Της Μαρία Λειβαδιώτη,
Η πρόσφατη συμφωνία για τη μεταμνημονιακή πορεία της Ελλάδος έθεσε εκ νέου στο επίκεντρο τις αντιφάσεις των πολιτικών, που ακολουθούνται για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, αλλά και τον προβληματισμό για τη δυνατότητα υλοποίησής τους. Η συνύπαρξη, στο πλάνο της στόχευσης, των υψηλών πλεονασμάτων και των σημαντικών, και για μεγάλη διάρκεια, ποσοστών ανάπτυξης, σε μια οικονομία, που δεν επιτυγχάνει την επιδιωκόμενη εξωστρέφεια και δεν τολμά στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων, αποτελεί κρίσιμο στοίχημα. Στοίχημα ανάλογο του οποίου, μάλλον με δυσκολία θα εντοπίσει κανείς στην παγκόσμια ιστορία σε συγκρίσιμες περιόδους και κοινωνίες.
Από την άλλη φυσικά, ο σχεδιασμός των παραπάνω στόχων αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την αποδοχή της πεποίθησης για τη βιωσιμότητα του χρέους που είναι απαραίτητη τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Η πραγματικότητα στην καθημερινή λειτουργία της οικονομίας απαιτεί τολμηρές παρεμβάσεις και μακροχρόνιο σχεδιασμό, ώστε να εξαλειφθούν οι αντιφάσεις και να δημιουργηθούν ουσιαστικές συνθήκες για ανάπτυξη, ιδιαίτερα, δε, σε μια θετική συγκυρία καλών αποτελεσμάτων συγκεκριμένων τομέων της, όπως ο τουρισμός.
Καταρχάς, οι πολυπόθητες μεταρρυθμίσεις, που ακόμα δεν υλοποιήθηκαν και τίθενται εκ νέου ως απαίτηση για την υλοποίηση τμήματος της συμφωνίας για το χρέος. Μεταρρυθμίσεις κομβικής σημασίας, που θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία της προσπάθειας της χώρας και θα παρέμβουν αποτελεσματικά σε τομείς που ταλανίζουν διαχρονικά την οικονομία μας. Ενδεικτικά, συμφωνήθηκαν εκ νέου και απαιτούνται, οι μεταρρυθμίσεις στον τομέα των αδειών εκμετάλλευσης των επενδύσεων, στην αποκατάσταση του τραπεζικού συστήματος, στην ενέργεια, στις διαδικασίες αποφυγής συσσώρευσης νέων ληξιπρόθεσμων χρεών, στον εκσυγχρονισμό της διαχείρισης των ανθρώπινων πόρων στο δημόσιο τομέα κ.α.
Επιπλέον, η υπερφορολόγηση, μέσω της παράλληλης ύπαρξης υψηλών ποσοστών υπολογισμού φόρου και της επιπλέον προκαταβολής, παρότι υπηρετεί μέρος των οικονομικών στόχων, στερεί τη δυνατότητα ανάπτυξης της μικρομεσαίας επιχείρησης.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η απαιτούμενη υπέρβαση πρέπει να αναφέρεται στα ζητήματα οικονομικών πολιτικών, πολιτικών συμπεριφορών, οικονομικής διοίκησης και πολιτισμικών στάσεων και συμπεριφορών. Οι τομείς στους οποίους απαιτείται να πραγματοποιηθούν ουσιαστικές παρεμβάσεις δείχνουν ότι πολιτικές που θα πρέπει να αναπτυχθούν έχουν διαφορετικούς χρονικούς ορίζοντες διατύπωσης και εφαρμογής.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά δείχνουν ότι το έργο συγκεκριμενοποίησής τους είναι ιδιαίτερα σύνθετο. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος, που επιβάλλεται η εθνική συνεννόηση. Είναι αδύνατον σχεδόν να διατυπωθούν δύσκολα και σύνθετα έργα οικονομικής ανάπτυξης χωρίς την στήριξη μεγάλων μερίδων του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας. Τίθεται επομένως ένα ουσιαστικό ζήτημα εθνικής κινητοποίησης, η οποία περιλαμβάνει τις πολιτικές ηγεσίες και τα κοινωνικά στρώματα με σκοπό την τωρινή και διαγενεακή δικαιοσύνη.
Η αντιμετώπιση νέων προκλήσεων, τόσο σε πολιτικό επίπεδο, μέσα σε μια κουρασμένη κοινωνία η οποία ανέπτυξε, σε ένα βαθμό αναγκαστικά, μηχανισμούς επιβίωσης που δυσχεραίνουν την ισότιμη κατανομή των βαρών και την υγιή ανταγωνιστικότητα έχοντας ταυτόχρονα υψηλό ιδιωτικό χρέος, όσο και σε οικονομικό επίπεδο σε μια χώρα με υψηλό δημόσιο χρέος, ύστερα από 10ετή δημοσιονομική πίεση, απαιτεί συνεπή υλοποίηση των συμφωνηθέντων, αλλά και ανάπτυξη πρωτοβουλιών σε ξεκάθαρο πλαίσιο ιδεολογικών αρχών και πολιτικών αξιών. Τα έως τώρα επιτεύγματα της χώρας μας συνδυαζόμενα με την δεδομένη παραγωγικότητα και ικανότητα των Ελλήνων αποτελούν στέρεα βάση για την επόμενη μέρα με προϋπόθεση την πολιτική σταθερότητα και την έντιμη σχέση πολιτείας- πολιτών.
Φοιτήτρια στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ. Τα ενδιαφέροντα της εντοπίζονται στις Διεθνείς Σχέσεις και τις Πολιτικές των Ευρωπαϊκών χωρών. Καθημερινά, ασχολείται με ακαδημαϊκές δράσεις μέσα και έξω από τον χώρο του Πανεπιστημίου, ενώ παράλληλα έχει συμμετάσχει σε μοντέλα προσομοίωσης Ηνωμένων Εθνών.
