Της Ρένας Δανατζή,
Τα τελευταία δύο χρόνια όλοι έχουμε βρεθεί σε μία συζήτηση με θέμα τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό. Χονδρικά οι απόψεις που επικρατούν είναι δύο. Από την μία πλευρά, έχουμε αυτούς που επικροτούν όσους αποφασίζουν να φύγουν, υποστηρίζοντας πως η Ελλάδα είναι μία κατεστραμμένη, διεφθαρμένη χώρα, χωρίς παρόν και μέλλον. Από την άλλη πλευρά, πολλοί θεωρούν πως όσοι φεύγουν δεν αγαπούν τη χώρα τους και είναι ριψάσπιδες.
Η αλήθεια, στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο πολύπλοκη απ’ ότι φαντάζει με μία πρώτη ματιά. Η κρίση στην χώρα, βρίσκεται ακόμα στα κόκκινα, κάνοντας τον κόσμο πιο φτωχό, πιο απαισιόδοξο και πολύ πιο φοβισμένο. Ίσως, ακούγεται υπερβολή, όμως οι περισσότερες οικογένειες, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, να ζεστάνουν το σπίτι τους.
Πέραν όμως, από τα εγχώρια τεκταινόμενα, υπάρχει και η παγκόσμια αγορά, στους ρυθμούς της οποίας προσαρμόζεται η οικονομία. Υπάρχει μία νέα αλήθεια, η οποία προστάζει πως έχουμε μπει στην εποχή της απασχολησιμότητας. Απασχολησιμότητα, σημαίνει με απλά λόγια πως η αγορά εργασίας, απαιτεί από τους υποψήφιους εργαζομένους, διαρκή κατάρτιση και εξειδίκευση σε διάφορους τομείς, με δικά τους έξοδα.
Με λίγα λόγια, ένας νέος που επιθυμεί να εργαστεί σε μία αξιοπρεπή δουλειά στο αντικείμενό του, χρειάζεται να επενδύσει δεκάδες χιλιάδες ευρώ για πιστοποιήσεις και πτυχία που ενδεχομένως, θα του προσφέρουν μία προσωρινή εργασία.
Δεν θεωρώ πως όσοι εγκαταλείπουν την Ελλάδα το κάνουν επειδή δεν την αγαπούν. Απλά κάθε άνθρωπος, έχει δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή. Οι μισθοί της τάξεως των 500€ είναι τουλάχιστον κοροϊδία, για νέους ανθρώπους που θέλουν να φτιάξουν την οικογένειά τους και να απογαλακτιστούν από τους γονείς τους.
Η Γερμανία, η Σουηδία και άλλες χώρες που συνηθίζουν να υποδέχονται Έλληνες μετανάστες, δεν τους δίνουν χρυσό. Τους δίνουν όμως, μία ευκαιρία στην αξιοπρέπεια. Η επιλογή της μετανάστευσης, δεν κάνει κάποιον λιγότερο Έλληνα. Η αγάπη και η ταύτιση ενός ατόμου με τη χώρα καταγωγής του δεν αλλάζει ανάλογα με την χιλιομετρική απόσταση.
Σαφώς, υπάρχουν περιπτώσεις όπου νέοι μπορούν να πετύχουν στην Ελλάδα, όμως δεν πρέπει να παραβλέψουμε πως είναι δραματικά λιγότερες, από αυτές που σου προσφέρει μία χώρα οικονομικά εύρωστη.
Εμείς και τα παιδιά μας, ίσως γίνουμε αποδημητικά πουλιά. Αυτό δεν αφαιρεί την αγάπη μας για την πατρίδα και δεν προσθέτει υπεροψία και ανάγκη για πλούτο. Αφαιρεί όμως, μία απαισιόδοξη ζωή και προσθέτει αξιοπρέπεια. Και αυτό προσθέτει, χωρίς να αφαιρεί!
