Της Χρύσας Στεργίου,
Με τις πρόσφατες δηλώσεις του, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μας αποδεικνύει ότι η εξωτερική πολιτική της γείτονος συνεχίζει να βαδίζει κατά μήκος των κόκκινων γραμμών, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά της διεθνούς σκηνής, καταχράζοντας παράλληλα την ανεκτικότητα της Ουάσιγκτον σε θέματα που αφορούν την Ανατολική Μεσόγειο.
Στην σύνοδο για την αμυντική βιομηχανία, ο Τούρκος πρόεδρος είπε ότι όσες χώρες δεν έχουν ισχυρή αμυντική τεχνολογία δεν γνωρίζουν ποιο θα είναι το μέλλον τους και για αυτό τον λόγο η Τουρκία θα βάλει τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα να εργαστούν ώστε να υλοποιηθεί το όραμα για μια Τουρκία με παγκόσμια ισχύ. Το όραμα αυτό δεν ήταν εφικτό πριν ανέβει στην εξουσία ο ίδιος και δεν θα είχε τα αποτελέσματα για τις επιχειρήσεις Κλάδος Ελαίας καθώς και την επιχείρηση Ασπίδα Ευφράτη στην Συρία. «Αυτές τις επιχειρήσεις τις πραγματοποιήσαμε με τις δικές μας δυνατότητες» ανέφερε, και επισύναψε πως η Δύση κρατούσε πάντα αποστάσεις και δεν τους βοηθούσε: «Πάντοτε μας έλεγαν το Κογκρέσο δεν δίνει άδεια».
«Αυτό το ζήσαμε και με την Κύπρο. Μετά την Κύπρο κερδίσαμε τον ASELSAN (τουρκική αμυντική βιομηχανία Τουρκίας). Ο κακός γείτονας μας έκανε να τον αποκτήσουμε. Πλέον ξεκινήσαμε εξαγωγές».
Για τα ελικόπτερα τουρκικής κατασκευής ΑΤΑΚ είπε «Τα ελικόπτερα ΑΤΑΚ μετατράπηκαν σε ένα από τα πιο σημαντικά αεροσκάφη μας. Ενώ φτάσαμε σε σημείο παραγωγής πυραύλων όπως οι Κασίργκα και Μπόρα, συνεχίζονται οι εργασίες μας για νέα μοντέλα». Επίσης έκανε παρουσίαση του νέου επιτεύγματος της Τουρκιάς. Ο λόγος για τα ελικόπτερα Τ625 γενικών καθηκόντων (Γκιοκμπεϊ). Τέλος, ανέφερε πως δεν πρέπει να εισάγονται υλικά από το εξωτερικό εκτός και εάν είναι επείγουσα ανάγκη και ότι δεν θα σταματήσουν ούτος ώστε να μπορούν να καλύπτουν μονοί τους τις ανάγκες τους για την αμυντική τους βιομηχανία.
Όλα αυτά, μέσα σε ένα πλαίσιο παραλογισμού, εσωτερικής κατανάλωσης και προπαγάνδας. Όμως, αυτή η τουρκική στάση, δεν μπορεί να υφίσταται ανεμπόδιστη από τον διεθνή παράγοντα.
Φαίνεται πως οι σχέσεις Ουάσιγκτον- Άγκυρας έχουν μπει στην κατάψυξη. Αυτό το γεγονός απορρέει από το ότι η Τουρκία, έχει τραβήξει δικό της δρόμο «προς την κορυφή», κάτι που ενοχλεί τις ΗΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο, δικαιολογούνται και οι αντιδράσεις τους προς συμμόρφωση της Τουρκίας, είτε σε περιφερειακό επίπεδο (ΝΑΤΟ), είτε σε διμερές.
Η μη πώληση κινητήρων για τα ελικόπτερα της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας (που ο πρόεδρος της «θεοποιεί» στον λαό του ως το θαύμα τις θητείας του) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έτσι, έχουμε το αναμενόμενο αποτέλεσμα που και ένα παιδάκι θα μπορούσε να σκεφτεί: χωρίς κινητήρες δεν υφίσταται τουρκική αμυντική βιομηχανία, κάτι που της πληγεί την οικονομία και το γόητρο της.
Η Ουάσιγκτον δίνει συνεχώς δεύτερες ευκαιρίες στην Τουρκία, η οποία δείχνει κάθε φόρα και χειρότερο πρόσωπο. Μπορεί να οδηγήσει αυτή η κατάσταση κάπου διαφορετικά πέρα από ένα προδιαγεγραμμένο αδιέξοδο;
