Του Μανώλη Φυρογένη,
Συνειδητοποιώντας ότι στην Ελλάδα γιορτάζουμε με παρελάσεις, εκδηλώσεις και γιορτές ενθύμησης, την είσοδο της χώρας σε ένα βάρβαρο και αποτρόπαιο πόλεμο αντί την απελευθέρωση αυτής από τον εκάστοτε τουρκικό ή γερμανικό ζυγό, είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος, πόσο ιδιάζουσα περίπτωση αποτελεί η χώρα μας. Ένα βάρος της ιστορίας, εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να το κουβαλά στα σπλάχνα της για αρκετές δεκαετίες ακόμα, όσο ο ένας πόλεμος ακολουθεί τον άλλο, η μία σύρραξη ακολουθεί την άλλη.
Ερχόμενοι στο σήμερα και στον εορτασμό-μνημόσυνο των θλιβερών γεγονότων του Νοεμβρίου του 1973, καλό θα ήταν να εξετάσουμε τα γεγονότα αυτά βαθύτερα και να τα ερμηνεύσουμε στο τώρα. Η επταετία αυτή (1967-1974) της στρατιωτικής δικτατορίας, αποτελεί δίχως αμφιβολία την πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ο τρόπος όμως που φέρνουμε στο μυαλό μας τα γεγονότα του ’73 και τα δρώμενα, που γίνονται για την επέτειο αυτή, δεν νομίζω πως χαροποιούσαν/χαροποιούν εκείνους που έλαβαν μέρος στις κινητοποιήσεις και στις καταλήψεις και στις πορείες τις εποχής. Εκείνα τα παιδιά, εκείνοι οι άνθρωποι, εκείνοι οι φοιτητές αγωνίστηκαν με ό,τι όπλο διέθεταν (δύναμη του λόγου, πάθος, ενέργεια) εναντίον ενός δικτατορικού καθεστώτος, που καταπατούσε βασικές έννοιες της ελευθερίας και της παιδείας.
Η κατασταλτική χρήση βίας, ανέκαθεν στην ιστορία χρησιμοποιείται υπό το πρίσμα του φόβου και της ανησυχίας. Η ψυχική δύναμη των φοιτητών και ο αγώνας τους να αφυπνίσουν τον ελληνικό λαό κατά της χούντας, ήταν αυτό που φόβιζε τον δικτάτορα Παπαδόπουλο και έβαψε τον Νοέμβρη του ’73 κόκκινο.
Η 17η Νοεμβρίου, πέρα από μνημόσυνο μιας αιματοβαμμένης νύχτας, πρέπει να λειτουργήσει ως αφετηρία επαγρύπνησης απέναντι στις σύγχρονες εξτρεμιστικές μορφές εξουσίας. Μπορεί να μην ισχύει στην κυριολεξία στρατιωτικός νόμος ή να μη φορούν, εκείνοι που μας εκπροσωπούν είτε στο κοινοβούλιο είτε στις πορείες, στρατιωτική στολή, αλλά κοστούμι ή fullface, όμως 45 χρόνια μετά παλεύουμε ακόμα για αυτή τη δημοκρατία.
Τα μεγάλα κύματα εισροής προσφύγων και η οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας έχουν «φέρει στον αφρό» τις αυταρχικές μορφές εξουσίας όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Το «Πολυτεχνείο» και οι πράξεις της χούντας είναι πολύ πιο κοντά χρονικά από όσο νομίζουμε ότι είναι. Αντί λοιπόν να σκάβουμε περισσότερο το λάκκο των θλιβερών αναμνήσεων με ένα στεφάνι προς ένδειξη τιμής ή μια στημένη πορεία εκτεταμένων επεισοδίων, κάνοντας το κέντρο της Αθήνας άβατο, ας ευαισθητοποιηθούμε και ας κινητοποιηθούμε πρακτικά και ουσιαστικά κατά των δικτατορικών πρακτικών της κάθε κυβέρνησής και των αντισυνταγματικών διατάξεων νόμων. Ας ακουστούμε για να διασφαλίσουμε αυτό, για το οποίο χύθηκε αίμα γενεών και γενεών. Έστω και αν τώρα δε στερείται άμεσα αλλά έμμεσα.
Η λύση δεν είναι η βία, ο διχασμός, οι απεργίες διαρκείας, οι καταλήψεις. Η λύση βρίσκεται στη μαζική, αλλά ειρηνική σύμπλευση. Η κατανόηση της κατάστασης, η δημιουργικότητα, το σθένος και η πίστη στις δυνατότητές μας μπορούν να φέρουν αποτελέσματα. Ο Νοέμβρης του ’73 ανησύχησε τους δικτάτορες της εποχής και υπήρξε καταλυτικός παράγοντας για την πτώση του δικτατορικού πολιτεύματος, λίγους μήνες αργότερα. Υπήρξε χρήση βίας τότε, διότι υπήρξε και αντίδραση και κινητοποίηση. Οι δικοί μας καλοντυμένοι και καθως πρέπει αντιπρόσωποι ακολουθούν και ψηφίζουν ανεμπόδιστοι κάθε νόμο που επιθυμούν, διότι είμαστε ανύπαρκτοι και αόρατοι για εκείνους.
Εν κατακλείδι, η μεγαλύτερη τιμή για εκείνους, που αγωνίστηκαν στο «Πολυτεχνείο» και όχι μόνο, δεν είναι μια γιορτή, μια εκδήλωση, για να επαναφέρουμε τη μνήμη τους τη 17η Νοεμβρίου κάθε έτους, αλλά η έμπνευση για τους αγώνες, το αίμα που έχυσαν και για τα κατορθώματά τους. Οι φοιτητές εκείνοι, διεκδίκησαν τις κατοχυρωμένες μέχρι το ’67 ελευθερίες και δικαιώματα του ελληνικού λαού κάτω από πολύ δυσχερείς συνθήκες, σε σύγκριση με το σήμερα. Η ετεροχρονισμένη φράση του Θανάση Βέγγου ‘’Έλληνας να τουφεκάει Έλληνα’’ και η δραματικότητα του παππού ενός στρατιώτη στην ταινία ‘Ψυχή Βαθιά’ του Παντελή Βούλγαρη, δε μπορεί να περιγράψει καλύτερα τη θλίψη των γεγονότων του Νοεμβρίου του ’73. Ο καλύτερος λοιπόν τρόπος, για να μείνει αθάνατη η μνήμη τους, είναι να εμπνευστεί η νέα γενιά από τους αγώνες τους και να διεκδικήσει τα κεκτημένα των προηγούμενων, μέσω της ΜΑΖΙΚΗΣ, αλλά ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ κινητοποίησης.
Φοιτητής επί πτυχίω στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων με κατεύθυνση την Πολιτική Επιστήμη. Ενδιαφέρεται για τα κοινά ενώ ασχολείται ενεργά στον τομέα που έχει επιλέξει να ασχοληθεί επαγγελματικά. Επίσης, έχει εμπειρία από το Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ, καθώς υπήρξε μέρος του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών (Erasmus) με απόλυτη επιτυχία.
