Του Νικόδημου,
Είναι αρκετά δύσκολο να είσαι διαφορετικός. Ειδικά σε μία χώρα όπως είναι η Ελλάδα, που αντί να κάνει δέκα βήματα μπροστά κάνει δέκα πίσω.
Αξίζουν όμως να αναφερθούν και ορισμένα θετικά στοιχεία μέσα στο ευρύτερο, κοινωνικά, συντηρητικό κλίμα.
Ένα από αυτά είναι η νομοθεσία για το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών το οποίο ψηφίστηκε τον Δεκέμβρη του 2015. Η νομοθεσία αυτή όμως δεν περιλαμβάνει διάταξη για την τεκνοθεσία.
Επίσης υπάρχουν αρκετές φεμινιστικές ομάδες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν αρκετά μαχητικές και προσπαθούν να διεκδικήσουν ακόμα περισσότερα δικαιώματα για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
Εκτός από τις φεμινιστικές ομάδες, κάθε χρόνο, σε όλη σχεδόν την Ελλάδα διεξάγεται το pride από τη δεκαετία του ’80 χωρίς όμως να έχουν θετικά αποτελέσματα μέχρι το 2005.
Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τα pride, είναι μια γνωστή σειρά εκδηλώσεων που μπορεί να περιλαμβάνουν από απλές συγκεντρώσεις μέχρι παρελάσεις, άρματα και πάρτυ. Σ’ αυτά προωθείται η ιδέα πως κάθε άτομο, ανεξαρτήτου σεξουαλικής ταυτότητας, μπορεί να αισθάνεται περήφανος. Ακόμη, γιορτάζεται ανοιχτά η διαφορετικότητα και η κουλτούρα του κάθε ατόμου.
Παράλληλα, τα pride, αποτελούν και μια μορφή διεκδικήσεων από την συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, με κύριο στόχο την εξάλειψη των αρνητικών στερεοτύπων στην ευρύτερη κοινωνία.
Επιστρέφω στα προαναφερθέντα.
Γίνεται λοιπόν σαφές πως είναι δύσκολο να έχεις διαφορετική σεξουαλική προτίμηση, ειδικά από συγγενείς και φίλους. Είναι δύσκολο γιατί εκ γενετής, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, σου αναπτύσσεται μια έμφυτη αντιπάθεια για την διαφορετικότητα. Μαθαίνεις να αντιπαθείς τον γκέι, τον μετανάστη και οτιδήποτε είναι διαφορετικό από ‘σένα.
Μιας και μιλάμε για διαφορετικότητα κατάλαβα ότι είμαι διαφορετικός στα δεκατρία μου. Η πρώτη μου σκέψη, και αντίδραση, ήταν αρνητική. Τότε σκεφτόμουν: “Μακάρι να ήμουν σαν τα άλλα παιδιά”.
Αρνούμουν να πιστέψω στο διαφορετικό. Πόσο μάλλον στην δική μου διαφορετικότητα. Τελικά, χρειάστηκε λίγη ενδοσκόπηση και μια ευρύτερη αναζήτηση για να αντιληφθώ πως δεν είμαι μόνο μου και αυτό με βοήθησε έτσι ώστε, μετά από αρκετή σκέψη, να με αποδεχθώ, άνευ περιορισμών, όπως είμαι. Αμέσως αγάπησα τον εαυτό μου.
Στην αρχή ήταν αρκετά δύσκολο για ‘μένα να μιλήσω στους φίλους μου. Όμως, αφού το απόφαση και έκανα, ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Το θέμα, εν τέλει, δεν ήταν οι φίλοι μου. Εκείνοι ήταν ανεκτικοί. Το θέμα ήταν ο υπόλοιπος κόσμος. Πίστευα ότι αφού με είχαν δεχτεί οι φίλοι μου θα με δεχτούν όλοι.
Στο λύκειο υπήρξαν αρκετά προβλήματα με συμμαθητές μου. Στα διαλείμματα, άκουγα φράσεις του τύπου “είσαι αγόρι ή κορίτσι;” ή “που πας έτσι;”. Υπήρξαν ασφαλώς και μερικές περιπτώσεις bullying. Κάποιες φορές είχε τύχει να περνάω από κάποια σχολική αίθουσα και να μου πετούν χαρτάκια ή να με βρίζουν. Άλλοτε αντιδρούσα, άλλοτε όχι. Δεν είχα μιλήσει ποτέ περί αυτού σε καθηγητές, φίλους ή συγγενείς γιατί ήμουν πεπεισμένο πως μπορώ να αντιμετωπίζω μόνο μου τις καταστάσεις.
Όμως αν ήταν κάποιο άλλο στη θέση μου; Αν ένα άλλο άτομο δεν τα άντεχε αυτά; Θα αντιδρούσε κανείς ή θα προσποιούνταν ότι δεν συμβαίνει τίποτα;
Αυτό που έχω να πω μόνο είναι να αγαπάτε και να δέχεστε τον εαυτό σας ακριβώς έτσι όπως είναι. Όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, όσα κι αν είναι τα στερεότυπα. Ο κόσμος πάντα θα βρίσκει κάτι για να σε κάνει να νιώσεις άσχημα. Ωστόσο, πάντοτε, μέσα στο χάος θα υπάρξουν σίγουρα άνθρωποι που θα σε στηρίξουν και θα σε αγαπήσουν γι’ αυτό που είσαι. Παρ’ όλ’ αυτά, για να βρεθούν εκείνοι πρέπει πρωτίστως να αγαπάς εσύ εσένα.
