Του Βασίλη Καραγκούνη,
Ο γάμος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατάφερε να ξεπεράσει και τις προσδοκίες των πιο αισιόδοξων κυβερνητικών παραγόντων. Κράτησε σχεδόν τέσσερα χρόνια και θεωρητικά το διαζύγιο ήταν συναινετικό και για τις δύο πλευρές. Για έναν άνθρωπο εκτός ελληνικής πραγματικότητας θα φαντάζει αδιανόητο το κατά πόσο ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς κατάφερε μια αγαστή κυβερνητική συνεργασία με ένα κόμμα της άκρας δεξιάς. Ο ξένος αυτός δε θα ξέρει προφανώς πως ο συνασπισμός αυτός ήταν ένα από τα παιδιά του αντιμνημονιακού μετώπου, της μάχης «κατά της διαπλοκής, της διαφθοράς και του παλαιού πολιτικού συστήματος που χρεοκόπησε τη χώρα». Πρόκειται για θεμελιώδης αρχές πάνω στις οποίες οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οικοδόμησαν τον ετερόκλητο συνασπισμό τους. Αλήθεια πως να νιώθουν σήμερα όλοι εκείνοι που στο άκουσμα των παραπάνω, χειροκροτούσαν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, βλέποντας τη σημερινή κατάντια και των δύο;
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν βρέθηκαν τυχαία το 2015. Η ιστορία τους ξεκινάει το 2010 την εποχή όπου θα γραφόντουσαν οι μελανές σελίδες της πρόσφατης ιστορίας μας. Ήταν σχεδόν όλοι εκεί από τους σημερινούς υπουργούς και βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μαζί στις πλατείες της οργής και τους μίσους, όπου έχτιζαν τις κρεμάλες για τους «προδότες» και τους «γερμανοτσολιάδες» του «μειοδοτικού ΠΑΣΟΚ». Η τραγική ειρωνεία είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ πως στο πρόσωπο των «προδοτών» του χθες, αναζητεί τους συμμάχους του αύριο.
Μέσα σε αυτόν τον παροξυσμό λαϊκισμού και διχαστικού λόγου κατάφεραν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να γίνουν κυβέρνηση μετά από μερικά χρόνια. Η κυβέρνηση τους μέσα στην παραζάλη της εξουσίας και τις εκκωφαντικές τυμπανοκρουσίες των νταουλιών που έδιναν τον ρυθμό στις αγορές παράλληλα με την κατάργηση του μνημονίου και την διαγραφή του επονείδιστου χρέους μας οδήγησαν στα γνωστά αποτελέσματα. Το καλοκαίρι του 2015 η Ελλάδα βρέθηκε και πάλι στο χείλος της χρεοκοπίας και της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έπειτα η διεθνοποίηση της κωλοτούμπας, το τρίτο μνημόνιο και οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.
Οι νέοι στόχοι των συγκυβερνητών θα είναι η δικαιολόγηση της κωλοτούμπας και η ανελέητη στοχοποίηση των πολιτικών αντιπάλων και μέσων ενημέρωσης. Διότι με τη λογική τους η ηθική και πολιτική απαξίωση των αντιπάλων τους, θα άφηνε το πεδίο ελεύθερο για τους ίδιους.
Σήμερα βέβαια αυτή η αρμονική συμβίωση έφτασε στο τέλος της. Αλήθεια όμως πόσο ισχύει κάτι τέτοιο; Η Συμφωνία των Πρεσπών πολύ απλά εξυπηρετεί και τους δύο «πρώην» κυβερνητικούς ετέρους, ιδιαίτερα τον Αλέξη Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός με όχημα την επίλυση του Μακεδονικού θα προσπαθήσει να αποπειραθεί αυτό που προσπάθησε όχι με τόση επιτυχία το προηγούμενο διάστημα, το άνοιγμα στην κεντροαριστερά. Το βάρος της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ και οι χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα υπουργοποιήσεις στελεχών της κεντροαριστεράς δεν βοήθησαν τον κ. Τσίπρα στην οικοδόμηση του «Προοδευτικού Μετώπου». Τώρα όμως με τη Συμφωνία των Πρεσπών και το διαζύγιο με τον κ. Καμμένο, ο δρόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι θεωρητικά πιο εύκολος.
Το επόμενο διάστημα η «Προοδευτική Συμπαράταξη» που οικοδομεί μεθοδικά και εμφατικά ο Αλέξης Τσίπρας θα απασχολήσει τις ζυμώσεις στην κεντροαριστερά. Η εκκίνηση αυτού του εγχειρήματος φαίνεται μέχρι στιγμής να έχει επιτυχία. Το Ποτάμι, όπως ήταν αναμενόμενο πλήρωσε ακριβά το μάρμαρο. Η ψήφος εμπιστοσύνης του κ. Δανέλλη άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη. Η αρχική διαγραφή του κ. Δανέλλη σε συνδυασμό με την απροσδιόριστη στάση του κόμματος στην Συμφωνία των Πρεσπών οδήγησε σήμερα το κόμμα να παύσει την κοινοβουλευτική παρουσία του διότι οι ανεξαρτητοποιήσεις των κυρίων Αμυρά και Ψαριανού έριξαν τον αριθμό των βουλευτών κάτω από τον πήχη των πέντε. Τελικά ο Σταύρος Θεοδωράκης έπεσε θύμα των δικών του λανθασμένων επιλογών.
Πιο περίπλοκα είναι τα πράγματα στο Κίνημα Αλλαγής. Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να συνταχθεί υπέρ της συμφωνίας οδήγησε την Φώφη Γεννηματά στο να δείξει την πόρτα της εξόδου στον κ. Θεοχαρόπουλο. Η απόφαση αυτή της προέδρου συνοδεύτηκε με την προκήρυξη έκτακτου συνεδρίου για το τέλος Μαρτίου. Η κ. Γεννηματά με αυτές τις κινήσεις αποβλέπει στην εκτόνωση της έντασης που έχει συσσωρευτεί στη βάση της παράταξης, μέσω της εκλογής των οργάνων και της ενοποίησης του Κινήματος.
Σε αυτό το ρευστό πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται εξ αιτίας της Συμφωνίας των Πρεσπών ο Αλέξης Τσίπρας θα παίξει τα ρέστα του. Τους επόμενους μήνες, ο πρωθυπουργός θα προσπαθήσει να αποτινάξει το παρελθόν του και να οικοδομήσει το πολιτικό του μέλλον. Σε αυτή του την προσπάθεια βρίσκει πολλούς πρόθυμους συμπαραστάτες από τον περίγυρο της κεντροαριστεράς. Το ζητούμενο είναι το κατά πόσο αυτές οι αυτόνομες προσωπικότητες ή κατά άλλους οι γυρολόγοι θα σταθούν ικανοί να οδηγήσουν τον Αλέξη Τσίπρα στον στόχο του. Διαφορετικά τους περιμένει και πάλι η θέση τους στο ντουλάπι της ιστορίας.
Είναι πτυχιούχος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τις αρχές του τρέχοντος έτους συνεχίζει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει αποφοιτήσει από το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά. Ασχολείται με την μουσική, παίζοντας τρομπέτα και πιάνο, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει οικονομία, ιστορία και πολιτική.
