Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Το ζήτημα με το τσιγάρο του Πολάκη και την κόντρα του με τον Επίτροπο Υγείας της Ε.Ε όσο κι αν φαίνεται «ελαφρό», εντασσόμενο στον επιθετικό χαρακτήρα και την αμετροέπεια του Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας, εν τούτοις είναι ιδιαίτερα σοβαρό και εξόχως πολιτικό. Δεν εξαντλείται αποκλειστικά στις πικρές διαπιστώσεις για το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού ούτε στις σατιρικές προσεγγίσεις για έναν υπουργό που πολιτεύεται με στυλ καφενείου. Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας. Συμπυκνώνει τη γενικότερη αντίληψη έναντι του νόμου, της έννοιας του δημοσίου χώρου και του σεβασμού των δικαιωμάτων των συμπολιτών μας.
Δικαίωμα του Πολάκη να καπνίζει όσο θέλει; Σαφώς. Δικαίωμα απεριόριστο; Όχι βέβαια! Σταματά εκεί, όπου η άσκησή του παραβιάζει το νόμο, ο οποίος το οριοθετεί προκειμένου να μη θίγονται άλλα ατομικά δικαιώματα και εν γένει να μην επέρχεται γενικότερη βλάβη στο κοινωνικό σύνολο. Το δικαίωμα του Πολάκη να απολαμβάνει τον καπνό σταματά εκεί όπου αυτή του η απόλαυση προκαλεί βλάβη στην υγεία αυτών που τον εισπνέουν εντός ενός κλειστού χώρου, στον οποίο το κάπνισμα απαγορεύεται ακριβώς για να τους προστατεύσει από το παθητικό κάπνισμα. Η επιλογή να βλάπτει την υγεία του δεν του επιτρέπει να βλάπτει και την υγεία των υπολοίπων.
Το γεγονός δε ότι φέρει τη θεσμική ιδιότητα του υπουργού επί των θεμάτων Υγείας κανονικά θα έπρεπε να τον βαρύνει με μία επιπλέον υποχρέωση έναντι της Υγείας του κοινωνικού συνόλου. Για να μην αναφερθούμε εκτενώς και στις Αριστερές ιδεολογικές του καταβολές και το τι επιτάσσουν αυτές -σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο- σε ότι έχει να κάνει με τη σύγκρουση του ατομικού με το κοινό.
Το τσιγάρο του Πολάκη είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα λοιπόν, του τρόπου άσκησης της εξουσίας εκ μέρους του πολιτικού συστήματος και της επίπτωσης που αυτός είχε στη διαμόρφωση των συνειδήσεων των πολιτών. Όταν ο μέσος πολίτης βλέπει τον υπουργό όχι μόνο να παραβιάζει το νόμο, αλλά ταυτοχρόνως να επαίρεται γι’ αυτό, γιατί να μην πράξει το ίδιο; Όταν ο υπουργός για να υπερασπιστεί το «δικαίωμα» στην παρανομία επικαλείται τις ενδυματολογικές επιλογές των προκατόχων του και τις αντιπαραβάλει με τις επιτυχίες που (υποστηρίζει πως) έχει στην κατεύθυνση της πάταξης της διαφθοράς ο πολίτης γιατί να μην αναζητήσει παρομοίου τύπου δικαιολογίες και γενικεύσεις; Όταν η παραβίαση ενός νόμους και δη σχετικού με τη δημόσια υγεία παρουσιάζεται ως δικαίωμα κάποιου επειδή (θεωρεί πως) προσέφερε μία θετική υπηρεσία στον τομέα του τότε ποιες αξίες διαπνέουν την κοινωνία μας;
Μέσα από το παράδειγμα αυτό βέβαια οφείλουμε να καταλήξουμε και πάλι στη μεγάλη εικόνα ότι η χώρα πάσχει από έλλειμμα ηγεσίας. Ηγεσίας που θα συναισθάνεται τον ρόλο, την αποστολή και τις Ιστορικές της ευθύνες. Που θα καταξιώνει με τη στάση της τους θεσμούς. Που, δια του παραδείγματος και της συνέπειας λόγων και έργων, θα καθοδηγεί το κοινωνικό σύνολο. Η ανάδειξη μίας τέτοιας ηγεσίας είναι η μοναδική ελπίδα αντιστροφής της παρακμιακής πορείας στην οποία βρίσκεται η χώρα. Και όσο κι αν η υφιστάμενη κατάσταση θυμίζει βάλτο και το μέλλον ανατέλλει δυσοίωνο, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
