Του Δημήτρη Χαμπαίου
Μία λέξη, ένα πολίτευμα, πολλοί αγώνες. Αναμφίβολα όταν γίνεται λόγος περί δημοκρατίας το μυαλό όλων πηγαίνει στην Ελλάδα, την χώρα που την γέννησε, τη χώρα που την έθρεψε, την μεγάλωσε και την έδωσε απλόχερα σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς αυτό το ιδανικό πολίτευμα με την ελευθερία που αποπνέει, όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, στην Ελλάδα του 21ου παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα.
Όπως έλεγε ο Σωκράτης «η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία». Σήμερα, αν εντάξουμε τα λόγια αυτά στα δεδομένα της κοινωνίας μας θα διαπιστώσουμε εύκολα ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην δημοκρατία το έχουν οι ίδιοι οι πολίτες της. Αυτοί που όντως καταχράστηκαν την ελευθερία και την ισότητα μέσα στο βίο τους είτε για να παρανομήσουν είτε για να επωφεληθούν εις βάρος άλλων. Αυτοί που μπέρδεψαν εσκεμμένα την αναρχία με την ευδαιμονία. Αυτοί που άφησαν να τους κυβερνούν τέτοιου είδους άνθρωποι όπως αυτοί σήμερα.
Τώρα που έθεσα τη βάση, τώρα που προσπάθησα να επικοινωνήσω το μήνυμα ότι η δημοκρατία φθείρεται από τα ίδια τα μέλη της κοινωνίας και όχι μόνον από τους κακούς πολιτικούς που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε να βρίσκονται στη θέση αυτή, ερωτώ.. Γιατί; Γιατί αφήσαμε την δημοκρατία μας να πιάσει πάτο; Γιατί αφήσαμε το εγώ να μας κυριεύσει; Γιατί κάθε φορά που πράττουμε παρανόμως χαιρόμαστε αν δεν μας αντιληφθούν; Γιατί παντρέψαμε την αυθάδεια όπως είπε και ο Σωκράτης με άλλο ένα από τα πολλά δικαιώματα μας;
Θα μπορούσε να πει κανείς μα καλά αφού έχω το δικαίωμα της ψήφου, αφού έχω την ελευθερία του λόγου, αφού έχω τόσα δικαιώματα και τόσες ελευθερίες, γιατί να θεωρήσω ότι η δημοκρατία έπιασε πάτο και κυρίως ότι φταίω εγώ για αυτό; Η απάντηση που θα δώσω είναι τούτη. Γιατί στη δημοκρατία οι ελευθερίες και τα δικαιώματα αφορούν το ένα μέρος, οι υποχρεώσεις και η πράξεις το άλλο. Στις υποχρεώσεις πρέπει να εντάξουμε τον σεβασμό, την διαφύλαξη της ισότητας, όχι με βάση οικονομικά κριτήρια, αλλά ανθρώπινα, ηθικά, αληθινά. Ποτέ και πουθενά δεν υπάρχει το παίρνω χωρίς να δίνω και πολύ περισσότερο στη δημοκρατία τη ναυαρχίδα της ανιδιοτέλειας. Όταν λοιπόν το μόνο όπλο του λαού η ψήφος δίνεται χωρίς σκέψη και με βάση μόνο το συμφέρον και την τσέπη θα υπάρχει αυτή η άποψη πως η δημοκρατία έπιασε πάτο. Είναι δικαίωμα το να ψηφίζεις, είναι υποχρέωση το να ψηφίζεις για το καλό όλων.
Το άρθρο περί δημοκρατίας φυσικά και το γράφω ορμώμενος από τα πρόσφατα γεγονότα των εθνικών θεμάτων της χώρας και την βούληση του λαού πάνω σε ένα συγκεκριμένο εθνικό ζήτημα. Βλέποντας αυτές τις εικόνες ντροπής και αίσχους οι σκέψεις που με κυρίευσαν δεν ήταν μόνον για την άνανδρη, την αντιδημοκρατική εικόνα στο Σύνταγμα από μεριάς της κυβέρνησης, αλλά κυρίως ότι αυτούς τους ανθρώπους κάποιοι τους εξέλεξαν. Κάποιοι τους πίστεψαν, κάποιοι έβαλαν σε κίνδυνο τη δημοκρατία μας.
Κλείνοντας σε αυτά που ανέφερα ως περί δημοκρατίας είναι επιτακτική ανάγκη να βρούμε πρώτα τη δημοκρατία μέσα μας, ώστε να μπορέσουμε να την εξωτερικεύσουμε ύστερα μέσω της λαϊκής εντολής. Μία λαϊκή εντολή που θα προκύψει μέσω της κάλπης και ο δημοκρατικός λαός θα εκλέξει δημοκρατικούς ηγέτες. Αυτή θα είναι η κορωνίδα της δημοκρατίας, όταν κάποιοι άξιοι και σωστοί θα αποφασίζουν και θα υπηρετούν το συμφέρον του λαού.
