Του Βασίλη Χρίστογλου,
Το σημερινό άρθρο θα έχει πολύ προσωπικό τόνο. Είναι έτσι οι τελευταίες μέρες που δεν γίνεται αλλιώς. Στις 25 Ιανουαρίου 2019 κατά τις 4 το μεσημέρι, η Βουλή των Ελλήνων θα επικύρωνε με 153 ψήφους τη Συμφωνία των Πρεσπών και θα έβαζε ένα τέλος στο naming dispute μεταξύ των δύο χωρών. Η όλη συμφωνία ήταν πάντα ένα δύσκολο κομμάτι για μένα. Αναγνώριζα τη σημασία επίλυσης ενός θέματος που πραγματικά τραυμάτιζε την εικόνα της Ελλάδας γιατί όπως και να το κάνουμε στα μάτια του εξωτερικού φαινόμασταν ως μια χώρα αυταρχική που εμπόδιζε την ανάπτυξη μιας άλλης χώρας για κάτι τόσο ασήμαντο για αυτούς όπως ένα όνομα. Από την άλλη όμως, ως Μακεδόνας από την πλευρά του πατέρα μου, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτώ πως ο συγκεκριμένος λαός θα λέγεται μακεδονικός. Είναι κάτι που να το πω και πιο λαϊκά δεν χωνεύεται με τίποτα. Καταρχάς, γιατί όσο περνά ο καιρός οι ερωτήσεις αυξάνονται, αν αυτοί είναι Μακεδόνες, εμείς στη Μακεδονία πως θα λεγόμαστε; Τι γίνεται με εμπορικές συμφωνίες; Με τα κρασιά μας και το μακεδονικό χαλβά; Πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Ερωτήματα που δεν ξέρω ποιος μπορεί να μας δώσει απαντήσεις.
Γενική άποψη για τη συμφωνία; Αργήσαμε πολύ. Όταν είχαμε την ισχύ σαν χώρα να τελειώσουμε αυτό το θέμα, αποδειχθήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων και αντί αυτή η χώρα να λέγεται Σλαβομακεδονία ή Βαρντάνσκα Μακεντόνια, με λαό Σλαβομακεδονικό και γλώσσα Σλαβομακεδονική, πλέον ταυτότητα και γλώσσα παραμένουν στη προηγούμενη κατάσταση (μακεδονική). Ναι, είχε δίκιο ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας όταν έλεγε πως κανένας πρωθυπουργός δεν τόλμησε να παραχωρήσει αυτά τα δύο. Μέσα όμως από τα λόγια του κρύβεται και η ενοχή πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις του κόμματος του δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων με αποτέλεσμα να έρθει μια συμφωνία που άφησε πολύ κόσμο απογοητευμένο. Είναι δυστυχώς ένα αναγκαίο κακό. Θα μας πληγώσει αυτή η συμφωνία; Δεν ξέρω. Δεν θέλω να είμαι η Κασσάνδρα της υπόθεσης. Εύχομαι η χώρα μας να μη βγει πληγωμένη μακροπρόθεσμα.
Οι μέρες πριν και μετά την επικύρωση της συμφωνίας ήταν δύσκολες για όλους. Γυρίσαμε πίσω στο 2015 όταν ο λαός μας ήταν βαθιά διχασμένος. Και είναι και σήμερα. Προδότες αυτοί που συμφωνούν με τη συμφωνία, φασίστες και εθνικιστές αυτοί που διαφωνούν. Ήρθαν και οι απαράδεκτες δηλώσεις του πρωθυπουργού περί ανθρώπων χωρίς κριτική σκέψη για όσους διαδήλωναν. Όταν αυτά λόγια βγαίνουν από το στόμα του ανθρώπου που κυβερνά τη χώρα πώς να μην περιμένουνε το λαό μας να είναι διχασμένος; Λυπάμαι αλλά δεν θέλω καμία σχέση με όλα αυτά. Δεν είμαι πρόθυμος να ρίξω και άλλο λάδι στη φωτιά. Δεν είμαι πρόθυμος να ακολουθήσω κανέναν από αυτούς. Διότι ο καθένας από εμάς ανάβει τις σπίθες του διχασμού. Έτσι έγινε το 2015, έτσι γίνεται και τώρα. Ναι, το 2015 περάσαμε ένα μικρό διχασμό. Ναι ή όχι, μέσα ή έξω, ευρώ ή δραχμή. Ο κόσμος μάλωνε στους δρόμους, στις τράπεζες, στις καφετέριες, παντού. Το καλοκαίρι εκείνο η θλίψη μου ήταν μεγάλη όχι κυρίως για τις δυσκολίες της χώρας αλλά γιατί κατάλαβα τελικά εκείνη τη μέρα πόσο εύθραυστη κοινωνία είμαστε. Και αποφάσισα τότε πως δεν πρόκειται να παίξω ποτέ αυτό το παιχνίδι. Ούτε όρεξη για διαφωνίες δεν έχω πια σε αυτό το ζήτημα.
Δεν είμαστε σε θέση να είμαστε διχασμένοι. Ακόμα και αν κάποιοι επωφελούνται από αυτό, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να τους κάνουμε το χατίρι. Ενότητα χρειαζόμαστε. Το γνωρίζω πως πάντα τέτοια θέματα διχάζουν. Αλλά στη δική μας περίπτωση θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Γιατί γνωρίζουμε τι έχει κάνει ο διχασμός σε αυτή τη χώρα. Τι καταστροφή και τι πόνο έφερε. Μπορούμε καλύτερα από αυτό που είμαστε ήδη. Αρκεί να το καταλάβουμε.
Υ.Γ Κύριε Βοσκόπουλε του Ουράνιου Τόξου όταν μιλάτε για ιστορία να είστε λίγο πιο προσεκτικός γιατί εκτίθεστε. Καταδικάστε επιτέλους τους ομογενείς σας που σηκώνουν τον ήλιο της Βεργίνας και σημαίες «Μεγάλης Μακεδονίας». Καταδικάστε επιτέλους τον φασίστα Γκρουέφσκι που δημιουργούσε εχθρικό κλίμα μεταξύ των δύο λαών. Όταν καταφέρετε και τα κάνετε αυτά τότε ίσως, και με δυσκολία αυτό, καταφέρει ο κόσμος να σας πάρει στα σοβαρά. Αφήστε λόγια περί «φιλίας λαών» λοιπόν.
