Της Μαίρης Ουρουμίδου,
Ατελείωτοι πανηγυρισμοί εκφράστηκαν στον δυτικό κόσμο όταν τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών 2017 ήθελαν τον Εμανουέλ Μακρόν για νέο Πρόεδρο της χώρας. Η υποστήριξη την οποία δέχτηκε ο νεοεκλεγμένος «σωτήρας» προήλθε ακόμη και από σημαντικότατες προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής όπως τον Σαντίκ Χαν και την Χίλαρυ Κλίντον. Είναι ευρέως γνωστό πως ο γαλλικός λαός και η Ευρωπαϊκή Ένωση τον αντιμετώπισαν με συμπάθεια καθώς μάλιστα θεωρήθηκε η καταλληλότερη λύση για την αντιμετώπιση της «ακρο-δεξιάς» αντιπάλου του Μαρίν Λε Πεν.
Σύντομα όμως δεν άργησε να φανεί η πραγματική ατζέντα του σαραντάχρονου προέδρου. Η ιδεαλιστική εικόνα του «νέου και καινοτόμου» για την πολιτική σκηνή προσώπου άρχισε σταδιακά να εξαφανίζεται μαζί με την υπομονή του γαλλικού λαού για προβλήματα όπως: η υπερφορολόγηση, η τεράστια ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλουσίων, η ανικανότητα της κυβέρνησης για αφομοίωση προσφύγων και μεταναστών στη γαλλική κουλτούρα και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα, οι τιμές των καυσίμων.
Όλα τα παραπάνω οδήγησαν τον λαό (κυρίως από τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα) στο να φορέσει τα «κίτρινα γιλέκα» του, να βγει στους δρόμους και με αποφασιστικότητα να διεκδικήσει όλα όσα έβλεπε με τα χρόνια να στερείται. Τα αιτήματα των διαδηλωτών είναι ποικίλα, καλύπτοντας ένα μεγάλο φάσμα οικονομικών, εκπαιδευτικών, πολιτικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων.
Όπως το 1789, έτσι και σήμερα, ο γαλλικός λαός είναι εξαγριωμένος και δικαίως απαιτεί ποιοτικότερες συνθήκες διαβίωσης. Όλα δείχνουν πως ο φετινός χειμώνας «θα παγώσει» τις μεγάλες κυβερνήσεις, φέρνοντάς τις αντιμέτωπες με έναν λαό εξοργισμένο εξαιτίας της αυθαιρεσίας τους.
Η συλλογικότητα της κινητοποίησης γίνεται ξεκάθαρη εάν λάβουμε υπόψη των συγκερασμό ιδεολογιών και πεποιθήσεων οι οποίες παρατηρούνται μεταξύ διαδηλωτών. Παρά ελάχιστα παραδείγματα, η μαζικότητα της προσπάθειας ανθρώπων από διαφορετικά σημεία της πολιτικής πυξίδας έχει αποδειχθεί μέχρι τώρα θεαματική.
Εντυπωσιακή ωστόσο κατά τη γνώμη μου αποτελεί και η εξάπλωση της κινητοποίησης σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού κορμού, όπου τις τελευταίες δυο εβδομάδες μπορούμε να εντοπίσουμε γερά ερείσματα. Ας δούμε όμως συγκεκριμένα ποιες χώρες έχουν λάβει τη σκυτάλη της προσπάθειας.
Σημαντική παρουσία έχουν το Βέλγιο, και η Ολλανδία, οι οποίες δεν άργησαν να δείξουν την δυσαρέσκεια τους απέναντι στον κρατικό μηχανισμό και συγκεκριμένα την αδυναμία επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών και του απλού λαού. Θεωρείται δηλαδή πως η μεσαία και πολυπληθέστερη στην ουσία τάξη δε φαίνεται να έχει λόγο όταν οι αποφάσεις λαμβάνονται καθαρά από την ελίτ.
Στα ίδια επίπεδα κινήθηκε ο γερμανικός λαός δείχνοντας αλληλεγγύη στους νοτιοδυτικούς γείτονές τους, αλλά απαιτώντας επιπλέον αυξήσεις στους μισθούς και μείωση του μεταναστευτικού ρεύματος από ισλαμικές χώρες.
Η Μεγάλη Βρετανία φυσικά δε μπορούσε να απουσιάζει από τους δρόμους, αυτή όμως από την πλευρά της διαμαρτυρόμενη για τον τρόπο διαχείρισης του Brexit από την πρωθυπουργό, Τερέζα Μέι.
Κινούμενοι προς τον βορρά, διαδηλώσεις έλαβαν χώρα μπροστά στο σουηδικό κοινοβούλιο με σκοπό την εναντίωση στη μεταναστευτική συμφωνία του ΟΗΕ.
Παρά τη γενικότερη αναστάτωση που επικρατεί στα διάφορα μήκη και πλάτη της ηπείρου (μάλιστα αρχίζουμε να βλέπουμε βρεφικά βήματα ακόμη και στην Ελλάδα) φαίνεται πως η όλη διαδικασία δεν έχει κάποιο ισχυρό ηγετικό κέντρο αλλά αποτελεί μάλλον μια ανεξάρτητη προσπάθεια πολιτών.
Παρόλο που θα περίμενε κανείς οι διαμαρτυρίες αυτού του χαρακτήρα να τελειώσουν σύντομα με την ευκολότερη δυνατή λύση, μένουμε άναυδοι μπροστά στην επιμονή για ουσιαστική αλλαγή, η οποία κρατάει γερά εδώ και έναν μήνα.
Ας ελπίσουμε λοιπόν πως ο αγώνας αυτός θα φέρει ριζικές αλλαγές και θα εμπνεύσει ακόμη περισσότερες χώρες να ξεσηκωθούν όσον αφορά την αμέλεια των κρατικών οργάνων. Εύχομαι ολόκαρδα η Γαλλία να μην σηκώσει ξανά την λευκή σημαία…
Γεννηθείσα το 1998 στη Γεωργία, απόγονος Ποντίων προσφύγων της Σοβιετικής Ένωσης, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου και σπουδάζει στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ως λάτρης της διεθνούς πολιτικής και ιστορίας, όποτε βρίσκει χρόνο από τις ακαδημαϊκές της ασχολίες, ταξιδεύει και λαμβάνει μέρος σε ευρωπαϊκά προγράμματα με σκοπό μια σφαιρική εικόνα της ανθρώπινης πραγματικότητας.
