Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Μία ακόμη μέρα χαράζει και με βρίσκει αντιμέτωπη με σκέψεις. Σκέψεις, όχι απλώς φληναφήματα. Πώς είναι δυνατόν, σκέφτομαι, μία είδηση, ένα δημοσίευμα, δύο παραπάνω κεφαλαία γράμματα σε ένα post, μερικά κοσμητικά επίθετα και κάποια θαυμαστικά, να δύνανται να διχάζουν τόσο θεαματικά έναν ολόκληρο λαό; Ο νους μου καταφεύγει στα γεγονότα των τελευταίων μηνών, σε θέματα είτε εθνικά είτε κοινωνικά. Τι να πρωτοθυμηθώ; Μήνας Σεπτέμβριος. Συλλαλητήρια, πορείες, αντιεξουσιαστές, χημικά, «μπάτσοι», κατάληψη Ρουβίκωνα. Μεσημέρι 21ης Σεπτεμβρίου, ο Θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου, στάθηκε αφορμή να έρθει σε ρήξη ένας ολόκληρος κοινωνικός περίγυρος. Ρήξη, η οποία ολοκληρώθηκε έναν περίπου μήνα μετά, ανήμερα 28ης Οκτωβρίου, με τον θάνατο του Κωνσταντίνου Κατσίφα. Ρήξη, η οποία θα συνεχίζει επάξια το διαβρωτικό της έργο, όσο το πηγάδι της αμάθειας και της παραπληροφόρησης θα παραμένει απύθμενο.
Για τους προκατειλημμένα πεπεισμένους πως εν όψει του κειμένου, θα υπερασπιστώ ή θα κατονομάσω μερικά από τα προαναφερθέντα συμβάντα… όχι, δεν έγκειται στα σχέδιά μου. Δεν είμαι εδώ για να κρίνω τις συνθήκες θανάτου 2 ανθρώπων, την ελληνικότητα της Μακεδονίας, και άλλα τόσα γεγονότα που αναδεικνύει η ελαττωματική μας καθημερινότητα. Είμαι εδώ για όλα όσα άφησαν πίσω τους. Και ό,τι συνεπάγεται με αυτό.
Είναι αξιοσημείωτο, φίλε μου, το πόσο ευεργετικός δύναται να αποβεί ένας θάνατος, μία λεκτική διαμάχη ή μία ακραία συμπεριφορά, για όσους θα σπεύσουν να την κάνουν κτήμα τους, να τη στρέψουν προς συμφέρον τους. Εξίσου ταχύτατα, θα αναδυθούν και τα πρώτα άρθρα. Ξέρεις, μωρέ, εκείνα τα “ΣΟΚ ΣΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ!!!!” , “ΑΣΧΗΜΑ ΤΑ ΝΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ…” (το οποίο θα σε παραπέμψει σε άλλα τόσα τέτοια “άρθρα”). Και φυσικά, δε θα μπορούσαν να εκλείψουν οι θεματικές φωτογραφίες που συνοδεύουν τα ευανάγνωστα αυτά κείμενα. Φωτογραφίες-αντικείμενα αντιγραφής παλαιότερων δημοσιευμάτων. Φωτογραφίες που δε συμπίπτουν με τα γεγονότα που συνοδεύουν. Στη χειρίστη, φωτογραφίες “κατασκευάσματα” . Ένα συνονθύλευμα παραπλανητικού λόγου και κατάλληλου φωτογραφικού υλικού, έτοιμου να παρασύρει στα δίχτυα τους «unius libri homines», λαϊκιστι, τους ανθρώπους του ενός βιβλίου.
Και να, τα πρώτα σχόλια έχουν ήδη κάνει την εμφάνιση τους. Ξέρεις, μωρέ, εκείνα τα σχόλια-διαμάντια που στολίζουν με τον πλέον ιδανικό τρόπο τον ορισμό της ψευδούς ή ανακριβούς, για να είμαστε πιο ευγενικοί, πληροφόρησης. Σχόλια που αντικατοπτρίζουν απόλυτα την κατάντια της πνευματικής μονομέρειας. Της αναξιόπιστης και ελλιπούς πηγής. Θα μου πεις, μα είναι απλώς μερικά σχόλια. Θα σου πω, εν έτει 2018, δεν είναι απλώς μερικά σχόλια. Είναι υπονόμευση αξιών. Είναι ο τρόπος σκέψης και δράσης της συντριπτικής πλειοψηφίας. Θα μου πει κάποιος, δημοκρατία έχουμε, ελευθερία του λόγου έχουμε, ποια είσαι εσύ που δε θα σεβαστείς τα όσα εγώ πιστεύω. Θα του πω εγώ, σέβομαι το δικαίωμα σου να εκφράζεις τις απόψεις σου, όχι τις ίδιες σου τις απόψεις.
Αν υπήρχε κάτι που θα εδύνατο να περιγράψει με τρόπο εξαιρετικό τα γεγραμμένα των προηγούμενων παραγράφων, αυτό θα ήταν η λέξη παραπληροφόρηση. Στους πρόποδές της συναντάμε και τα πρώτα στρατόπεδα. Εκείνα τα στρατόπεδα με τις εξ ολοκλήρου αντίθετες απόψεις, που όμως κάτι τους συνδέει. Αυτή η μοιραία φυγή προς την προκατάληψη, την απαξίωση, το σταδιακό φανατισμό και την μισαλλοδοξία. Και μέσα σε αυτά, εκατοντάδες χιλιάδες μικροσκοπικοί στρατιώτες. Μοιάζουν τόσο πολύ ο ένας με τον άλλον, σχεδόν αδυνατώ να τους ξεχωρίσω. Καλύπτονται ομοιόμορφα κάτω από βαρύγδουπες, αόριστες, χαοτικές λέξεις. Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει. Α, ναι, κάτι αντίστοιχο με το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» επί Χούντας. Βλέπεις, η παραπληροφόρηση είναι λέξη πολύμορφη. Μπορεί άμεσα να συνδεθεί με την προπαγάνδα, με τον λαϊκισμό. Τρεις έννοιες με άρρηκτα συνδεδεμένο περιεχόμενο, που μοναδική τους προϋπόθεση αποτελεί η άγνοια της μάζας. Αυτή η αναθεματισμένη αποστροφή προς την περίοπτη γνώση και η επανάπαυση στο «αυτό που λέω εγώ είναι το σωστό». Έτσι, με όπλο της την άγνοια του πλήθους, ο περίφημος λαϊκισμός εδρεύει και θα συνεχίσει να εδρεύει δημαγωγικά, επαινώντας την κατευθυνόμενη σκέψη, εκπροσωπώντας όλα αυτά που αρέσκεται να ακούει ο λαός, εκλέγοντας κυβερνήσεις της αρέσκειας του και διαστρεβλώνοντας κάθε πιθαμή ελεύθερης βούλησης και κριτικής σκέψης.
Όχι, δεν υπονομεύω τους αγώνες. Δεν υπονομεύω τις κινητοποιήσεις, από όπου κι αν αυτές προέρχονται. Υπονομεύω και κατακρίνω τις δράσεις εκείνες χωρίς πρόσωπο. Τις ανεξήγητα ακραίες συμπεριφορές. Χωρίς επιχείρημα, χωρίς δείγμα διαλόγου και υγιούς αντιλογίας , χωρίς στοιχειώδη γνώση. Εκείνο το αίσθημα της «πισινής». Να είσαι έτοιμος να αναθεωρήσεις από τη μία στιγμή στην άλλη. Άλλωστε, το μοναδικό πράγμα, για το οποίο οφείλεις να είσαι σίγουρος, είναι το γεγονός ότι ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος. Η συνειδητοποίηση της άγνοιας, εξάλλου, είναι το πρώτο βήμα προς τη γνώση. Μη θέλοντας λοιπόν να αυτοαναιρεθώ, είμαι έτοιμη στο μέλλον να αναθεωρήσω ακόμα και για αυτά που γράφω εν προκειμένω. Έτσι μονάχα πλήττεις λαϊκισμό, προπαγάνδα και οτιδήποτε άλλο μοχθεί να σε κατευθύνει. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, ανάμεσά μας, τόσο τέλειοι στην υποτιθέμενη τελειότητα, τόσο έμπειροι στο να είναι αρχάριοι. Λαϊκισμός για απαίδευτους, λαϊκισμός… για αρχαρίους.
Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 2000. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Tμήματος Iστορίας & Aρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολείται χρόνια ερασιτεχνικά με την αρθρογραφία ενώ, για το OffLine Post, τα άρθρα της φιλοξενούνται στην κατηγορία των Kοινωνικών.
