Της Σοφίας Σιδερίδου
Βροχή τα γεγονότα τις τελευταίες μέρες. Συμφωνία των Πρεσπών, ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος, καταδίκη του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Ανάμεσα στα διάφορα άρθρα, όπως διάβαζα προσπαθώντας να είμαι ενήμερη για ό,τι συμβαίνει, διέκρινα και ένα με τον τίτλο «Ο Τσιτσιπάς δεν είναι Έλληνας» (αν δεν το έχετε διαβάσει, σας προτρέπω να ρίξετε μια ματιά). Ούσα μεγάλη φαν του τένις και του Έλληνα πρωταθλητή, το άνοιξα! Για άλλη μια φορά βρέθηκα να χάνομαι και η ίδια μες τις σκέψεις μου, τις οποίες θα προσπαθήσω να βάλω σε τάξη…αν και η αταξία με χαρακτηρίζει περισσότερο, σύμφωνα με την μαμά μου.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, το άρθρο στο οποίο αναφέρομαι αρχίζει με την φράση: «Οι περισσότεροι των Ελλήνων, φθάνοντας στο σταυροδρόμι της “εργασίας” και της “οκνηρίας” θα επιλέξουν δίχως δεύτερη σκέψη τον εύκολο ασφαλτοστρωμένο και ξεκούραστο δρόμο» και καθ’ όλη του την έκταση, χρησιμοποιώντας παρόμοιο μοτίβο έκφρασης, προσπαθεί να αποδείξει την αναξιότητα των νέων Ελλήνων. Δεν θα αντιπαρατεθώ σε καμία συγκεκριμένη πρόταση ή αναφορά του άρθρου αυτού, παρά μόνο στο επίθετο: «οι περισσότεροι». Είμαι σίγουρη, ότι κάπου αντανακλούν οι αναφορές του άρθρου. Δράττομαι της ευκαιρίας, λοιπόν, για να διευρύνω όσο μπορώ το οπτικό πεδίο… και βγάζουμε μετά τα ποσοστά!
Ξεκινάω, λοιπόν, με το ίδιο επίθετο. Οι περισσότεροι νέοι καθημερινά χτίζουν, γιατί φυσικά αυτή είναι η μόνη επιλογή όταν μπροστά σου αντικρίζεις γκρεμισμένα. Εύκολοι δρόμοι δε νομίζω ότι υπάρχουν και η «οκνηρία» δεν είναι καν στις επιλογές. Δουλειά, σπουδές! Μαζί ή και το καθένα μόνο του. Ακόμα και αυτοί οι νέοι που έχουν την οικονομική στήριξη της οικογένειας τους, δεν εφησυχάζουν, αναζητούν και σχεδιάζουν την δική τους πορεία. Γιατί; Γιατί η νέα γενιά δεν γνώρισε ποτέ τη λέξη ασφάλεια. Είχαν φροντίσει οι προηγούμενοι, κάποιοι, όχι όλοι, ούτε οι περισσότεροι, κάποιοι, να την διαγράψουν από το λεξικό. Οι περισσότεροι νέοι «ψάχνονται» και αντιδρούν σε ότι συμβαίνει. Δεν λέω ότι όλοι αντιδρούν σωστά. Άλλοι αντιδρούν ξυλοφορτώνοντας αστυνομικούς, άλλοι όμως αντιδρούν καινοτομώντας, σπουδάζοντας για να γίνουν πλουσιότεροι σε γνώσεις και να διορθώσουν.
Initiative Awards και διακρίσεις κάθε λογής, μας υπενθυμίζουν ότι οι Έλληνες νέοι σηκώθηκαν από τον καναπέ και μπήκαν σε εργαστήρια, σε γραφεία και ερευνητικά κέντρα και έδωσαν απαντήσεις σε αιώνια ερωτήματα της επιστήμης. Αν σταματήσουμε να αποποιούμαστε ευθύνες κατηγορώντας αβίαστα μια ολόκληρη γενιά, και κάνουμε μια έρευνα στο διαδίκτυο θα ανακαλύψουμε καινοτομίες νέων φοιτητών που ταξίδεψαν στο εξωτερικό και βρήκαν σπουδαίο αντίκρυσμα, εφαρμογές που κατάφεραν να βοηθήσουν ανθρώπους με Πάρκινσον, δίκτυα νέων που δραστηριοποιήθηκαν σε διάφορους τομείς και έρευνες με αποτελέσματα που επαναπροσδιορίζουν τον χώρο της ιατρικής!
Πέρα από αυτά, όμως, τις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα κάτι ακόμα πιο όμορφο, γιατί επιστήμονες μπορεί να μην γίνουμε όλοι, αυτό είναι φυσικό, αλλά γνώμη για ό,τι μας αγγίζει πρέπει να έχουμε. Και έχουμε. Εντυπωσιάστηκα από την πλειοψηφία των περισσότερων άρθρων που διάβασα, από γνώμες που εκφράστηκαν δημοσίως από φίλους και διάφορους νέους γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Όποια και αν ήταν η άποψη που εκφράστηκε, πίσω της υπήρχε ενδιαφέρον για ένα επίκαιρο θέμα και θάρρος γνώμης εμπεριστατωμένης και προοδευτικής.
Είδα επίσης πολλούς συμφοιτητές μου να χαιρετίζουν με χαρά και ελπίδα την απόφαση σταθμό για τα δικαιώματα της LGBTQI+ κοινότητας στη χώρα μας, που αποτελεί σπουδαία στιγμή για τα ανθρώπινα δικαιώματα που παραβιάστηκαν από τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Και ήταν πολλοί οι φοιτητές που καταδίκασαν την βεβήλωση του εβραϊκού μνημείου στη Θεσσαλονίκη και διαμαρτυρήθηκαν βουβά πάνω από τους εβραϊκούς τάφους που κατέστρεψε ο φασισμός.
Εγώ δεν βλέπω ούτε άγνοια, ούτε αδράνεια από την πλειοψηφία. Και αν κάποιοι επιλέγουν να ενημερώνονται για το Master Chef, αυτό δεν τους καθιστά νέους που δεν έχουν τσίπα. Κάπως πρέπει να ξεφύγει και αυτό το μυαλό που πρέπει να βάλει σε μια τάξη τη ζωή όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Απόλυτα σεβαστή βεβαίως και η αντίθετη άποψη! Απλώς κοιτώντας γύρω μου, δεν μου βγαίνουν τα μαθηματικά. Δεν χωράμε όλοι σε αυτό το τσουβάλι.
Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, τις σκέψεις μου, βασιζόμενη σε όλα όσα βλέπω, ακούω και μαθαίνω, έχω την εντύπωση ότι και ο Τσιτσιπάς είναι Έλληνας. Τόσο Έλληνας όμως, όσο είμαστε και εμείς οι υπόλοιποι… και όχι μόνο γιατί το γράφει η ταυτότητα μας!
Το άρθρο στο οποίο αναφέρομαι μπορείτε να το βρείτε εδώ.
