Του Άγγελου Μαρίνου,
Από τις εκλογές του 2014 χώριζα τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ σε 3 ομάδες. Οι κουρασμένοι, οι ιδεολόγοι και οι άλλοι. Όσον αφορά τις δύο πρώτες ομάδες, αυτές άξιζαν την κατανόηση μας, σε λογική βαθμό. Εμένα με ιντρίγκαραν… οι άλλοι. Αυτοί που δεν είχαν ιδιαίτερη πίεση και η ζωή τους δεν ήταν στο περιθώριο. Αυτοί που δεν ήταν υπνωτισμένοι να έχουν κοινές αντιλήψεις με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και εγώ είχα και έχω υπνωτιστεί σε συγκεκριμένα θέματα ώστε να έχω συγκεκριμένες αντιδράσεις. Εμένα με ενδιέφεραν εκείνοι που έλεγαν «Τον ψήφισα γιατί αν έκανε τα μισά από όσα λέει» ή «για να πέσει ο δικομματισμός».
Παρόμοιοι κάποιοι που διατείνονταν «τι είχαμε τι χάσαμε» ή «Γιατί οι άλλοι καλύτεροι ήταν;».
Έδιναν μία ευχάριστα νηπιακή εξήγηση του λόγου που κάποιος ενσυνείδητα θα ψήφιζε Σύριζα, ενώ ταυτόχρονα μέσω των απαντήσεων τους μας ενημέρωναν όχι μόνο ότι δεν περίμεναν καμία συγκεκριμένη πολιτική ως αποτέλεσμα της ψήφου τους, αλλά και ότι επιπλέον είχαν ελπίδα μέσα τους. Συναντάμε τέτοιους ψηφοφόρους σε όλα τα κόμματα, ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ο ικανότερος βοσκός όλων. Η Χ.Α. και το ΚΚΕ έχουν απήχηση σε συγκεκριμένα άτομα και η εικόνα τους δεν αλλάζει παρά ελάχιστα από εκλογές σε εκλογές. Η Ν.Δ μπορεί να απολαμβάνει σταθερά υψηλά ποσοστά, αλλά στην πλειονότητα τους οι ψηφοφόροι της δε φέρουν αυταπάτες για κάποια επαναστατική αλλαγή στη περίπτωση που το κόμμα κυβερνήσει, και σίγουρα δεν έτρεφαν τέτοιες ελπίδες υπό την ηγεσία των Σαμαρά & Μεϊμαράκη. Συγχωρήστε μου την ειρωνεία, αλλά από ότι φαίνεται ο Σύριζα είχε σχεδόν μονοπωλιακό έλεγχο στη συγκεκριμένη ομάδα ψηφοφόρων.
Τι οδήγησε λοιπόν αυτούς τους ψηφοφόρους σωρηδόν στον Σύριζα;
Η απάντηση είναι η ελπίδα. Αυτό το ορθώς καλοδεχούμενο αίσθημα στην ατομική μας ζωή, είναι καταστροφικό για σημαντικές αποφάσεις. Και αυτό, γιατί η ελπίδα μπορεί να ξετρυπώσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα μέσα από το απίθανο, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να μας καθοδηγήσει στην απόλυτη απογοήτευση με συντριπτική ταχύτητα. Οι συμπολίτες μας που έχασαν πριν από 2 δεκαετίες τα χρήματα τους στο χρηματιστήριο γνωρίζουν πολύ καλά σε τι αναφέρομαι. Όσον αφορά τις εκλογές, απλά παρατηρήστε το. Οι πρώτες 2 απαντήσεις που παρέθεσα αποτελούν ξεκάθαρο παράδειγμα αφέλειας, γνωστής παθογένειας του αισθήματος της ελπίδας. Δεν θα σχολιάσω καν εις βάθος το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 40 βουλευτές του παλαιού ΠΑΣΟΚ στις τάξεις του, διότι φοβάμαι ότι η λέξη αφέλεια δεν θα είναι επαρκής πλέον. Οι δύο τελευταίες είναι μηδενιστικές απαντήσεις. Μηδενισμός· άλλη μία παθογένεια που προκύπτει από την ελπίδα, όταν αυτή καταλήγει στην παγιωμένη απογοήτευση. Δεν είμαι βέβαιος για την αξία της, αλλά θα προβώ στην υπενθύμιση ότι η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ περιελάμβανε το μότο «η ελπίδα έρχεται».
Και ήρθε. Οι συμπολίτες μας έκριναν ότι η ελπίδα είναι σωστός σύμβουλος και έπραξαν αναλόγως. Αμφισβητώ ότι η πλειονότητα των προαναφερθέντων χαρακτηρίζονταν από συναισθηματική νηφαλιότητα όταν το έπραττε. Πώς, πείτε μου, πώς γίνεται να διατείνεται κάποιος ότι η ελπίδα είναι επαρκής σύμβουλος για την ψήφο σας, και να μην σταματάτε επί τόπου να τον παίρνετε στα σοβαρά; Ζυγίστε με το νου σας τις παρακάτω προτάσεις. Η ελπίδα είναι το καλύτερο κριτήριο για να επενδύσεις τις αποταμιεύσεις σου. Η ελπίδα είναι το καλύτερο κριτήριο για το εάν θα κάνεις σεξ με ή χωρίς προφυλακτικό. Η ελπίδα είναι το καλύτερο κριτήριο για να επιλέξεις τον διευθύνοντα σύμβουλο σε μία εταιρία. Αν η ζυγαριά σας έτεινε προς το ναι, λυπάμαι αλλά η ζυγαριά σας χρειάζεται ρύθμιση.
Ευλογήθηκα να έχω φυσική τάση προς την μιζέρια, και ως εκ τούτου δεν περίμενα ποτέ ότι η ψήφος μου θα με κάνει χαρούμενο. Γνώριζα από την αρχή ότι η ψήφος μου ΟΦΕΙΛΕΙ να μην με κάνει χαρούμενο, και ως εκ τούτου να μην αντικατοπτρίζει τις ελπίδες μου. Διότι όταν ψηφίζω, δεν νοείται να ψηφίζω με βάση την ελπίδα μου, το άχτι μου, το προσωπικό μου όνειρο. Δεν ψηφίζω για εμένα. Ψηφίζω για όλους μας, διότι αυτή είναι η αρμόζουσα συμπεριφορά σε ένα συλλογικό ζήτημα. Όταν ήμουν 17 χρονών, το 2014, ψήφιζα για πρώτη φορά. Αυτοπροσδιοριζόμουν ως αριστερός. Αποφάσισα να μελετήσω τους αρχηγούς των κομμάτων μήπως και αποκτήσω λίγη βεβαιότητα για τη ψήφο μου. Διαβάζοντας για το 1993, γέμισα με αντιπάθεια για τον Σαμαρά, καθώς και με απογοητευτική θλίψη που κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός ένας άνθρωπος που κατ’ εμέ εξόφθαλμα θυσίασε το καλό της πατρίδας του χάριν των πολιτικών του βλέψεων. Συνέχισα να σκέφτομαι τι θα ψηφίσω μέχρι που είδα τον Αλέξη στη τηλεόραση να αναγγέλλει το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Δεν είχα ιδέα από οικονομικά, πολιτικά (εδώ πίστευα ότι ήμουν αριστερός), λογιστικά και τεχνοκρατικά ζητήματα. Αλλά ήξερα ότι αυτά που λέει δεν γίνονται (δεν χρειαζόταν και πτυχίο).
Η δήλωση του «εμείς θα βαράμε το ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν», ήταν για εμένα το κερασάκι στη τούρτα. Αυτοπροσδιοριζόμενος αριστερός, με ειλικρινή αντιπάθεια και κακία για τον Σαμαρά την οποία διατηρώ μέχρι σήμερα, τον ψήφισα. Δεν τον ψήφισα γιατί μου άρεσε. Δεν τον ψήφισα γιατί πίστευα στο πρόγραμμα του. Δεν τον ψήφισα γιατί πίστευα ότι ο Σαμαράς είχε τίποτα ουσιώδες να προσφέρει. Τον ψήφισα διότι αναγνώρισα ότι οι συμπολίτες μου είναι έρμαια της ελπίδας τους και θα ψηφίσουν έναν φαντασμένο, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν (όσο είχα την ικανότητα να το κρίνω) οικονομικά βιώσιμη. Κυριολεκτικά με αίσθηση πηγαίας αηδίας, εξάσκησα το δικαίωμα μου σε ρόλο πυροσβέστη. Δεν ψήφισα για ένα όμορφο αύριο, ψήφισα για ένα καλύτερο μεθαύριο, και η απόσταση που χωρίζει τις δύο αυτές φράσεις είναι η ίδια απόσταση που χωρίζει την λογική ψήφο από την παράλογη, την ρεαλιστική από την εγωιστική.
Δεν σας τα λέω αυτά για να ψηφίσετε Ν.Δ. (εδώ η δική μου ψήφος το πιο πιθανό να μην καταλήξει εκεί). Οι καταστάσεις εκείνης της περιόδου ήταν ιδιάζουσες και ως εκ τούτου δημιουργούσαν συγκεκριμένες ανάγκες. Παρότι και οι επόμενες εκλογές είναι κρίσιμες, επιτρέπουν σε εμάς τους πολίτες να εκδηλωθούμε ελεύθερα όταν φτάσουμε στις κάλπες. Για να είμαστε όμως πραγματικά ελεύθεροι οφείλουμε πρωτίστως να είμαστε υπεύθυνοι. Η οργή, η απογοήτευση, η ελπίδα, είναι σύμβουλοι που μιλούν στις προσωπικές μας ανάγκες, και ως εκ τούτου δεν αποτελούν κατάλληλα εργαλεία όσον αφορά την εξάσκηση των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων και ευθυνών. Στις συλλογικές ανάγκες οφείλουμε να εξασκούμε αρετές όπως λογική, σύνεση και μετριοπάθεια. Παρατηρείστε παρακαλώ, ότι συχνά όταν εξασκούμε αυτές τις αρετές, μέσα μας τρωγόμαστε. Η οργή μπορεί να είναι αρνητικό συναίσθημα, αλλά την ενστερνιζόμαστε πλήρως όταν την εξασκούμε. Η απογοήτευση μπορεί να μας αποδυναμώνει, αλλά πρέπει να αφεθούμε σε αυτήν. Η ελπίδα εύκολα μας συνεπαίρνει, όταν δεν υφίσταται αντιθετικός φόβος. Όμως για να εξασκήσουμε λογική, σύνεση και μετριοπάθεια, να συγκρατήσουμε την οργή μας και να αφήσουμε πίσω μας την προσωπική μας αντίληψη, πολλές φορές -αν όχι τις περισσότερες- πονάμε. Μην ψηφίζετε λοιπόν φυγόπονα. Αποκτήστε συλλογιστική γύρω από την ψήφο σας και διαμορφώστε την εκλεπτυσμένα, ακόμα και εάν αυτό σας οδηγεί σε σκέψεις οπού θα προτιμούσατε να μην είναι δικές σας. Εάν διατίθεστε να τιμήσετε μονάχα μία υποχρέωση σας προς τον θεσμό της δημοκρατίας, ας είναι αυτή.
Γεννηθείς το 1996 στη Κομοτηνή, είναι φοιτητής του Οικονομικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, με κατεύθυνση στην οικονομική ανάλυση. Διαθέτοντας ακόρεστο ενδιαφέρον για τα πολιτικά, αρθρογραφεί στην κατηγορία των Οικονομικών του OffLine Post.
