Της Τάνιας Βράνου,
Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά; Μάλλον όχι πιο δύσκολο απ’ το να μεγαλώνεις μόνη σου παιδιά. Αν και έχει αποδειχθεί πόσο σημαντικός και ιδιαίτερος είναι ο πατρικός ρόλος στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, στην ελληνική κοινωνία δυστυχώς δεν έχουμε αποδεχτεί εξ ολοκλήρου ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με εκείνον της μητέρας. Έχουμε τη λανθασμένη εντύπωση ότι η μητέρα είναι αυτή που πρέπει να είναι δίπλα στα παιδιά της. Αυτή που θα πρέπει να θυσιάσει ακόμη και τη καριέρα της ή τις προσωπικές της επιθυμίες και ανάγκες εφόσον επέλεξε να κάνει οικογένεια ενώ ο πατέρας έχει το ελεύθερο ν’ ακολουθήσει τα όνειρα του. Πόσο λάθος; Τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς εφόσον φυσικά υπάρχουν και οι δύο. Εννοείται πως όταν φέρνεις ένα παιδί στο κόσμο οι προτεραιότητες και οι ανάγκες σου μεταβάλλονται αλλά ποιος σας είπε ότι αυτό ισχύει μόνο για τη μητέρα;
Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι που ακούγοντας τη λέξη οικογένεια στο μυαλό τους έχουν ένα πρότυπο πατριαρχικής οικογένειας στο οποίο η μητέρα είναι αυτή που μεγαλώνει τα παιδιά ενώ ο πατέρας είναι υπεύθυνος για την επιβίωση τους. Είναι τουλάχιστον εξευτελιστικό κάποιοι μπαμπάδες να δυσανασχετούν με άλλους επειδή ασχολούνται με τα παιδιά τους και κάνουν ότι δεν είναι ικανοί, να κάνουν αυτοί. Πόσο γελοίο είναι στον 21ο αιώνα να έχουμε οικογένειες στις οποίες οι μπαμπάδες θεωρούνται «αρχηγοί» τους και μαμάδες που αναγκάζονται να μένουν εκείνες στο σπίτι με τα παιδιά ακόμη κι αν η δική τους δουλειά έχει καλύτερες προοπτικές και απολαβές από του συντρόφου τους, γιατί θεωρούν ότι αυτός είναι ο ρόλος της μητέρας .Φυσικά αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ο ρόλος του πατέρα στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών να περνάει σε δεύτερη μοίρα, γιατί τα παιδιά δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς με τη μητέρα, κι έτσι οι μπαμπάδες αντί για συμπρωταγωνιστές είναι κομπάρσοι στο ίδιο έργο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν νοούμε να κατανοήσουμε ότι για να μεγαλώσει ένα παιδί αναγκαίο είναι η συνεργασία των δύο γονέων και το μοίρασμα ευθυνών κι όχι το ποιος κατέχει καλά το «αρχηγιλίκι». Είναι σημαντικό να υπάρχει η ισότητα και η αρμονία μεταξύ των γονέων γιατί μόνο μ αυτό τον τρόπο το παιδί αποκτά ψυχική ισορροπία.
Από την άλλη όμως υπάρχουν και οι μπαμπάδες που τιμούν αυτό τον όρο. Εκείνοι οι μπαμπάδες δηλαδή, που έχουν ενεργό ρόλο στην ανατροφή του παιδιού τους, εκείνοι που σέβονται τη μητέρα τους είτε είναι μαζί είτε όχι. Μπορεί να σταματάς να είσαι ζευγάρι με τον άλλον αλλά να είσαι γονιός δεν θα σταματήσεις ποτέ. Εκείνοι λοιπόν οι ιδιαίτεροι και γεμάτοι αγάπη πατεράδες για τη σύντροφο τους και τα παιδιά τους είναι αυτοί που βρίσκουν όλο τον απαραίτητο χρόνο για τα παιδιά τους. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι ξεκούραστοι αλλά επειδή έχουν τη διάθεση να χτίσουν μια όμορφη σχέση με τα παιδιά τους από τη βρεφική τους ηλικία, από τη στιγμή που έρχονται στο κόσμο. Αισθάνονται την ανάγκη για επικοινωνία με τα μαζί τους, δεν έχουν τη προκατάληψη ότι το μεγάλωμα των παιδιών και οι δουλειές του σπιτιού αφορούν μόνο τη γυναίκα, κατανοούν ότι για ένα επιθυμητό αποτέλεσμα είναι αναγκαίο να μοιράζονται οι δουλειές, η φροντίδα των παιδιών τους κι οι υποχρεώσεις που έχουν απέναντι τους. Είναι εκείνοι οι μπαμπάδες που κατανοούν τις ανάγκες της μητέρας των παιδιών τους, τις αποδέχονται και τις υποστηρίζουν και όχι εκείνοι που έχουν απαιτήσεις να είναι όλα στην εντέλεια όταν γυρνούν κουρασμένοι στο σπίτι.
Έρευνες έχουν αποδείξει ότι η υποστήριξη του πατέρα στη μητέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και η ενεργή συμμετοχή του από τη στιγμή που γεννιέται το παιδί, συμβάλλει σημαντικά στη διαμόρφωση της σχέσης πατέρα- παιδιού. Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι η ενεργή συμμετοχή του πατέρα στη φροντίδα του παιδιού από τη γέννηση και ως την εφηβεία, βοηθάει το παιδί να χτίσει μια γερή προσωπικότητα, να κοινωνικοποιηθεί και να νιώθει ασφάλεια. Επιπλέον ο πατέρας συντελεί στη πνευματική εξέλιξη του παιδιού αλλά και στη διαμόρφωση της σεξουαλικής του ταυτότητας.
Πέρα όμως απ αυτά πρέπει να τονιστεί ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη μόνο από τη φυσική παρουσία του πατέρα μέσα στην οικογένεια, τα παιδιά έχουν ανάγκη από προσοχή, φροντίδα, ενασχόληση κι αγάπη. Ακούστε να δείτε και θα το λέω σ όλη μου τη ζωή αυτό. Οι σύντροφοί σας, σας επέλεξαν για πατεράδες των παιδιών τους για να τις στηρίζετε και να τις βοηθάτε πάντα και παντού. Όχι επειδή έτσι πρέπει αλλά επειδή το θέλετε… Επειδή θέλετε να διαβάζετε με το παιδί σας , επειδή θέλετε να το ταΐζετε και να παίζετε μαζί του, να το κάνετε μπάνιο και να το κοιμίζετε. Κανείς δεν γεννιέται γονιός, γίνεται. Προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες και απλά γίνεται, από τη μια μέρα στην άλλη. Τόσο απλά, τόσο πραγματικά. Τόσο εύκολα θα πάρεις πατέρα το παιδί σου στην αγκαλιά σου για να το καθησυχάσεις και να το νανουρίσεις, για να βοηθήσεις τη σύντροφό σου να το κάνει μπάνιο και να το αλλάξει γιατί κι αυτή έχει τον ίδιο φόβο με σένα. Πως θα το πιάσει; Μήπως το πονέσει; Έχετε ακριβώς τις ίδιες ανησυχίες γιατί πολύ απλά δεν γεννήθηκε μητέρα. Δεν γεννήθηκε μητέρα, δεν γεννήθηκε νοικοκυρά. Δεν γεννήθηκε για να σε υπηρετεί, γεννήθηκε για να ζήσει και ν’ ακολουθεί κι αυτή τα όνειρα της όπως κι εσύ.
Κι αν μου πεις «ας μην έκανε παιδιά» θα σου πω «δεν τα έκανε μόνη της, κι ότι αν είσαι ανίκανος για πατέρας ας μην έκανες ούτε εσύ». Κι αν το «υπάρχουν μπαμπάδες που ασχολούνται πολύ με τα παιδιά τους» σου φαίνεται μοντέρνο και ξενόφερτο κ δεν μπορείς να το διαχειριστείς, σε εμάς το « η θέση της μάνας είναι στο σπίτι με τα παιδιά της» μας φαίνεται τόσο ξεπερασμένο και δεν μπορούμε να το ανεχθούμε.
