Του Βασίλη Χρίστογλου,
Ένα από τα θέματα που στις μέρες μας έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινωνίας, είναι το ‘’ρατσιστικό παραλήρημα’’ του Γιάννη Ζουγανέλη. Ένα ‘’παραλήρημα’’ που είχε ως αποτέλεσμα να δεχτεί μήνυση από το ελληνικό παρατηρητήριο του Ελσίνκι. Συγκεκριμένα, ο Έλληνας παρουσιαστής και ηθοποιός, προκάλεσε την οργή του παρατηρητηρίου με αυτά εδώ τα λογια: ‘’Να πω μια αλήθεια, ο Έλληνας μετανάστης δεν έχει καμία σχέση με τους μετανάστες που βλέπουμε εδώ πέρα και φιλοξενούμε εμείς. Καμία σχέση! Να σε φιλοξενήσω αλλά να μου πατήσεις το κεφάλι μέσα στο σπίτι μου; Όχι, δεν το θέλω. Πρέπει κάποια στιγμή να λέμε την αλήθεια. Τσακώθηκα με μετανάστη γιατί όταν τους πήγαμε κάποια στιγμή για να φάνε, εγώ ήμουν αυτός που επιλέχθηκε για να μοιράζω σαλάτες και ένας μου την πετάει και μου λέει «χούμους». Ε, του την έφερα στο κεφάλι! Δεν καταλαβαίνω Χριστό’’. Κάθισα και έδωσα παραπάνω χρόνο από αυτό που θα έδινα για να διαβάσω ένα άρθρο προσπαθώντας να καταλάβω αν υπάρχει ρατσιστική ρητορία. Κατάλαβα πως δεν ήμουν μόνος και πως πολλοί ακόμα θεώρησαν την όλη κατάσταση αστεία και υπερβολική.
Όσοι γνωρίζουν τη δράση του Γιάννη Ζουγανέλη θα καταλάβουν πως δεν υπάρχει η λέξη ρατσιστής δίπλα του. Πιστέψτε με θα ήμουν ο πρώτος που θα έβγαινε να καταδικάσει τα λεγόμενα του, όπως κάνω και θα κάνω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά μήπως υπερβάλουμε ώρες ώρες; Μήπως η προσπάθεια που κάνουμε για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας μας κάνει υπερβολικούς και εν μέρει ανόητους; Δεν βρήκα κάτι ρατσιστικό στα λεγόμενα του Ζουγανέλη. Μπορώ να πω ότι βρήκα μια μικρή αλήθεια σε αυτά που είπε. Ισχυεί πως πολλοί μετανάστες από της χώρες της Μέσης Ανατολής έχουν δυσκολίες στη προσαρμογή και πολλές φορές δεν μπορούν να ακολουθήσουν τα πρότυπα με τα οποία λειτουργεί η κοινωνία που τους φιλοξενεί. Αυτό δεν είναι ρατσιστικό. Η πραγματικότητα είναι. Και Έλληνες να πηγαίνανε να ζήσουν στη Συρία ή στη Σαουδική Αραβία θα βρίσκανε πολύ μεγάλες δυσκολίες ως προς την προσαρμογή τους. Το πιο εύκολο είναι να πούμε το Ζουγανέλη ρατσιστή. Βγαίνουμε από τη διαδικασία συζήτησης μαζί του και κολλάμε τη ταμπέλα και το στίγμα. Ούτως ή άλλως πλέον οι ταμπέλες στην Ελλάδα τη τελευταία δεκαετία έχουν γίνει μόδα. ‘’Προδότης, φασίστας, ανθέλληνας, ΕΑΜοβούλγαρος’’ και πάει λέγοντας…
Δεν είναι βέβαια ο πρώτος ή ο τελευταίος που θα ‘’ταμπελοποιηθεί’’.Τα τελευταία χρόνια εύκολα ο κόσμος βάζει ταμπέλες. Είτε για να αποφύγει μια συζήτηση, είτε για τις εντυπώσεις. Έτσι λειτουργεί πλέον η κοινωνία. Στα πανεπιστήμια, στη βουλή ακόμα και στα socialmedia. Για παράδειγμα φέρτε στον νού σας κάποιον ο οποίος μπορεί να μην είναι υπέρ των gayparade.Αμέσως κάποιοι θα σπεύσουν να τον αποκαλέσουν ομοφοβικό. Και αυτός ο χαρακτηρισμός θα του αποδοθεί όχι επειδή δήλωσε πως αντιπαθεί ή μισεί τους ομοφυλόφιλους αλλά επειδή απλώς διαφωνεί με το συγκεκριμένο event. Βλέπετε τις ομοιότητες με τη περίπτωση Ζουγανέλη; Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο με αυτό το φαινόμενο είναι η άρνηση συζήτησης και διαλόγου. Όλοι πρέπει να είναι κάτι. Βγήκες στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία; Φασίστας! Θεωρείς ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι καλή; Πουλημένος και προδότης! Μιλάμε για παράνοια.
Το νόημα λοιπόν είναι απλό: Μην βιάζεστε! Όταν ακούτε κάτι για κάποιον ή όταν εκφέρει μία άποψη που είναι πιθανόν διαφορετική με τη δική σας, μην προτρέξετε αμέσως να τον χαρακτηρίσετε. Μιλήστε, συζητήστε, ανταλλάξτε απόψεις, γενικά ψαχτείτε! Το να χαρακτηρίσεις κάποιον είναι εύκολο. Σε βγάζει από τον κόπο να δικαιολογήσεις τα λεγόμενα σου που εν τέλει μπορεί να είναι και απλές ανοησίες. Γι’αυτό πριν βάλεις τη ταμπέλα σε κάποιον, άκου!
