Του Γεωργίου Κωστόπουλου,
Τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, όπου η Ευρώπη μαστίζεται από την λεγόμενη οικονομική κρίση, ακραίες πολιτικές δυνάμεις και λαϊκιστικά κινήματα έχουν γνωρίσει απίστευτη άνοδο και αποδοχή από τις λαϊκές μάζες. Το φαινόμενο αυτό, προϊόν ακραίας φτώχειας και κοινωνικής εξαθλίωσης, δεν περιορίζεται μόνο στο πλαίσιο των κατά τόπους εθνικών εκλογών, αλλά συναντάται έντονα και στα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών.
Η Γαλλία αποτελεί μια περίπτωση, όπου η ακροδεξιά πλέον έχει γίνει μέρος των πολιτικών πραγμάτων και της πολιτικής καθημερινότητας. Το κόμμα ‘’Εθνικός Συναγερμός’’, γνωστό για τις ισλαμοφοβικές και ρατσιστικές του πολιτικές θέσεις πάνω σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό/προσφυγικό, παρουσιάζει ανοδικές τάσεις στις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις για τις Ευρωεκλογές του Μαΐου. Αυτό είναι ένα σημαντικό ζήτημα, που πρέπει να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα από τη γαλλική πολιτική σκηνή, καθώς η απουσία δυνάμεων ικανών να σταματήσουν το ‘’τέρας’’ της ακροδεξιάς και να φέρουν πολιτική ομαλότητα, έχουν καταστήσει πολιτικούς όπως η Μαρί Λεπέν, να ομοιάζουν στα μάτια του καταφρονημένου και φτωχού λαού ωσάν σωτήρες.
Ακόμα ένα τρανό παράδειγμα αυτού του φαινομένου είναι η περίπτωση της Ουγγαρίας. Ο πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν, γνωστός για την ακραία αντιμεταναστευτική του ρητορική, έχει μεταλλαχθεί πολιτικά και από φιλελεύθερος έχει καταντήσει ακροδεξιός. Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνησή του με το να μην δέχεται κανέναν πρόσφυγα, έχοντας υψώσει φράχτες στα νότια σύνορά του από το 2015, έχει ουσιαστικά κόψει την Ευρώπη στα δύο και έχει εγκλωβίσει χιλιάδες κατατρεγμένους πρόσφυγες στα ελληνικά σύνορα και νησιά. Επίσης, οι επικρίσεις που έχει δεχθεί, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για παραβίαση του διαχωρισμού των εξουσιών, αλλά και η ευρωσκεπτικιστική ατζέντα του ίδιου, καθιστούν τον Όρμπαν πολιτικά επικίνδυνο για το αποτέλεσμα της κάλπης τον Μάιο και για τον μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης γενικότερα, παρά το γεγονός ότι ανήκει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Η περίπτωση της Ιταλίας είναι, ίσως, η πιο φρέσκια μεταξύ άλλων. Το ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό κόμμα Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο λαοφιλή και τον Μάιο αποτελεί μεγάλο στοίχημα για την ιταλική πολιτική σκηνή η αντιμετώπιση του ρατσιστικού αυτού μορφώματος. Το γεγονός ότι η Ιταλία έχει γίνει μία από τις βασικότερες βάσεις υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, έχει οδηγήσει την κοινωνία στην αγκαλιά ακραίων και λαϊκιστικών πολιτικών δυνάμεων όπως η Λέγκα, αλλά και το Κίνημα 5 Αστέρων του Πέπε Γκρίλο, οι οποίες προτάσσουν εναλλακτικές πολιτικές κατευθύνσεις σε σχέση με τις τακτικές των Βρυξελλών. Επίσης, η κόντρα Ιταλίας- Ευρωπαϊκής Ένωσης το τελευταίο διάστημα, σχετικά με την έγκριση του ιταλικού προϋπολογισμού, έχει επιφέρει ένα βαθύ χάσμα πίστης μεταξύ των δύο πλευρών, με τις ευρωσκεπτικιστικές φωνές να πληθαίνουν.
Τέλος, στη γερμανική περίπτωση το κόμμα ‘’Εναλλακτική για τη Γερμανία’’ έχει καταφέρει να αναρριχηθεί στη δεύτερη θέση των δημοσκοπικών ερευνών, πίσω από τους Χριστιανοδημοκράτες και μπροστά από τους Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Η μεταναστευτική κρίση και οι λανθασμένες επιλογές της Άνγκελα Μέρκελ, καθώς και η αντίδραση μερίδας του λαού στο γεγονός ότι η Γερμανία ‘’πληρώνει’’ για τα λάθη της Νότιας Ευρώπης, έχουν διαμορφώσει μια έντονη ευρωσκεπτικιστική ρητορική, που επιμένει πως υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για τη Γερμανία, καθώς η αυτάρκειά της μπορεί να την ωφελήσει περισσότερο εκτός Ε.Ε. Το κόμμα ‘’Εναλλακτική για τη Γερμανία’’ καλπάζει στο γερμανικό πολιτικό στίβο και οι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας προς το παρόν παραμένουν σιωπηλές, χωρίς ουσιαστική αντίδραση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας χώρος κοινού πολιτισμού και δημοκρατικών αξιών. Μετά από χρόνια πολέμων, διχασμών, με έντονα πάθη και μίση μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών, πλέον τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. μπορούν να καυχώνται ότι ζουν την πιο ειρηνική περίοδο αυτής της ηπείρου. Προβλήματα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, ωστόσο στόχος όλων πρέπει να γίνει η αντιμετώπισή τους με δίκαια και θεμιτά μέσα.
Πολλά κράτη-μέλη της Ε.Ε. αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανόδου λαϊκιστικών και ακροδεξιών-ρατσιστικών πολιτικών μορφωμάτων. Παραπάνω, έγινε αναφορά στις πιο διαδεδομένες περιπτώσεις, ωστόσο ο μακρύς κατάλογος περιλαμβάνει ακόμα χώρες όπως η Φινλανδία, η Πολωνία, η Αυστρία, η Ολλανδία, η Σουηδία, η Ελλάδα κα.
Η άνοδος ακραίων φωνών, που υπόσχονται τα πάντα στις ευάλωτες και εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες, καθώς και η διαμόρφωση αναθεωρητικών πολιτικών με δόσεις ευρωσκεπτικισμού, μόνο θετικές δε μπορούν να χαρακτηριστούν, αλλά αντιθέτως μας οδηγούν πολλά βήματα προς τα πίσω.
Η Ευρώπη των λαών δεν έχει ανάγκη από ακροδεξιούς ηγέτες, που σπέρνουν τον τρόμο και το διχασμό με τις ρατσιστικές και εμπρηστικές τους δηλώσεις. Η μη επίδειξη του απαραίτητου σεβασμού σε φαινόμενα όπως το προσφυγικό, η απαράδεκτη άρνηση παροχής φροντίδας σε επιζώντες-θύματα του Συριακού Εμφυλίου, αλλά και σε οικονομικούς μετανάστες, καθώς και η ανέγερση φραχτών θυμίζουν εποχές σκοταδισμού και απάνθρωπης μεταχείρισης των λαϊκών μαζών.
Ας φροντίσουν, λοιπόν, οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης για την αντιμετώπιση των ακραίων φωνών και με τη σειρά τους οι λαοί της ηπείρου να δώσουν μια ηχηρή απάντηση στη κάλπη του Μαΐου, υπέρ της δημοκρατίας και κατά του φασισμού, που δυστυχώς επιστρέφει με σκοπό να εκδικηθεί.
Απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Το διάστημα αυτό σπουδάζει Δημοσιογραφία και ΜΜΕ σε ιδιωτικό Ινστιτούτο εκπαίδευσης. Έχει προηγούμενη εμπειρία στην αρθρογραφία καθώς την περίοδο 2016-2017 υπήρξε αρθρογράφος για διάφορα site ποικίλης ύλης, ενώ από τις αρχές του 2018 είναι ιδρυτής και διαχειριστής ενημερωτικού group αθλητικού περιεχομένου στα social media. Από ξένες γλώσσες γνωρίζει αγγλικά.
