Της Ευτυχίας Αλικάκου,
Γίνεται συχνά λόγος τα τελευταία χρόνια για τη λεγόμενη «δίκαιη βία» που πηγάζει από τις εύλογες διεκδικήσεις-αντιρρήσεις των εκάστοτε κοινωνικών ομάδων. Με γνώμονα αυτή την αντίληψη, άρχισε πάλι στα social media, με αφορμή τα επεισόδια στο Παρίσι από τα «Κίτρινα Γιλέκα» και τα δικά μας στα Εξάρχεια στην επέτειο του Γρηγορόπουλου, μία σύγκριση που εκ προοιμίου παρουσιάζει πολλά ερμηνευτικά λάθη.
Πιο συγκεκριμένα, οι θιασώτες της ιδέας αυτής, ούτε λίγο ούτε πολύ, επιχειρούν μία ποιοτική διαφοροποίηση της βίας των παριζιάνων σε αντιδιαστολή με αυτή των αναρχικών των Εξαρχείων. Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, οι μεσοαστοί και μικροαστοί του Παρισιού που βανδάλισαν καταστήματα και αρχαία μνημεία, απολαμβάνουν ένα είδος ασυλίας για τα αδικήματα στα οποία υπέπεσαν, μόνο και μόνο επειδή διαμαρτυρήθηκαν για τους άδικους φόρους του Μακρόν. Αντίθετα, τα καλόπαιδα των Εξαρχείων με τα γνωστά επεισόδια, μη έχοντας κάποια σοβαρή αιτία για τις πράξεις τους ρίπτονται συλλήβδην στο πυρ το εξώτερον. Και τίθεται το ερώτημα, οι λόγοι που οδηγούν σε μία βίαιη συμπεριφορά αποτελούν ελαφρυντικό για αυτόν που την επιλέγει;
Με εξαίρεση την νόμιμη βία των κρατικών οργάνων (ανάλογη του επιδιωκόμενου σκοπού) καθώς και αυτή που ασκείται ενάντια μιας απόπειρας κατάλυσης του πολιτεύματος, όλες οι άλλες μορφές δεν γνωρίζουν στη συντριπτική πλειοψηφία τους, καμία «άφεση αμαρτιών». Μπορεί όντως τα μέτρα του Μακρόν να είναι αντιλαϊκά, να ξεζουμίζουν τη τσέπη του Γάλλου φορολογούμενου, σε καμία όμως περίπτωση δεν δίνεται το δικαίωμα σε θερμοκέφαλους να επιτίθενται στη περιουσία του απλού πολίτη ή στη πολιτιστική κληρονομιά του κράτους. Όχι γιατί το κράτος είναι πάνω από όλα, αλλά γιατί αν θες να υποδείξεις το λάθος της εξουσίας πρέπει να τη πείσεις για αυτό και όχι να τη φοβίσεις κρατώντας μία βαριοπούλα στο χέρι (Ο Μακρόν δεν πάγωσε το σχέδιο για το «πράσινο» φόρο επειδή το «ξανασκέφτηκε» αλλά επειδή φοβήθηκε για τη δημοτικότητα του). Είναι πράγματι δύσκολο να τη δαμάσεις και να σου δώσει σημασία αν δεν προκαλέσεις αναστάτωση όμως μπορείς να το κάνεις χωρίς να αφήσεις πίσω καμένη γη. Στις δημοκρατίες, υπάρχουν άλλα «όπλα» που οι πολίτες αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν σωστά όπως για παράδειγμα το δικαίωμα στην απεργία ή οι μαζικές κινητοποιήσεις στους δρόμους για μήνες. Θα μου πεις: «Για μήνες δεν γίνεται έχω και μία οικογένεια θα θρέψω». Χωρίς θυσία όμως δεν έπεσε κανένα οχυρό αδικίας.
Εν κατακλείδι το «καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται» είναι πλέον πιο επίκαιρο από ποτέ γιατί διανύουμε σκοτεινούς καιρούς που απειλούν ιδανικά αιώνων. Αν τα χάσουμε δεν είμαστε κανείς και δεν θα γίνουμε ποτέ ξανά κάποιοι.
Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1993. Έχει σπουδάσει Πολιτική Επιστήμη και Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ είναι απόφοιτος νομικών σπουδών στη Γαλλία και κάνει μεταπτυχιακές σπουδές εξ αποστάσεως στο Δίκαιο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η αρθρογραφία είναι για εκείνη εκτόνωση και ένας τρόπος να εκφράσει αυτά που τη προβληματίζουν τα βράδια που πέφτει για ύπνο. Χαρακτηρίζει τη γραφή της άμεση, ελαφρώς καυστική αλλά όχι απόλυτη και κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει το α’ ενικό πρόσωπο στα άρθρα, καθ’ υπόδειξη του πατέρα της τον οποίο θεωρεί τον πιο αυστηρό κριτή της (δημοσιογράφος γαρ).
