Της Αγγελικής Βορροπούλου,
Το απόγευμα της 2ας Οκτωβρίου, o Τζαμάλ Κασόγκι θα έμπαινε για τελευταία φορά στο σαουδαραβικό προξενείο στην Κωνσταντινούπολη. Η συνέχεια λίγο πολύ σε όλους μας γνωστή. Μια εξαφάνιση, η οποία τράβηξε πάνω της όλα τα φώτα της δημοσιότητας και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Ξεκίνησε μια τεράστια πίεση από την Ουάσινγκτον Πόστ (εκεί αρθρογραφούσε άλλωστε ο δολοφονηθέντας δημοσιογράφος) προς το Ριάντ, για να ξεδιαλύνει η ανάμειξή του στην υπόθεση. Λίγες μέρες αργότερα, η Τουρκία έρχεται να ταράξει ακόμη περισσότερο τα νερά, φέρνοντας στην δημοσιότητα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία ο Κασόγκι δολοφονήθηκε μέσα στο σαουδαραβικό προξενείο κι έπειτα διαμελίστηκε από Σαουδάραβες πράκτορες, όπου μετέβησαν στην Άγκυρα με ιδιωτικά αεροσκάφη εταιρείας, στενά συνδεδεμένη με τον πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, αλλά και το ΥΠΕΞ της Σαουδικής Αραβίας. Μπορεί στην αρχή οι αξιωματούχοι του Ριάντ να αρνήθηκαν κατηγορηματικά οποιαδήποτε εμπλοκή, στην πορεία όμως φαίνονται έτοιμοι να παραδεχθούν πως εν τέλει έπεσε νεκρός μέσα στο προξενείο μετά από μια ανάκριση η οποία είχε άσχημη κατάληξη. Ο αρχικός στόχος των πρακτόρων βέβαια ήταν η απαγωγή και η μεταφορά του πίσω στην Σαουδική Αραβία.
Αποδείξεις οι οποίες επιβεβαιώνουν την υπαιτιότητα του Σαουδάραβα πρίγκιπα έρχονται συνεχώς στο φως, με πιο αδιάσειστες τις δύο κασέτες διάρκειας 7 και 15 λεπτών, τις οποίες έχει στην κατοχή της η Τουρκία. Η πρώτη καλύπτει την ώρα της εκτέλεσης καθώς ακούγονται οι φωνές και των δυο πλευρών και η προσπάθεια του Κασόγκι να διαφύγει, αλλά και ο στραγγαλισμός του, είτε με σκοινί. είτε με πλαστική σακούλα. Στην δεύτερη, έχει ηχογραφηθεί η συζήτηση για το πώς πρόκειται να δολοφονηθεί ο Κασόγκι, πριν ακόμη ο ίδιος φθάσει στο προξενείο. Τα παραπάνω κάνουν ξεκάθαρη την εικόνα της δολοφονίας, και το ότι αποτελεί προσχεδιασμένη εκτέλεση και όχι αποτέλεσμα οποιασδήποτε ανάκρισης.
Παρόλες τις αποδείξεις, πριν από λίγες μέρες ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, επέλεξε για ακόμη μια φορά να προκαλέσει. Αψηφώντας λοιπόν για ακόμη μια φορά τις υπηρεσίες πληροφοριών, αλλά και τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό αδιάσειστων αποδεικτικών στοιχείων, δήλωσε την ακλόνητη πίστη του στην Σαουδική Αραβία, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «Ο πρίγκιπας ίσως να είχε γνώση του τραγικού αυτού γεγονότος – ίσως και όχι». Πρόσθεσε μάλιστα πως «μπορεί να μην γνωρίζουμε ποτέ όλα τα γεγονότα τα οποία περιβάλλουν την δολοφονία του Κασόγκι [..] σε κάθε περίπτωση οι σχέσεις μας είναι με τη Σαουδική Αραβία».
Αντί, όχι μόνο να επικρίνει, αλλά και να καταδικάσει τη συγκάλυψη και την ανοχή του πρίγκιπα στην βάρβαρη αυτή δολοφονία, ο Τραμπ ήρθε να υποστηρίξει με σθένος το Ριάντ, αλλά και να ενστερνιστεί τις απόψεις των επικριτών του Κασόγκι, ότι αποτελούσε εχθρό του κράτους, κι ότι αποτελούσε μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ο ίδιος βέβαια δήλωσε, πως «η απόφασή μου δεν βασίζεται καθόλου σε αυτό. Αυτό είναι ένα απαράδεκτο και φρικτό έγκλημα. Ο βασιλιάς Σαλμάν και ο πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν αρνούνται σθεναρά ότι γνώριζαν τον σχεδιασμό ή την εκτέλεση της δολοφονίας του Κασόγκι». Δεν δίστασε μάλιστα να αναφέρει πως η οποιαδήποτε τιμωρία της Σαουδικής Αραβίας θα έθετε σε κίνδυνο τις στρατιωτικές πωλήσεις αλλά και τις επενδύσεις, στις οποίες οι Σαουδάραβες συμφώνησαν να προχωρήσουν όταν έγινε πρόεδρος.
Πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν πως αυτή η νέα δήλωση του Τραμπ, έγινε υπό το δόγμα της προεκλογικής του ιδέας «Η Αμερική Πρώτη». Ο Αμερικανός Πρόεδρος όμως στην πραγματικότητα, δεν φαίνεται να κάνει ξεκάθαρες τις πραγματικές του προτεραιότητες και σίγουρα δεν βάζει πρώτη στη «λίστα προτεραιοτήτων» του τις ΗΠΑ. Ο ίδιος καλύπτει τα προσωπικά του συμφέροντα αλλά και προσπαθεί να εδραιώσει τα προσωπικά του πιστεύω, τις προκαταλήψεις του αλλά και το μίσος του για το οτιδήποτε διαφορετικό, προσδιορίζοντας το συμφέρον της χώρας του με υποκειμενικά κριτήρια, και βαπτίζοντάς το σαν το κοινό καλό.
Ο ίδιος υποστήριξε ανοιχτά πως η Σαουδική Αραβία θα πρέπει να απαλλαχθεί από κυρώσεις, και παραβλέποντας την δολοφονία –λες και η δολοφονία ενός φαινομενικά εχθρού του κράτους με την συγκάλυψη και υπό την εντολή του κράτους αποτελεί πταίσμα- και συνεχίζοντας τον δρόμο τον οποίο με τόσο κόπο έχει χαράξει, για τις καλές σχέσεις μεταξύ Ριάντ και Ουάσιγκτον. Η πρακτική αυτή του παράτολμου Προέδρου, στην πραγματικότητα αποτελεί την κανονικοποίηση και τη συγκάλυψη μιας παράτολμης πρακτικής κράτους, αλλά και υποστηρίζει έμμεσα την φίμωση κάθε είδους επικριτών με κάθε μέσο, στο βωμό μιας σωστής εικόνας κράτους που «δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα».
Αυτή του η δήλωση, έρχεται να επιβεβαιώσει τη χρόνια πρακτική πως τα ανθρώπινα δικαιώματα έρχονται δεύτερα όταν παρεμποδίζουν τα συμφέροντά μας. Είναι κοινά παραδεκτό πως οι ΗΠΑ εθελοτυφλούν όσον αφορά τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι αυτό επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά στα 2 χρόνια προεδρίας του Τραμπ. Υποστηρίζει έναν άκρατο εθνικισμό, και μια επικίνδυνα κι ακραία εθνικιστική ατζέντα, η οποία δικαιολογεί ακόμη και την πιο αδικαιολόγητη πράξη, αρκεί να μην κλονισθεί η εσωτερική πολιτική μιας χώρας αλλά και το γόητρό της σε εθνικό επίπεδο.
Αυτό το όραμα του Τραμπ λοιπόν, να κάνει και πάλι τις ΗΠΑ την πρώτη δύναμη, πάσχει. Ένα όραμα το οποίο χτίζεται σε σαθρά θεμέλια και αποτελείται από ψέματα, ψευδείς αξιώσεις, προκαταλήψεις αλλά και συγκαλύψεις δολοφονιών –όπως στην προκειμένη περίπτωση- έρχεται να δικαιολογήσει ανορθόδοξες πρακτικές. Αυτές οι ενέργειες αντιβαίνουν στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και καλύπτουν το ανεξέλεγκτο προσωπικό συμφέρον, το οποίο έχει βαπτιστεί ως εθνικό, οδηγώντας το αμερικανικό κράτος σε απαράδεκτες πρακτικές, όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και διεθνές επίπεδο.
