Του Γιάννη Βεργίδη,
Σε προσωπικό επίπεδο δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι μας αλλάζουμε απόψεις για ζητήματα, ζητήματα πάσης φύσεως που απλά αναθεωρούμε ή μεταβάλλουμε τη σκέψη μας ένα σκαλί παραπέρα. Μάλιστα, ενδεχομένως μερικές φορές να ασπαστούμε άποψη εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτή που είχαμε διαμορφώσει εξαρχής. Με μια λέξη, αυτοαναιρούμαστε. Τι διαφορά όμως έχει η αυτοαναίρεση σε προσωπικό επίπεδο με την αυτοαναίρεση σε πολιτικό επίπεδο; Και όταν λέω σε πολιτικό επίπεδο εννοώ την αυτοαναίρεση ατόμων που είναι σε θέσεις νευραλγικές για το πολιτικό σύστημα, άτομα που έχουν εκλεγεί για συγκεκριμένα οράματα και ιδέες, που εν τέλει, καταλήγουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως τα μεγαλύτερα κοινωνικά απωθημένα.
Οι λόγοι της αυτοαναίρεσης με το πρόσημο της πολιτικής ευθύνης είναι ορθότερο να αναλυθούν με όρους και μεθοδολογία πολιτικής επιστήμης, καθώς το να πιστεύουμε πως κάποιος πολιτικός αλλάζει τα λεγόμενα του παρελθόντος, επειδή είναι κακός και πονηρός ταιριάζει εξαιρετικά για σενάριο σε κάποιο παιδικό παραμύθι, αν και πλέον στις μέρες υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη έξαρση του φαινομένου του λαϊκισμού. Ιστορικά πιστεύω πως πολύ λίγοι πολιτικοί άλλαξαν πεποιθήσεις (και αν δεν άλλαξαν, εφάρμοσαν πολιτικές ενάντιες με τα πιστεύω τους), επειδή στόχευαν ωμά στην κατάκτηση της εξουσίας και αυτό, γιατί ποτέ η πολιτική δεν ήταν «παιχνίδι» του ενός. Το να πιστεύουμε πως ο χαρισματικός τύπος ηγέτη του Weber, που πρόκειται για φυσιογνωμία με αδιαμφισβήτητα ηγετικά χαρακτηριστικά και θα μετουσιώσει όλα τα οράματά του σε πράξεις, πως είναι το φυσιολογικό και αναμενόμενο σε μια κοινωνία, αγγίζει ολοκληρωτικά στην ουτοπία.
Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό από τη κοινή γνώμη είναι πως η μετάβαση από την αντιπολίτευση στην εξουσία είναι δυνατόν να συνεπάγεται και ιδεολογικές μετατοπίσεις σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής. Συνήθως αυτό πάει ανάλογα με τις εξαγγελίες του κάθε πολιτικού που διεκδικεί την εξουσία και το κατά πόσο κόντρα στο ρεύμα της εποχής πηγαίνει με αυτές. Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η πολιτική πραγματικότητα του σήμερα είναι γεγονός πως οι κυβερνήσεις της κάθε χώρας δεν έχουν την απόλυτη κυριότητα για τις πολιτικές που πρόκειται να εφαρμοστούν εντός της επικράτειας.
Η ουσία είναι πως η αυτοαναίρεση στη πολιτική δεν είναι ποτέ θεμιτή από τον λαό, καθώς εκλαμβάνεται ως κοροϊδία προς την εμπιστοσύνη που έδειξε στις κάλπες, παραχωρώντας με αυτό τον τρόπο ένα κομμάτι από τη πίτα της εξουσίας. Γκρεμίζεται η σχέση των εξουσιαζόμενων προς τον εξουσιαστή και κλονίζονται τα θεμέλια της νομιμοποίησης της εκάστοτε εξουσίας. Οι συνέπειες που προκαλούνται είναι αλυσιδωτές και εκεί έγκειται ο πυρήνας του ζητήματος, πως ενώ για τον οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο η αυτοαναίρεση είναι μια ξεκάθαρα ιδιωτική υπόθεση και δεν επηρεάζονται άμεσα οι ζωές άλλων πολιτικών και φυσικών υποκειμένων, γι’ αυτόν που κατέχει μερίδιο από την εξουσία παύει να ανήκει στην ιδιωτική σφαίρα.
Έχει ενδιαφέρον όμως να δούμε πως το scripta manent με τη βοήθεια της τεχνολογίας αποτελεί φράχτη για επίδοξους καιροσκόπους λαϊκιστές πολιτικούς. Τα social media και η διαχείρισή τους αποτελούν ένα πολύ σημαντικό χαρτί στη τράπουλα των πολιτικών, ένα χαρτί που μπορεί την ίδια στιγμή να τους κερδίσει παρτίδες, αλλά μπορεί και μελλοντικά να είναι το ίδιο που θα τους πληγώσει.
Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του διαδικτύου να είναι εκεί, στο ότι δεν είναι τόσο απλό πλέον να ξεχάσουμε κάτι που έγινε παρελθόν και να πέσουμε σε λήθη, όπως τόσο καλά έχουμε μάθει να κάνουμε στο παρελθόν για αντίστοιχες καταστάσεις. Το αποτέλεσμα ποιο ήταν;
Η ιστορία να επαναλαμβάνεται.
Γεννημένος στις 10 Μαΐου το 1999 και μεγαλωμένος στις Σέρρες. Είναι προπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης στη Κομοτηνή. Εργάζεται ως ραδιοφωνικός παραγωγός σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της Κομοτηνής.
