Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Τον ερχόμενο Μάιο οι πολίτες των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα προσέλθουν στις κάλπες, για να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους στην Ευρωβουλή. Υπό άλλες συνθήκες, δεδομένης της διακηρυγμένης βούλησης της πλειοψηφίας των ηγεσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μεγαλύτερη και ταχύτερη εμβάθυνση των διαδικασιών ενοποίησης, η προσέλευση στις κάλπες των ευρωεκλογών θα αποτελούσε κορυφαίο πολιτικό γεγονός. Τουναντίον, αντιμετωπίζεται από τους πολίτες με χαλαρότητα έως και αδιαφορία. Περισσότερο ως δυνατότητα να στείλουν μηνύματα προς τις εθνικές τους ηγεσίες, να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους για τις ακολουθούμενες πολιτικές, αναδεικνύοντας στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ακόμα και πολιτικούς, οι οποίοι ξεκάθαρα αποστρέφονται τις αρχές τις Ενωμένης Ευρώπης, εργαζόμενοι ουσιαστικά στην κατεύθυνση της χαλάρωσης των δεσμών μεταξύ των μελών αν όχι της κατάλυσής τους. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου η διαδικασία των ευρωεκλογών θα συμπέσει εκτός με αυτή των αυτοδιοικητικών εκλογών ενδεχομένως δε και με εθνικές κάλπες, η ανάδειξη ευρωβουλευτών πιθανότατα θα είναι η πλέον αδιάφορη για το εκλογικό σώμα.
Φυσικά, η από κοινού διεξαγωγή ευρωπαϊκών και αυτοδιοικητικών εκλογών, ένεκα της ανάγκης εξοικονόμησης χρημάτων από την κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, δεν είναι αυτή που οδήγησε στην απαξίωση τις πρώτες. Άλλωστε, όπως προαναφέρθηκε, δεν είναι μόνο οι Έλληνες που τις αντιμετωπίζουν με ελαφρότητα.
Βασική αιτία αποτελεί η ίδια η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο τρόπος λήψης και εφαρμογής αποφάσεων και η αποστροφή που πλέον δημιουργούν αυτές στον μέσο πολίτη. Το ότι η Ευρώπη είναι από πολλές απόψεις (ειρήνη, δημοκρατία, κοινωνικό κράτος κ.α.) ίσως το καλύτερο μέρος του πλανήτη να ζει κανείς, ακόμα και σήμερα, δε μπορεί να αποτελέσει πειστικό επιχείρημα. Είναι στη φύση του ανθρώπου και δη του πολίτη του ανεπτυγμένου κόσμου να αναζητεί συνεχώς το καλύτερο για τη διαβίωσή του. Ο Ευρωπαίος πολίτης αισθάνεται όλο και περισσότερο απομακρυσμένος από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, ενώ παράλληλα όλο και συχνότερα δυσφορεί προς τα κελεύσματά τους. Με απλά λόγια, έχουμε μια εντεινόμενη δημοκρατική απονομιμοποίηση των ευρωπαϊκών θεσμών. Το χειρότερο δε όλων είναι ότι οι αποφάσεις, οι οποίες λαμβάνονται από τους κατέχοντες τα ευρωπαϊκά οφίκια (και δεν είναι προφανώς οι άμεσα εκλεγμένοι από τους λαούς ευρωβουλευτές) είναι όλο και περισσότερο αντιδημοφιλείς με δικαιολογητική βάση της επιβολής τους έννοιες όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και η οικονομική ανάπτυξη, που κατά άλλα αποτελούν βασικά προτάγματα του κοινού ευρωπαϊκού εγχειρήματος, αλλά πλέον εξελίσσονται σε κενό γράμμα.
Η παρακμή της Ευρώπης έχει άλλωστε τις ρίζες της πρωτίστως στη διαστρέβλωση των βασικών ιδεών που θεωρούνται τα θεμέλιά της. Η ανάγκη εκσυγχρονισμού του κοινωνικού κράτους, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Ευρώπης, ώστε να καταστεί βιώσιμο εντός του σημερινού παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος καταλήγει σε πρόχειρες και βίαιες λύσεις, που εν τέλει δημιουργούν κοινωνικές εκρήξεις εντός των οποίων είναι προφανές ότι πάει περίπατο και η όποια προσπάθεια να καταστούν οι οικονομίες ανταγωνιστικότερες. Η χρεία εκπόνησης ενός συνολικού ευρωπαϊκού σχεδιασμού προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές από την Αφρικής και την Ασία, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και με επίγνωση στα όρια της κοινωνικής συνοχής, υποτάσσεται είτε στους ατομικούς σχεδιασμούς των ισχυρότερων κρατών είτε στις ιδεοληψίες των ηγεσιών τους, διεθνών οργανισμών και ομάδων πίεσης. Η αδιαπραγμάτευτη αρχή της προάσπισης και προαγωγής των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως επί μέρους χαρακτηριστικών χάνει την ουσιαστική της σημασία και καταντά απλά όχημα προώθησης της δικτατορίας της ”πολιτικής ορθότητας”.
Τα θεμέλια τρίζουν λοιπόν, και οι Ευρωπαίοι φοβούμενοι την κατάρρευση του οικοδομήματος σπεύδουν να απομακρυνθούν. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση καθοδηγείται δυστυχώς από ελλειμματικούς ηγέτες, που χαράσσουν πορεία ερήμην των Ευρωπαίων. Οι πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα ύπαρξης μίας Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θα συναντηθεί ξανά με τους πολίτες της οφείλουν να βγουν μπροστά σήμερα…
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
