Της Μαριλίνας Αντωνοπούλου,
Ο τομέας της υγείας συνιστά έναν από τους σημαντικότερους -αν όχι τον σημαντικότερο- πυλώνες της ζωής των πολιτών ενός κράτους και συνακόλουθα η εύρυθμη λειτουργία του αποτελεί στοίχημα για την πολιτική της κάθε κυβέρνησης.
Ιστορικά, αποτέλεσε κύριο μέλημα στη διαδικασία εδραίωσης του κοινωνικού κράτους πρόνοιας, ενώ αξίζει να μνημονεύσουμε τα υψίστης σημασίας προγράμματα ασφάλειας υγείας, τα οποία θεσπίστηκαν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Λίντον Τζόνσον στις Η.Π.Α τη δεκαετία του 1960, το Medicare και το Medicaid.
Στην χώρα μας, ωστόσο, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Τα πρώτα ψήγματα της διαχρονικής παθογένειας στον ευαίσθητο αυτόν τομέα δυνάμεθα να τα εντοπίσουμε, με εντονότερα τα σημάδια, στη δεκαετία του 1990. Πιο συγκεκριμένα, προς τα τέλη της δεκαετίας, εμφανίζονται δημοσιεύματα στον Τύπο σχετικά με υπερτιμολογήσεις φαρμάκων, συνοδευόμενα από εκατέρωθεν καταγγελίες μεταξύ των άμεσα εμπλεκομένων. Αναντίρρητα, υπάρχουν ποικίλα και βροντερά παραδείγματα που αποκαλύπτουν τη θλιβερή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ελληνικό σύστημα υγείας.
Ένας από τους κυριότερους κρατικούς φορείς ασφάλισης, το Ι.Κ.Α, έμελλε να γράψει μία ακόμη μαύρη σελίδα στις υπηρεσίες παροχής υγείας ένεκα των ελλειμμάτων και των δημιουργηθέντων εσωτερικών χρεών. Στην ίδια πορεία βάδισε και η λειτουργία του ΚΕΕΛΠΝΟ, η οποία σημαδεύτηκε από την κακοδιαχείριση και την έλλειψη ορθών λογιστικών προγραμμάτων, ενώ παράλληλα οι “αρμόδιοι”απομυζούσαν κέρδη από τη συνεχή προβολή μέσω των διαφημίσεων. Τα χρόνια που ακολούθησαν, με αποκορύφωμα τα χρόνια της κρίσης, συνοδεύονταν από υπερτιμολογήσεις φαρμάκων, υλικών, υπηρεσιών-ας μην ξεχνάμε και την υπόθεση των υπερκοστολογημένων αρθροσκοπήσεων- ενώ, η φαρμακευτική δαπάνη εκτινάχθηκε στα ύψη. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι μόλις το 2015 και κατά τη διάρκεια έντονων διαπραγματεύσεων, που εμπεριείχαν το εν λόγω ζήτημα, άρχισε να ισχύει το αντίστοιχο δελτίο για τον καθορισμό των τιμών των φαρμάκων, σύμφωνα και με τις δηλώσεις της τέως προέδρου του Ε.Ο.Φ, Κατερίνας Αντωνίου.
Πέρσι, ήρθε στο φως της δημοσιότητας ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα παγκοσμίως στον χώρο της υγείας, που συντάραξε την κοινή γνώμη. Οι αποκαλύψεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη χρίζοντας πρωταγωνιστή την Ελβετική φαρμακοβιομηχανία NOVARTIS. Λειτουργοί της διοίκησης, επιφανείς πολιτικοί, γιατροί και φαρμακοποιοί μπήκαν στο στόχαστρο της δικαιοσύνης ξετυλίγοντας και αποκαλύπτοντας ένα κουβάρι διαφθοράς. Ομοίως μία ακόμη πολύκροτη υπόθεση που απασχόλησε τα ΜΜΕ, αφορά το νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, η πορεία του οποίου αμαυρώνεται από πράξεις και παραλείψεις κατά η διαδικασία εκχώρησης του.
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στο σύστημα υγείας, την τελευταία σχεδόν 20ετία, είναι δυνατόν να απορεί κανείς για το γεγονός πώς ένας τόσο κρίσιμος τομέας, ο οποίος -χωρίς υπερβολές- αφορά ακόμη και τη ζωή των πολιτών, μαστίζεται από παθογένειες και παρανομίες. Η παροχή υπηρεσιών που αφορά την ανακούφιση, μεταξύ άλλων, των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων και ευπαθών ομάδων γίνεται έρμαιο στα χέρια αυτών που υποτίθεται πως το αξίωμα τους, τους υπαγορεύει την εύρυθμη, έως και άριστη λειτουργία της. Η εκμετάλλευση του συστήματος υγείας ταυτίζεται με την εκμετάλλευση των πολιτών, και έγκειται στην αναπόφευκτη ανάγκη τους για καταφυγή στην συνδρομή των υπηρεσιών που προσφέρονται, ήτοι των νοσοκομείων, των γιατρών και των καθημερινά απαραίτητων φαρμάκων.
Η εξαθλίωση του συγκεκριμένου τομέα, καθώς και των πολιτών πραγματοποιείται στον βωμό των ευκαιριών για αυξανόμενα κέρδη των καλοθελητών και τον ήδη κερδοφόρων εταιρειών. Η Ελλάδα αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για συγκάλυψη παράνομων κερδών, οι συναλλαγές των οποίων ξεπερνούν τα εθνικά μας σύνορα.
Ένα καίριο ερώτημα, το οποίο θα πρέπει να μας απασχολεί όλους όντας πολίτες αυτής της χώρας, είναι το κατά πόσον η δικαιοσύνη καθίσταται ικανή και πρόθυμη να διεξάγει περαιτέρω έρευνες ώστε να έρθουν στο φως όλες οι απαραίτητες αποδείξεις τέλεσης αδικημάτων και παρανομιών με σκοπό την ενοχοποίηση των υπευθύνων.
Καθίσταται πάντως ουτοπία, σύμφωνα με τα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα, η πεποίθηση της παντελούς πάταξης των φαινομένων διαφθοράς στο χώρο της υγείας, καθώς η εξυγίανση του προαναφερθέντος τομέα εναπόκειται, αν όχι στην ικανότητα, στην…διακριτική ευχέρεια της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.
