Του Δήμοσθένη Καμσή
Η Λέσβος αποτελεί ένα μέρος το οποίο πραγματικά υπήρξε επίκεντρο των προσφυγικών επιδρομών. Δυστυχώς όμως, τα πράγματα δεν κύλησαν,και δεν κυλάνε ακόμα τόσο… ομαλά. Η έχθρα των ντόπιων προς τους συγκεκριμένους,πραγματικά έχει φτάσει σε υψηλά… ποσοστά, και οι συνθήκες διαβίωσης από το 2015 μέχρι και σήμερα είναι πραγματικά άθλιες.
Για να μπούμε λίγο σε λεπτομέρειες όμως. Προσωπικά εδώ και 3 χρόνια είμαι κάτοικος Λέσβου, πραγματοποιώντας τις σπουδές μου. Έτυχε να έρθω στο νησί την ίδια χρονιά που το προσφυγικό κίνημα ήταν πάρα πολύ έντονο καθώς το 2015 οι πρόσφυγες είχαν κατακλύσει το νησί. Η τηλεόραση και τα media,είχαν παρουσιάσει την κατάσταση ώς τραγική. Ξυλοδαρμοί μεταξύ τους, ληστείες σε μαγαζιά ντόπιων. Το ποσοστό των προσφύγων που είχε προσέλθει ήταν αμέτρητο. Το τι αλήθεια συνέβαινε όταν άρχισε να διαμορφώνεται η νέα αυτή πραγματικότητα , δεν μπορώ να το ξέρω διότι δεν ήμουν στο νησί. Έτσι όπως όμως,είχε παρουσιαστεί η κατάσταση, έλεγα στον εαυτό μου:”Μα που πάω; Στο χάος;”.
Χάος ήταν, όντως. Και είναι λογικό να επικρατεί χάος σε μία τέτοια κατάσταση. Όταν κάποιος, έχει τα πάντα και τα χάνει μέσα σε λίγες στιγμές, και αναγκάζεται να πάει σε ένα εντελώς ξένο μέρος, μη γνωρίζοντας τι του ξημερώνει η επόμενη μέρα, προφανώς και θα υπάρχει χάος. Το χάος όμως και ο πανικός,σιγά σιγά διαδίδονται παντού. Και δυστυχώς αυτό επηρεάζει τους πάντες χωρίς εξαίρεση…
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Εκατοντάδες βάρκες κατέφτασαν (και ακόμα καταφτάνουν απλά όχι σε τέτοια ποσότητα), και άφηναν ανθρώπους ταλαιπωρημένους, άρρωστους, άυπνους, νηστικούς στο νησί.
Τα hotspots δεν επαρκούσαν.Μικρά σε χώρο,άθλιες συνθήκες. Οι πρόσφυγες, σκορπισμένοι σε όλη την πόλη της Μυτιλήνης: Στους δρόμους, σε παγκάκια, να κόβουν βόλτες παντού. Εκείνη την περίοδο ήταν πάρα πολλοί εγκατεστημένοι στο λιμάνι. Άλλοι σε χωριά,πέρα απ΄την πόλη. Οπου και να βρισκόντουσαν , έπεφταν θύματα συνεχών ρατσιστικών επιθέσεων, εξαιτίας κάποιων κλοπών και ληστειών που είχαν τελεστεί όμως από μεμονωμένα άτομα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονταν στην στάση του συνόλου… Παράλληλα πραγματοποιούνταν κινητοποιήσεις για απαγόρευση των προσφυγόπουλων στα σχολεία της Μυτιλήνης από ντόπιους γονείς, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που αρκετοί ντόπιοι έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να δυσκολέψουν την ήδη δύσκολη ζωή των προσφύγων κυρίως με το να τοποθετούν εσκεμμένα ακριβότερες τιμές για την παροχή αγαθών και υπηρεσιών σε αυτούς…Με αυτόν τον τρόπο η διχόνοια και ολοένα και μεγάλωνε οδηγώντας αρκετές φορές σε περιστατικά βίαιων συμπλοκών. Αρκετοί πάλευαν μέρα με τη μέρα,χωρίς να έχουν στον ήλιο μοίρα.Οι ασθένειες κυριαρχούσαν, αρκετοί πέθαιναν. Και αν δεν πέθαιναν,ταλαιπωρούνταν. Είτε η λέξη ταλαιπωρία συνεπαγόταν, με πείνα, είτε με ασθένεια, είτε με ρατσισμό. Σιγά σιγά άρχισαν να παίρνουν πλοία προς την Αθήνα και να μειώνονται. Ανακούφιση και για τους ίδιους αλλά και για τους ντόπιους.
Πλέον δεν τους βλέπεις να κυκλοφορούν στην πόλη της Μυτιλήνης. Το μεγάλο ποσό που υπάρχει την τωρινή περίοδο βρίσκεται στο hotspot της Μόριας, ενός χωριού, περίπου 10 λεπτά με το αυτοκίνητο από την Μυτιλήνη. Δεν γνωρίζω πολλά για τις συνθήκες που επικρατούν αλλά απ’ όσο γνωρίζω δεν είναι και οι καλύτερες. Λάσπες παντού, σκουπίδια άφθονα, σκηνές ετοιμόρροπες, τουαλέτες μολυσμένες. Σε συνθήκες κακοκαιρίας τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ δύσκολα για αυτούς….
Έτσι οι ασθένειες κυκλοφορούν παντού. Μήπως για αυτό οι ντόπιοι δεν επιτρέπουν την είσοδο των προσφυγόπουλων στα σχολεία; Από την μία δικαιολογούνται. Αλλά έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν οι ίδιοι ποιος θα μορφώνεται και ποιος όχι; Παράλληλα, έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές πορείες και απ’ τις 2 μεριές. Από πρόσφυγες για τις κακές συνθήκες που ζουν, και από ντόπιους για να φύγουν οι πρόσφυγες από το νησί. Στις 22 Απριλίου 2018, ενώ κάποιοι πρόσφυγες είχαν μαζευτεί για διαδήλωση στην κεντρική πλατεία της πόλης, δέχτηκαν επίθεση από ανθρώπους ακροδεξιών κινημάτων. Ακολούθησαν παρέμβαση της αστυνομίας και σοβαρά επεισόδια. Το μίσος ολοένα και μεγάλωνε.
Αλλά μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η κατάσταση; Έχοντας γνωρίσει άτομα και από τις δύο πλευρές, έχω ακούσει πολλές απόψεις. Η δικιά μου, όμως είναι μία: Aν δεν υπήρχε μίσος και υπήρχε θέληση, τα πράγματα θα ήταν από την αρχή αλλιώς. Πάντως το σίγουρο είναι ένα: πολλές φορές μέσα στο μίσος ο σεβασμός κατάφερε να επιβιώσει και να κερδίσει. Σε αυτόν λοιπόν τον σεβασμό πρέπει να στηριχτούμε, σε αυτόν τον σεβασμό πρέπει να ελπίζουμε…
Ο Δημοσθένης Καμσής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1997. Αποφοίτησε από το 3ο Γενικό Λύκειο Παλαιού Φαλήρου το 2015 και την ίδια χρονιά, ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Τμήμα Πολτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, στην Μυτιλήνη. Σήμερα βρίσκεται στο 4ο και τελευταίο έτος των σπουδών του. Τον Ιούλιο του 2018, εν όψει της θερινής πρακτικής άσκησης της σχολής του, εργάστηκε στο athinorama.gr, όπου αρθρογραφούσε σχετικά με τα πολιτιστικά δρώμενα της Αθήνας.
