Του Νικόλα Παντερμαλή,
Άλλη μια επέτειος της δεκαεπτά του Νοέμβρη παρήλθε, μέσα σε μια φρενίτιδα βίας, συρράξεων μεταξύ ομάδων αντιεξουσιαστών και αστυνομικών δυνάμεων, μπαράζ δηλώσεων μεταξύ κομμάτων στο όνομα της δημοκρατίας, αμφισβήτησης της αλήθειας του γεγονότος από πολίτες του «συντηρητικού» χώρου, αλλά και καπήλευσης από πολίτες του «προοδευτικού» χώρου.
Για άλλη μια φορά γίναμε στο ίδιο έργο θεατές, ένα έργο που για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, συνιστά τραγωδία, ενώ για μια ισχνή μειοψηφία, αρκετή όμως για να προσβάλλει την ιστορικότητα και τη σημασία του πολυτεχνείου, είναι μια κωμωδία που διασκεδάζει μόνο τους υποκριτές, που υποδύονται τους προασπιστές του πολιτεύματος, ενώ δεν είναι παρά ο δούρειος ίππος της αποστέωσής του.
Δυστυχώς, όλα αυτά τα συμβάντα, δεν τιμούν αλλά αμαυρώνουν την εθνική επέτειο καθοριστικής σημασίας για την εγκαθίδρυση και τη συνέχιση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και λέω για τη συνέχιση, διότι το «πολυτεχνείο» αποτέλεσε και θα εξακολουθεί να αποτελεί έναν αέναο και άοκνο ζωντανό οργανισμό δημοκρατικής ευαισθητοποίησης και άμυνας απέναντι σε κάθε καθολικότητα, που θέλει να επιβληθεί και να καταπατήσει ιστορικά κεκτημένα.
Ωστόσο, το μηχανισμό αυτό, τον έχουμε αφήσει τα τελευταία χρόνια, στα χέρια ακατάλληλων ανθρώπων που τον έχουν εκφυλίσει, που έχουν αλλοιώσει τον σκοπό ύπαρξής του, που τον έχουν καταστήσει ένα όπλο, μια καθημερινή αφορμή, για εκδηλώσεις βίας, για καταστρατήγηση της νομοθεσίας, καλλιεργώντας τη μισαλλοδοξία και σπέρνοντας φόβο.
Τον ρόλο αυτό, νέμεται επιλήψιμα, η προαναφερθείσα μειοψηφία, από την οποία πρέπει σύντομα να λάβουμε τη «σημαία» του πολυτεχνείου και να την τοποθετήσουμε στο σωστό της χώρο, δηλαδή στις συνειδήσεις και στις καρδιές των πολιτών που αγωνίζονται για μια πλουραλιστική κοινωνία, όπου κάθε άποψη, που κινείται εντός των ορίων μια εύλογης πολλαπλότητας, είναι άξια διαλόγου.
Μια από τις αρχές που απορρέει από το κίνημα του διαφωτισμού είναι πως η δημοκρατία δεν είναι παρά η απουσία της πεποίθησης για την ύπαρξη μιας και μοναδικής αλήθειας. Πρόκειται για μια αρχή, η οποία δεν ανήκει στην κουλτούρα αυτών που σήμερα παρουσιάζονται ως υπερασπιστές του πολυσήμαντου «πολυτεχνείου».
Το πολυτεχνείο σαφώς και είναι οι νεκροί του. Είναι όμως και οι εκατομμύρια πολίτες των επόμενων γενεών, που το πήραν στις πλάτες τους, το άπλωσαν στη κοινωνία, και το ρίζωσαν στη σκέψη κάθε πολίτη, ως το ανάχωμα απέναντι σε κάθε επιχείρηση εκτροπής του πολιτεύματος. Έχουμε χρέος στην κατεύθυνση αυτή να πορευτούμε και οι επόμενες γενιές, αγνοώντας και περιθωριοποιώντας τον αριστερίστικο και δεξιό παραλογισμό, επαναπροσδιορίζοντας το επίκαιρο πλέον τρίπτυχο «ψωμί-παιδεία-ελευθερία».
Μπορεί η όψη των προβλημάτων πράγματι σε μεγάλο βαθμό να έχει αλλάξει, ωστόσο τόσο η ουσία αυτών όσο και η πηγή των λύσεων παραμένουν ίδιες. Η δεξαμενή των λύσεων είναι η συναίσθηση της κοινωνικότητας της ύπαρξής μας, της αξίας της δημοκρατίας ως του μόνο τρόπου οργάνωσης της πολιτείας, που κάθε όν μπορεί να προσεγγίσει ελεύθερα τα μείζονα ερωτήματα που η ζωή θέτει καθημερινά, η πίστη ότι η μεγαλύτερη αρετή δεν είναι να είσαι ελεύθερος, αλλά να μάχεσαι για την ελευθερία. Το αποτέλεσμα ενός αγώνα είναι απρόβλεπτο πολλές φορές. Το να δώσεις όμως τη μάχη, είναι το καθήκον, το οποίο πρέπει να νιώσεις βαθιά μέσα σου.
Σήμερα λοιπόν, οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για της γενιάς μας τα «πολυτεχνεία». Κι αυτή τη φορά, η απειλή δεν είναι το τανκ της δικτατορίας, ούτε οι ελεύθεροι σκοπευτές του παρακράτους, αλλά η ανεργία, ο νεοφιλελευθερισμός που οξύνει τις ανισότητες, η ανομία και το καθεστώς ανασφάλειας και τραμπουκισμού στα πανεπιστήμια, ο ρεβανσισμός και η αραίωση της κοινωνικής συνοχής, που δημιουργεί πρόσφορο έδαφος σε ακραίες δυνάμεις λαϊκισμού και ολοκληρωτισμού.
Το αίτημα για ψωμί, απαντάται στην ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς, τις λιγοστές ευκαιρίες, την δυσκίνητη γραφειοκρατική μηχανή, που λειτουργεί ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη και εξέλιξη κάθε επιχειρηματικής πρωτοβουλίας, στην παραγωγή πλούτου.
Το αίτημα για παιδεία, απαντάται στην έλλειψη καθηγητών και δασκάλων στα σχολεία, στους ελλιπείς πόρους που σε αυτά διατίθενται, στα πανεπιστήμια και στα φαινόμενα βίας που φωλιάζουν πλέον σε αυτά, με την ανοχή των φοιτητικών παρατάξεων, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό έχουν απολέσει τον ιστορικό τους ρόλο, αυτόν της κατίσχυσης της δημοκρατίας.
Το αίτημα για ελευθερία, απαντάται δυστυχώς παντού. Απαντάται στους αστέγους που κοιμούνται στα παγκάκια, απαντάται στην έλλειψη σεβασμού στη διαφορετικότητα, απαντάται στα γήπεδα, απαντάται στην αδυναμία εύρεσης ισορροπίας, χρυσής τομής μεταξύ προαγωγής του δικαιώματος της οικονομικής ελευθερίας με παράλληλη ενίσχυση των εργασιακών δικαιωμάτων, τα οποία υπέστησαν αλλεπάλληλα πλήγματα από την μνημονιακή επιδρομή.
Τα πολυτεχνείο είναι ένα διαρκές κίνημα αντί- ολοκληρωτισμού, που ναι μεν ξεκίνησε το 1972, θα είναι πάντα επίκαιρο δε , γιατί η δημοκρατία είναι υπόθεση μόνιμου αγώνα. Για να επιτελεί ουσιαστικά τον ρόλο του ωστόσο, χρειάζεται να αναδεικνύεται, να καθοδηγείται από έλλογες δημοκρατικές προοδευτικές δυνάμεις που προασπίζονται την πολυφωνία, τον σεβασμό στην ατομικότητα κάθε πολίτη και κάθε συλλογικότητας , που αποτελούν τον προμαχώνα απέναντι σε κάθε πολιτική που προωθεί τα συμφέροντα ελάχιστων και όχι πλείστων. Να δώσουμε τέλος σε κάθε προσπάθεια κομματικής εμπορευματοποίησης των όσων συνέβησαν. Να πάψουμε να δημιουργούμε φανταστικούς εχθρούς και να εστιάσουμε στα κοινά και καθημερινά μας προβλήματα. Εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία, ο εχθρός αυτή τη φορά είναι σαν πολυμορφικός ιός που διαρκώς αλλάζει, και πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, ώστε να τον εντοπίζουμε, να τον αναλύουμε, να τον αποδομούμε.
Μεγάλωσε στη Νέα Κίο και στο Άργος της Αργολίδας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ενώ είναι τελειόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Είναι εθελοντής της παράταξης «Αθήνα Είσαι Εσύ» του Παύλου Γερουλάνου. Έχει διατελέσει Γραμματέας Τ.Ο ΠΑΣΟΚ Άργους. Αισθάνεται και δηλώνει σοσιαλιστής. Όσον αφορά το κίνητρό του, δηλώνει πως «καθημερινά, συλλέγουμε στιγμές και σκέψεις, τις οποίες οφείλουμε να συνθέτουμε για να δημιουργήσουμε ένα σύνολο το οποίο θα μας αξίζει»
