Της Στέλλας Γαβαλά,
Πολύ συχνά μιλάμε για το πώς μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε στη μείωση των διαφόρων περιβαλλοντικών προβλημάτων σε προσωπικό επίπεδο – να ανακυκλώνουμε στο σπίτι και στη δουλεία, να χρησιμοποιούμε όσο το δυνατό λιγότερο το αυτοκίνητο και περισσότερο τα ΜΜΜ, να μην έχουμε συνέχεια ανοικτό τον κλιματισμό, καθώς και άλλα πολλά. Είναι πράγματι σημαντική αυτή η προσπάθεια, καθώς ο καθένας που βάζει το λιθαράκι του βοηθάει. Παρόλα αυτά, είναι φορές που μπορεί να αισθανθούμε ότι οι προσπάθειές μας δεν είναι αρκετές, ή ότι δεν έχουν νόημα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει, όταν βλέπουμε μεγάλες επιχειρήσεις ή εργοστάσια, ή ένα καφέ πέπλο πάνω από την πόλη, ή εκατοντάδες χιλιάδες σκουπίδια να πλέουν στη θάλασσα, τότε περνάνε από το νου μας αμφιβολίες: “Έχουν νόημα οι προσπάθειές μου, τη στιγμή που καθημερινά τόσες επιχειρήσεις συνεχίζουν να βλάπτουν το περιβάλλον με διάφορους τρόπους; Συμβάλλω πραγματικά στη βελτίωση του κόσμου;”.
Μερικοί άνθρωποι δε κάνουν αμέσως την σύνδεση ότι οι επιχειρήσεις ευθύνονται για τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά ζητήματα. Διάφορες δραστηριότητες από εταιρίες όπως εξορύξεις, χτίσιμο, ψάρεμα, κυνήγι, γεωργία, πειράματα σε ζώα, ρύθμιση ποταμών, καθώς και άλλα πολλά κλονίζουν το οικοσύστημα και μολύνουν τη γη. Πρόσφατη έρευνα φανερώνει ότι μόλις 100 εταιρίες ευθύνονται για περισσότερο από το 70% των εκπομπών αερίων του φαινομένου του θερμοκηπίου, από το 1988. Η συγκεκριμένη έρευνα εστίασε στο πώς ένας μικρός αριθμός παραγωγών ορυκτών καυσίμων είναι το κλειδί για συστηματική αλλαγή σε εκπομπές άνθρακα. Η κλίμακα των ιστορικών αυτών εκπομπών από το 1988 είναι τόσο μεγάλη, ώστε έχει συνεισφέρει σημαντικά στην αλλαγή κλίματος. Αυτό σημαίνει ότι αν αλλάξουν ορισμένες πρακτικές των επιχειρήσεων, η επίπτωση στη βιωσιμότητα της ανθρώπινης ζωής θα ήταν μεγάλη. Τότε είναι που αρχίζουμε να μιλάμε για περιβαλλοντική ηθική.
Η κύρια αρχή της περιβαλλοντικής ηθικής είναι ότι η φύση έχει εξαιρετική αξία. Αρκετά απλό σκεπτικό, όμως για αιώνες η ανθρωπότητα πίστευε πως η φύση υπάρχει μόνο για να εκμεταλλευτεί. Παρόλο που αυτό το σκεπτικό έχει αρχίσει σιγά σιγά να αλλάζει, πολλές επιχειρήσεις λειτουργούν με το παραδοσιακό σκεπτικό. Η περιβαλλοντική ηθική καλεί να αλλάξει αυτή τη συμπεριφορά. Αν η φύση έχει εξαιρετική αξία, πώς θα μπορούσε να αλλάξει ο τρόπος στο πώς μια επιχείρηση χρησιμοποιεί ενέργεια ή πακετάρει τα προϊόντα της ή φέρεται στα ζώα;
Μερικοί τρόποι για το πώς η περιβαλλοντική ηθική θα μπορούσε να υιοθετηθεί από επιχειρήσεις έχει συζητηθεί. Ένας από αυτούς είναι η λογιστική πλήρους κόστους. Αυτό σημαίνει να ευθύνονται για όλες τις αρνητικές εξωτερικές επιδράσεις, όπως ρύπανση και περιβαλλοντικά απόβλητα. Με αυτό τον τρόπο, το πραγματικά κόστος μιας επιχείρησης θα μπορούσαν να μετρηθούν, οι πόροι που χρησιμοποιεί, μεταξύ άλλων κοινωνικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Κάτι τέτοιο θα έπαιρνε χρόνο για να μπει σε πράξη, όμως η λογιστική πλήρους κόστους θα έδειχνε ξεκάθαρα πώς λειτουργεί μια επιχείρηση και ίσως άλλαζε σκεπτικά. Η αλυσίδα παροχής είναι επίσης ένας άλλος τρόπος που σκοπεύει να κοιτάξει το τελικό προϊόν και να εξετάσει αν κάθε στάδιο για να καταλήξει στην τελική του μορφή είναι βλαβερό προς το περιβάλλον.
Είναι διάφοροι οι τρόποι για το πώς μια επιχείρηση θα μπορούσε να υιοθετήσει περιβαλλοντικές ηθικές, και το σημαντικό είναι να μαθευτούν από την νέα γενιά που θα αναλάβουν τις επιχειρήσεις στο μέλλον. Οι προσπάθειές μας πρέπει να αρχίσουν από κάπου, οπότε η μόρφωση σε τέτοια ζητήματα είναι αναγκαία.
Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, είναι απόφοιτη της Σχολής Μωραΐτη. Σπουδάζει Business Management στο Λονδίνο, όπου και μένει τα τελευταία χρόνια. Ευαισθητοποιημένη για περιβαλλοντικά ζητήματα, αρθρογραφεί σχετικά με αυτά στο Ελεύθερο του OffLine Post.
