Του Άγγελου Μαρίνου,
«Μήπως να το διαλύσουμε;»
Δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια, ώστε να βρεθούν υπέρμαχοι της άνω φράσης. Εδώ κάποιος θα μπορούσε να πει, “μοναχά στους αναρχικούς να ρωτούσες θα σου έπαιρνε το πολύ πέντε λεπτά”. Αλλά ας μη γελιόμαστε, αυτό θα ήταν ισοδύναμο με το να ψαρεύουμε μέσα από βαρέλι. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι εν λόγω πολίτες αυξάνονται και πληθαίνουν. Αρκετοί απ’ αυτούς έξυπνοι άνθρωποι, οι οποίοι ορθώς διακρίνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να επηρεάσουν. Γιατί να φωνάζουμε και να ασχολούμαστε, όταν από εκλογές σε εκλογές απλά αλλάζουν οι ηθοποιοί σε ένα αισχρό έργο, το οποίο πάντα αισχρό παραμένει; Γιατί να ασχοληθούμε με έναν τόπο όπου η πολιτική του τάξη βάλετε να υπονομεύσει την προοπτική του χάριν των επερχόμενων εκλογών, με τον λαό συνάμα να ακολουθεί τις δικές του αυτοκαταστροφικές τάσεις; Οι (ορθώς) απογοητευμένοι με την ύπαρξη συμπολίτες μας, απαντάν μέσω της απάθειάς τους. “Δεν θα ασχοληθούμε”.
Με βάση τις συζητήσεις γύρω από τις Πρέσπες, οι αναφερόμενοι άνωθεν ξετρυπώνουν μέσα από μετριοπαθείς πολίτες, δείχνοντας ότι δε χρειάζεται ούτε ιδεολογία, ούτε κατάθλιψη, ούτε κάποιο άλλο υποκειμενικό σύμπλεγμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι η παρατήρηση, για να παρατήσει κανείς αυτό το παιχνίδι. Εάν κάποιος μπορεί, ας τους πει ότι έχουν άδικο. Μοναχά μία η απαίτηση, να μην επικαλεστεί οποιουδήποτε είδους πίστη, ενώ το προσπαθεί. Άπαξ και τρέξετε αυτό το πείραμα στο κεφάλι σας, θα δείτε ότι δεν είναι καθόλου εύκολο. Με μία αφηρημένη απαρίθμηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών, θα γίνει άμεσα εμφανές και στους πλέον ελπιδοφόρους ανάμεσά μας, ότι είναι δύσκολο να πείσεις κάποιον να λάβει μέρος στο σύγχρονο δημοκρατικό παιχνίδι.
(Θα κρατάμε σκορ ύβρις προς τη Δημοκρατία, γιατί αρέσκομαι να χτυπάω έναν θεσμό όταν είναι πεσμένος στο έδαφος)
- Μια κυβέρνηση η οποία κέρδισε εκλογές σε ένα πλέον ασταθές και συγκεκριμένο περιβάλλον, προσπαθεί να κλείσει συμφωνία με τη γείτονα χώρα για ένα ανοικτό εθνικό ζήτημα. Διεθνείς θεσμοί, ΕΕ και ΗΠΑ υποστηρίζουν την πράξη, σε πλήρη αντιδιαστολή με τον (στα λόγια) σεβασμό τους για την Δημοκρατία, αλλά σε πλήρη συμφωνία με τα συμφέροντά τους. Ύβρις +1
- Οι Σκοπιανοί καλούνται να ψηφίσουν. Σύμφωνα με το σύνταγμά τους το δημοψήφισμα κρίνεται άκυρο λόγω μη επαρκούς προσέλευσης, ωστόσο καθότι ήταν συμβουλευτικού χαρακτήρα, η πολιτική τάξη έχει πρακτικά το ελεύθερο να το μεταφράσει όπως βολεύεται. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ χαιρέτισαν το αποτέλεσμα ενός συνταγματικά άκυρου δημοψηφίσματος, θυμίζοντάς μας πως η Δημοκρατία είναι σημαντική μόνο εάν και εφόσον αυτός που δεν την σέβεται είναι πολιτικός αντίπαλος. Ύβρις +2
- Καταλήγουμε στο σήμερα, όπου η κυβέρνηση έχει κερδίσει την ψήφο εμπιστοσύνης μετά την αποχώρηση Καμμένου. Ακόμα και στη ψήφο εμπιστοσύνης, η πολιτική τάξη δείχνει το χειρότερο της πρόσωπο, καθώς για άλλη μία φορά η δυναμική που κυριαρχεί είναι το πολιτικό συμφέρον και όχι το ίδιο το ζήτημα που οδήγησε στη ψήφο εμπιστοσύνης. Ύβρις +3
Ιδού. Γύρω από μοναχά ένα θέμα όλοι οι θεσμοί αθέτησαν την κατά τα άλλα κύρια τους υποχρέωση, τον σεβασμό και την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Η ΕΕ δεν ενδιαφέρεται, η ελληνική πολιτική τάξη δεν ενδιαφέρεται, και απ’ ότι φαίνεται ούτε οι Έλληνες πολίτες ενδιαφέρονται. Με βάση τι, λοιπόν, θα πείσεις αυτούς τους πολίτες να ασχοληθούν. Τη Δημοκρατία δεν μπορείς να την επικαλεστείς, κείτεται βιασμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μας και καλύτερα να την αφήσουμε να ξεκουραστεί. Το Ευρωπαϊκό ιδεώδες; Μα πώς θα πείσεις κάποιον να παίξει στο ευρωπαϊκό ταμπλό, όταν δεν έχει επιρροή στα εθνικά του ζητήματα; “Εδώ στην Ελλαδίτσα δε μπορώ να επηρεάσω τα πράγματα, με παίρνει να ενδιαφερθώ για μία ήπειρο;” θα σου πουν και, είτε σου αρέσει είτε όχι, δε μπορείς να τους αποδείξεις λάθος. Το προσωπικό τους συμφέρον; Συγγνώμη, προσπαθήστε ξανά. Με όσους έχω επικοινωνήσει σε αυτό το μοτίβο επί τόπου μου απαντούν ότι το συμφέρον τους είναι να σηκωθούν να φύγουν. Και ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΔΙΚΟ. Τουλάχιστον όχι από άποψης ορθολογισμού. Βλέπετε είτε μας αρέσει είτε όχι, μεγαλώσαμε προδικασμένοι ιδεολόγοι. Δεν έχω χώρο στο νου μου για άλλο πολίτευμα πέραν της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Αυτό ισχύει και για την πλειοψηφία των συμπολιτών μου. Επομένως, από την στιγμή που το τι είναι δημοκρατία ορίζεται όπως βολεύει ανάλογα με σκοπούς υπερεθνικούς, πολύ απλά δεν υπάρχει χώρος για πολίτες. Εάν είναι να ασχοληθούμε, πρέπει να πιστεύουμε στους κανόνες του παιχνιδιού.
Στην οικονομική κρίση, αισθανόμασταν ότι το λάθος ήταν και δικό μας, εάν όχι μόνο δικό μας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν σίγουρα δική μας απόφαση. Το Σκοπιανό όμως δεν είναι. Ερήμην μας, και αθετώντας το συμφωνημένο παιχνίδι της Δημοκρατίας απ’ όλες τις πλευρές, μία κυβέρνηση που εκλέχθηκε για άλλους λόγους, πήρε μία απόφαση γενεών ενάντια στο ελληνικό συμφέρον, με μαέστρο μία ΕΕ, η οποία απλά ξέχασε ότι είναι προασπιστής της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας πριν από οτιδήποτε άλλο (σύμφωνα με την ίδια πάντα). Από τη στιγμή που αυτοί οι κανόνες έχουν σπάσει αμετάκλητα, μην απορείτε για την υπονόμευση της δημοκρατίας που θα ακολουθήσει. Τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποιούμε τα λάθη μας ως αιτιολογία του “γιατί δεν είναι η δημοκρατία που δε δουλεύει, αλλά εμείς“. Δυστυχώς, αυτό το χαρτί δεν έχει ισχύ στο Σκοπιανό. Δεν παίξαμε για να χάσουμε, ήμασταν καταδικασμένοι να χάσουμε από πριν. Αφού στο μόνο σύστημα που μάθαμε να δεχόμαστε είμαστε ένα μηδενικό, τότε η μόνη βιώσιμη λύση είναι να τα παρατήσουμε. Αυτή είναι η εικόνα της σύγχρονης δημοκρατίας.
Γεννηθείς το 1996 στη Κομοτηνή, είναι φοιτητής του Οικονομικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, με κατεύθυνση στην οικονομική ανάλυση. Διαθέτοντας ακόρεστο ενδιαφέρον για τα πολιτικά, αρθρογραφεί στην κατηγορία των Οικονομικών του OffLine Post.
