστήσουμε, λοιπόν, τους δικούς μας καθημερινούς ήρωες, που βρίσκονται δίπλα μας και μας στηρίζουν σε κάθε μας βήμα. Ας προσπαθήσουμε και εμείς να τους μοιάσουμε. Ίσως έτσι ο κόσμος μας και οι κοινωνίες μας γίνουν πιο… ανθρώπινες. Άλλωστε στο χέρι του καθενός μας είναι να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε.
