Του Πάνου Ιορδανίδη,
Καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, η ελληνική επικαιρότητα αναλώθηκε, για ακόμη μια φορά, σε παραπλανητικά ζητούμενα όσον αφορά την εξωτερική μας πολιτική. Σίγουρα σε αυτό έπαιξε ρόλο η επίσκεψη της Γερμανίδας Καγκελαρίου στην χώρα μας. Όμως ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε πίσω από εξελίξεις που μας αφορούν.
Ενώ, λοιπόν, η ενασχόληση μας επικεντρώθηκε στο μέλλον της Συμφωνίας των Πρεσπών και της ελληνικής κυβέρνησης (και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό μέχρι ένα σημείο), η διεθνής σκηνή επικεντρώθηκε σε άλλα εξαιρετικά σημαντικά γεγονότα: Η Ιταλία, προχωράει με γοργά βήματα στη εδραίωση της πρωτοκαθεδρίας της στο ευρωσκεπτικιστικό μπλοκ. Στη Βενεζουέλα, ο Νικολάς Μαδούρο ορκίζεται για δεύτερη φορά Πρόεδρος σε κλίμα εντόνων αντιδράσεων από τη διεθνή κοινότητα. Η Ουκρανία, έχει πλέον και επίσημα αυτοκέφαλη Εκκλησία εξοργίζοντας την Ρωσία.
Υπάρχουν όμως και κάποιες εξελίξεις στο συριακό μέτωπο όπου πλέον είναι φανερό ότι έχει περάσει στην επόμενη του φάση. Όλοι οι εμπλεκόμενοι δρώντες στη Συρία έχουν ξεκινήσει να εκτελούν ενέργειες σαν να έχουν αποχωρήσει εξ ολοκλήρου τα στρατεύματα των ΗΠΑ, ακόμη και αν ο Τζον Μπόλτον έχει τη δική του ατζέντα. Το κενό εξουσίας που αφήνει πίσω της η Ουάσιγκτον δεν μπορεί παρά να καλυφθεί, πάντα αξιοποιώντας την νομιμοποιητική βάση της καταπολέμησης του ISIS.
Το Ιράν, δεν θέλει μόνο να αυξήσει περαιτέρω την επιρροή του χρησιμοποιώντας τους Φρουρούς της Επανάστασης και τις πολιτοφυλακές της Χεζμπολάχ. Η καταστολή των Κούρδων εμπίπτει με ένα σημαντικό θέμα εθνικής ασφάλειας για την Τεχεράνη, με τον κίνδυνο των αυτονομιστικών τάσεων στις δικές της κουρδικές περιοχές πάντα ορατό.
Το Ισραήλ, είναι πρόθυμο να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ για να μην αφήσει την προέλαση της ιρανικής επιρροής να φτάσει στο κατώφλι του. Άλλωστε, η πάγια στήριξη του στα κουρδικά αιτήματα ανά την ιστορία είχε να κάνει ανέκαθεν με την άμυνα και την ασφάλεια του. Πόσο μάλλον όταν το Ιράν αποτελεί γι αυτό υπαρξιακή απειλή.
Η Τουρκία, έχει ήδη «πατήσει πόδι» με στρατεύματα. Με τις ΗΠΑ να μην αποτελούν εμπόδιο, θέτει εαυτόν σε μικρότερο περιορισμό όσον αφορά την θέλησή της να εξαλείψει τους Κούρδους μαχητές. Όλες οι δράσεις της Τουρκίας στο συριακό μέτωπο, όσο κι αν ο Ερντογάν θέλει την παρουσιάσει σαν μια υπεύθυνη δύναμη, ανέκαθεν είχαν να κάνουν με αυτήν την επιδίωξη.
Οι Κούρδοι, έχουν ήδη στραφεί στον Άσαντ για να προστατευτούν από όλες αυτές τις απειλές που εγκυμονούν και η Ρωσία καλείται να παίξει το ρόλο του διαμεσολαβητή σε όλη αυτήν την κατάσταση. Αν πετύχει σε αυτή τη δύσκολη δοκιμασία, θα μιλάμε για μια δύναμη εγγυήτρια της ασφάλειας και της σταθερότητας στην περιοχή, άνευ όρων και περιορισμών. Ένα status που ποθούσαν πάντοτε οι ΗΠΑ, αλλά η καταστρεπτική τους πολιτική τους απέτρεπε από το να το αποκτήσουν.
Σε αυτές τις εξελίξεις, η Ελλάδα μοιάζει απορροφημένη στις βαλκανικές της στοχεύσεις, ή ακόμη σωστότερα, στις εγχώριες πολιτικές της επιδιώξεις.
Όπως είναι φυσικό, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ συριακού και Ελλάδας είναι η Τουρκία, η οποία ήδη πραγματοποίησε στρατιωτικές ασκήσεις στα σύνορα με τη Συρία κοιτώντας απειλητικά τις «απροστάτευτες» κουρδικές περιοχές ανατολικά του Ευφράτη.
Τελευταία φορά που οι τουρκικές αρμάδες επιχειρούσαν στην Συρία υπό τον «Κλάδο Ελαίας», το «Γαύδος» εμβολιζόταν στα Ίμια. Η πάγια τακτική που έχει υιοθετήσει ο Ερντογάν με σκοπό να τέρψει το εσωτερικό του ακροατήριο κάθε φορά που «εξάγει» την επιθετικότητα του, αφορά την ελληνική εξωτερική πολιτική άμεσα. Την επόμενη φορά που θα υπάρξει ένταση στο Αιγαίο, η Ελλάδα πρέπει να είναι έτοιμη να ανταποκριθεί. Το μέγεθος της έντασης αφήνεται σε απροσδιόριστους παράγοντες και τίποτα δεν την εμποδίζει από το να εκτροχιαστεί.
Απόφοιτος του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Είναι λάτρης της διεθνούς πολιτικής τόσο σαν ακαδημαϊκό, όσο και σαν δημοσιογραφικό αντικείμενο. Έχει ασκηθεί σε πολιτικές διευθύνσεις του ΥΠΕΞ και δραστηριοποιείται ενεργά στον χώρο του εθελοντισμού σε ΜΚΟ, ακαδημαϊκά συνέδρια και εκπαιδευτικές προσομοιώσεις.
