Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Στο πρώτο μου αυτό άρθρο για τη νέα χρονιά, θέλω να σε προετοιμάσω, τυχαίε αναγνώστη, πως δε θα σε γεμίσω ελπίδα και κουράγιο για τους 12 αυτούς καινούριους μήνες που βρίσκονται επί ποδός. Συνηθίζω να είμαι ρεαλίστρια. Παρόλα αυτά, μπορείς να επιστρατεύσεις το αθλητικό σου φρόνημα, και να συνεχίσεις αλώβητος την ανάγνωση..
Αν θυμάμαι κάτι από τη δική μου παιδική ηλικία, η οποία σαφώς και δεν απέχει δραματικά, είναι η λαχτάρα μου να ακούω από τον πατέρα μου τις δικές του ιστορίες μέσα στα γήπεδα. Κάθε σφύριγμα εκτός έδρας και μία ιστορία. Ανέμενα τη επιστροφή του στο σπίτι προκειμένου να γελάσω με τις βωμολοχίες, που εισέπραττε μέσα στο τερέν. Όταν πάλι σφύριζε εντός έδρας, θυμάμαι τον εαυτό μου στα κάγκελα, να παρακολουθώ βήμα βήμα την εξέλιξη του αγώνα, και να μοιράζω καυστικά βλέμματα στους οπαδούς, που εναντιώνονταν φραστικά στο εκάστοτε πόρισμα των φάσεων.
Η λεκτική βία που ασκείται μέσα στον αγωνιστικό χώρο εις βάρος διαιτητών, εποπτών, βοηθών και πολλών άλλων, αποτελεί εδραιωμένο φαινόμενο, από τις απαρχές της ιστορίας του αθλητισμού. Σχόλια υβριστικά, υποτιμητικά, εξαπόλυση απειλών, χειρονομίες. Όταν δε, ο κάτοχος της σφυρίχτρας πρόκειται για γένος θηλυκού, τα εν λόγω σχόλια αυτομάτως περιχύνονται σε κλοιό μισογυνισμού. Όσο λοιπόν η βία παραμένει σε λεκτικά επίπεδα, η αντιμετώπισή της αποτελεί καθαρά θέμα του αποδέκτη. Οι περισσότεροι θα αδιαφορήσουν, άλλοι θα τη γελοιοποιήσουν, λίγοι θα καταβληθούν από την όλη κατάσταση και ακόμα λιγότεροι θα μπούνε στη διαδικασία να στραφούν προς τον οπαδικό όχλο και να “απαντήσουν” καταλλήλως. Τι γίνεται όμως όταν η βία ξεπερνά τα εξ αποστάσεως όρια;
Καλοκαίρι 2002. Ο πατέρας μου επιστρέφει από την Κρήτη, έχοντας στον απολογισμό του τη λήξη ενός τοπικού παιχνιδιού κι έναν τραυματισμό στο πόδι, ύστερα από επίθεση που δέχθηκε στο διάδρομο των αποδυτηρίων. Θαρρώ πως ευκόλως θα αγνοήσεις το συμβάν αυτό, έχουν περάσει βλέπεις 17 χρόνια. Σωστά;
Τον Δεκέμβρη του 2017, O επόπτης της αναμέτρησης ανάμεσα στον Απόλλωνα Δαφίων και τον Παπανικολή για το Β’ τοπικό της ΕΠΣ Λέσβου, Διονύσης Πατρής, δέχτηκε πέτρα στο κεφάλι από φίλους των γηπεδούχων, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στο νοσοκομείο Μυτιλήνης.
Παράλληλα, ο διαιτητής Ζερβάκης στο ματς της Β’ ΕΠΣ Ηρακλείου (1ος Όμιλος) μεταξύ Χαραυγής και Διαγόρα, δέχτηκε χτύπημα από παίκτη της Χαραυγής, όπως αναφέρει στο φύλλο αγώνα και το διέκοψε.
Τον Φεβρουάριο του 2018, ήτοι, μόλις 11 μήνες πριν, ο διαιτητής Λάμπρος Μασλατζίδης, δέχθηκε επίθεση από αγωνιζόμενο της ομάδος της Αυλίδας και μεταφέρθηκε ευθέως στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. Στο φύλλο αγώνος καταγράφηκαν από τον α’ διαιτητή τα εξής: ‘Στο 3:48 πριν τη λήξη του αγώνα ο αθλητής της α’ ομάδας Δημήτρης Λυμπέρης επιτέθηκε και γρονθοκόπησε αλλεπάλληλα τον β’ διαιτητή Μασλατζίδη Λάμπρο. Ο διαιτητής δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει τον αγώνα και έκρινα πως έπρεπε να διακοπεί ο αγώνας.’
Και όπως είναι φυσικό, δε θα μπορούσε να λείπει από το άρθρο αυτό το πιο πρόσφατο παράδειγμα επίθεσης κατά διαιτητή. Το πρωί της 19ης Δεκεμβρίου, ο διαιτητής Αθανάσιος Τζήλος, έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από τέσσερις κουκουλοφόρους, καθώς έβγαινε από το σπίτι του. Στο σημείο έφτασε το ΕΚΑΒ, έπειτα από ειδοποίηση που δέχθηκε από τους γείτονες, και παρέλαβε τον τραυματισμένο Τζήλο, ο οποίος έφερε τραύματα στο κεφάλι και το γόνατο, για να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Ο πρόεδρος της ΕΠΣ Λάρισας, με αφορμή το περιστατικό αυτό, εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για την άνανδρη και ανεπαίσχυντη επίθεση στο διαιτητή της Ένωσης, κ. Τζήλο Αθανάσιο, ενώ παράλληλα η ίδια η ΕΠΣΛ εξέφρασε τη συμπαράστασή της τόσο στον ίδιο όσο και στην οικογένεια του, αναβάλλοντας όλα τα πρωταθλήματα για το τότε προσεχές Σαββατοκύριακο.
Αφορμώμενοι από την προαναφερθείσα επίθεση, οι διαιτητές και οι βοηθοί της μεγάλης κατηγορίας εξέδωσαν ανακοίνωση, με την οποία ενημέρωσαν και επίσημα για την απόφασή τους να απέχουν, τονίζοντας μάλιστα ότι η απόφασή τους ισχύει μέχρι νεωτέρας. “Απέχουμε ως ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης στον συνάδελφο μας” δήλωσαν μεταξύ άλλων.
Μπορεί, λοιπόν, το 2019 να έχει εισέλθει στην ενεργό δράση, το αισιόδοξό μου πνεύμα όμως σε συνδυασμό με το συνονθύλευμα στερεοτυπικών -πλέον- ευχών περί «Καλής Χρονιάς» και λοιπών βαρύγδουπων εκφράσεων, έχει μείνει πίσω σε περιστατικά βίας και απαξίωσης. Ξεχνάμε, θαρρώ, πως ένας αριθμός δε δύναται να κάνει τη διαφορά, εάν πρωτίστως δεν αλλάξουμε εμείς.
Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 2000. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Tμήματος Iστορίας & Aρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολείται χρόνια ερασιτεχνικά με την αρθρογραφία ενώ, για το OffLine Post, τα άρθρα της φιλοξενούνται στην κατηγορία των Kοινωνικών.
