Της Δήμητρας Φαντίδου,
Έχοντας πλέον ολοκληρωθεί το 12ο συνέδριο της ΝΔ, το οποίο και ξεκίνησε την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, έφτασε ίσως η καταλληλότερη στιγμή για την αποτίμηση και έναν κριτικό σχολιασμό όσων ειπώθηκαν και συνέβησαν σε αυτό.
Για αρχή, λοιπόν, επιτρέψτε μου να μην ασχοληθώ με το λόγο και την παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Άλλωστε, τίποτα το μη αναμενόμενο και αξιοπρόσεκτο δεν ειπώθηκε από πλευράς του. Όπερ εστί: Νεοφιλελευθερισμός και ιδιωτικοποίηση, μέχρι να πούμε ήμαρτον.
Περνώ, έτσι, λοιπόν στο πιο ενδιαφέρον τμήμα του τριήμερου αυτού συνεδρίου. Και το όνομα αυτού: Αντώνης Σαμαράς! Τι κι αν δεν είναι πια στην ηγεσία του κόμματος, τι κι αν δεν ανήκει στο δεξιό εκείνο ρεύμα, που κατά τους υποστηρικτές της δεξιάς παράταξης δεν αποτελεί την πλειοψηφία και καλύπτεται κάτω από το, κατά τα άλλα –και κατά περίπτωση- φιλελεύθερο προσωπείο; Ακούγοντας, λοιπόν, την ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού αυτόματα επαναφέρει στο μυαλό του εικόνες και στιγμές άλλων δεκαετιών, άλλων ίσως καθεστώτων και συγκυριών. Ένας σκληρός πυρήνας λεκτικών συνόλων και μια φρασεολογία, που αντλεί νομιμοποίηση και υπόβαθρο από την εθνικιστική δεξιά και την ακροδεξιά.
Σε ποιον άλλωστε κάνει εντύπωση ένα τέτοιο γεγονός; Μα αν είναι δυνατόν, για τον Αντώνη Σαμαρά μιλάμε! Ο ίδιος ποτέ δεν έχει κρύψει τις καταβολές και τις προτιμήσεις του. Στα δυόμισι χρόνια της διακυβέρνησής του, ο Σαμαράς ξεδιπλώνει όλη την ακροδεξιά ατζέντα του, με μια σειρά πράξεων. Αφορμόμενοι, λοιπόν, από το κλείσιμο της ΕΡΤ και τα ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, από τον πρώτο κιόλας μήνα της κυβέρνησής του, καταλήγουμε στη στάση του στο προσφυγικό. Κανείς όμως δε διαγράφει από τη μνήμη του την πρακτική ατιμωρησίας της Χρυσής Αυγής στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τις επαφές με τον Μπαλτάκο και άλλους κυβερνητικούς διαύλους, καθώς και την επίθεση σε εργάτες στο Πέραμα.
Ακούσαμε, λοιπόν, τον Αντώνη Σαμαρά να συνθέτει την παλέτα της, ως άλλοτε, συντηρητικής πολιτικής ταυτότητας, το οποίο παραπέμπει άλλωστε στις αλησμόνητες ακροδεξιές κορώνες και εξάρσεις του τέως Πρωθυπουργού. Ακούσαμε για αφελληνισμό, για ορθοδοξία, για την πατρίδα μας που ξεπουλιέται, και άλλες βαρύγδουπες έννοιες, που αγγίζουν την εκ του συναισθήματος εκπορευόμενη πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων. Ποιες είναι αυτές; Εθνομηδενισμός. Συναγερμός, Λαϊκισμός κλπ. κλπ. κλπ.. Για τη χώρα που οδηγούνταν στα βράχια και την ισχυρή κυβέρνηση, που τότε αυτή είχε ανάγκη μας επεσήμανε ο κ. Σαμαράς, λησμονώντας όμως να αναφερθεί στη μια και μοναδική πηγή της εκλογικής του νίκης του 2012. Ναι ναι, στη σκληρή αντιμνημονιακή αντιπολιτευτική του γραμμή και τα «Ζάππεια» αναφέρομαι σαφώς.
Πράγματι, ο Α. Σαμαράς ήταν αυτός που έδωσε το εφαλτήριο στο αχτύπητο των ημερών μας δίδυμο Γεωργιάδη-Βορίδη να διεκδικεί –κι αν μου επιτρέπετε, να επιτυγχάνει- την ιδεολογική ηγεμονία της ακροδεξιάς και των εξάρσεών της στον κομματικό σχηματισμό της Νέας Δημοκρατίας.
Το ζήτημα του μεταναστευτικού και τη θέση του επ’ αυτού δεν τολμώ να την αγγίξω. Ουδεμία πρωτοτυπία φαίνεται να εμφανίζει ο παραδοσιακός διαχωρισμός «εμείς» και «αυτοί», με βάση τον οποίο με τον όρο «αυτοί» στα καθ’ ημάς προσωποποιείται -μαζί με τους μετανάστες-, η κακή και μολυσμένη αριστερά –και τα παράγωγά της- στο εσωτερικό, χωρίς οι εκάστοτε προοδευτικές δυνάμεις να διαφεύγουν από αυτόν.
Άλλωστε, ζητήματα εθνικά αποτελούν –και αποτελούσαν από καταβολής της σύστασης της δεξιάς- το προνομιακό εκείνο κεφάλαιο, για να γίνει λίγο έκδηλη και εύπεπτη η διάκριση «πατριωτών» – «εθνομηδενιστών», με Σαμαρικούς πλέον όρους. Στο δίπολο αυτό, οι μεν, εκ δεξιών συνδέονται, αν όχι ταυτίζονται απόλυτα με τους εθνικόφρονες και τους δε, εξ αριστερών (και κεντροαριστερών άλλοτε) με αυτούς που ξεπουλούν κάθε έννοια του πατριωτισμού στο βωμό ενός, κατά τα λεγόμενά τους, δήθεν εθνικισμού. Ο Σαμαράς πάντα ανήκε στην πρώτη κατηγορία προσώπων της πολιτικής διαιρετικής αυτής τομής, όπως η σύντομη επανάστασή του με την Πολιτική Άνοιξη, επιβεβαιώνει.
Και για να επιστρέψουμε και στα της (περίπου) ηγεσίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μας παρουσίασε τα κατά τα λεγόμενα και τις πεποιθήσεις του «Αυτονόητα» για την κοινωνία, για τα Πανεπιστήμια, για την Ελλάδα. Και αυτό ήταν το ένα και μοναδικό σημείο, κατά το οποίο προβάλλοντας τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες του για κάθε πεδίο μιας ετοιμοθάνατης κοινωνικής πολιτικής, παρέκκλινε με θράσος από την γενική κατεύθυνση της Δεξιάς αυτής Παράταξης. Η άμετρη ιδιωτικοποίηση που ονειρεύεται ο κ. Μητσοτάκης, αυτή που απειλεί την υγεία, την παιδεία, τους εργάτες, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, τους φοιτητές, αυτούς τους «μη έχοντες», που διαφεύγουν από το πλάνο του ήταν απλά η προδιαγεγραμμένη πολιτική του τοποθέτηση. Συνηθίσαμε πια!
Και να που φτάνει η στιγμή, που το «Αλήτη, Προδότη Σαμαρά» που οι ίδιοι αυτοί συνδαιτυμόνες κάποια χρόνια πριν φώναζαν, τώρα κατά αριστουργηματικό τρόπο το «Ελλάδα, Μπορούμε» και τα κατά τόπους ανά την Ελλάδα «Μαζί σου, Γίνεται», να καλύπτονται ολοκληρωτικά κάτω από το διαχρονικό, όπως φαίνεται και ηχηρό, όπως αποδεικνύεται «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς».
Φοιτεί στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ, έχοντας παρακολουθήσει και μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Τα ακαδημαϊκά της ενδιαφέροντα εντοπίζονται στην Πολιτική Ανάλυση, την Πολιτική Επικοινωνία και τις Ευρωπαϊκές Δημόσιες Πολιτικές. Μιλάει Γερμανικά, Αγγλικά, έχοντας και γνώσεις ιταλικών. Έχει εργαστεί για το Γερμανικό Ινστιτούτο του Μονάχου, και συνεργαστεί σε επίπεδο ερευνών με το Ινστιτούτο Έρευνας και Κατάρτισης Ευρωπαϊκών Θεμάτων. Εκπονεί την πρακτική της άσκηση στο Γραφείο της Προέδρου της ΕΡΤ3.
