Της Νάσιας Τάσσου,
Ένας απλός περίπατος στο κέντρο της Αθήνας ήταν η αφορμή για τη συνειδητοποίηση ορισμένων καταστάσεων, τις οποίες έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε. Από την μια μεριά υπήρχαν τα ανοιχτά μαγαζιά με περιπατητές και τουρίστες και από την άλλη πλευρά παρατηρούσε κανείς ανθρώπους σε διάφορες πλευρές που περίμεναν τη δόση τους και μαζί της την ελπίδα. Δύο αντιφατικές εικόνες στο ίδιο πλάνο. Περνούν στο υποσυνείδητο σαν κάτι δεδομένο να υπάρχει εκεί γύρω στον κόσμο, μακριά από εμάς αλλά στην πραγματικότητα τόσο κοντά μας.
Είναι δεδομένο πλέον ότι η εποχή μας περιλαμβάνει ταχύτατους ρυθμούς, κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Φυσικά και ο συνδυασμός αυτός επηρεάζει άμεσα τον άνθρωπο. Η τοξικομανία είναι ένα από τα φαινόμενα που βρίσκουν όλο και περισσότερο έδαφος σήμερα, καθώς η χρήση ουσιών μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μια διέξοδος από την γενικότερη επίθεση που δέχονται τα άτομα. Οφείλεται σε οικονομικά, κοινωνικά αλλά και προσωπικά αίτια , αφού διόλου μικρός δεν είναι και ο αριθμός των ατόμων που έπασχαν από κατάθλιψη και κατέφυγαν στην χρήση ουσιών. Η χρήση οδηγεί το άτομο στο περιθώριο αναγκάζοντάς το να ζει αποκλεισμένο.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η εξάρτηση να αποτελεί τρόπο ζωής. Τα αποξενωμένα αυτά άτομα ωθούνται να ζουν μαζί με άλλους σε παρόμοια κατάσταση, φτιάχνοντας έτσι μια δικιά τους μικρή κοινωνία, που βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπη με διακρίσεις και προκαταλήψεις . Τόσο η σωματική όσο και η ψυχική αδυναμία αποτελούν εμπόδιο στην προσωπική του εξέλιξη και στην ταυτόχρονη δυσκολία εύρεσης εργασίας, οδηγώντας έτσι το άτομο σε δύσκολα μονοπάτια. Καθημερινά υπάρχει το κυνήγι για την δόση τους και βρίσκονται διατεθειμένοι να υποβάλουν τον εαυτό τους σε ο,τι μπορεί να τους φέρει πιο κοντά σε αυτή.
Από την άλλη οι πολιτικές που υπάρχουν για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα αυτό, εάν κοιτάξουμε γύρω μας, μάλλον το συντηρούν. Ένας παράγοντας που δρα ανασταλτικά ως προς το φαινόμενο είναι ότι παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί οργανισμοί και οργανώσεις, τις οποίες παρακολουθούν χιλιάδες άνθρωποι, δεν παρέχουν την απαραίτητη βοήθεια, καθώς πάσχουν από υποστελέχωση και έλλειψη προσωπικού. Στις μονάδες αυτές τα εξαρτημένα άτομα χτίζουν, σε κάποιο βαθμό, σχέσεις με το προσωπικό που συμβουλεύονται με αποτέλεσμα η πρόσληψη προσωπικού, αλλά όχι σε μόνιμες θέσεις να προκαλεί κάποια αστάθεια στην πρόοδο της όλης θεραπείας.
Ωστόσο, στη σύγχρονη κοινωνία η διαιώνιση αποτελεί πιο κοντινή πρόβλεψη, από ότι η λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Σημαντικός παράγοντας που συμβαλλει σε αυτό είναι η έλλειψη ενός οργανωμένου συστήματος για την επανένταξη των ατόμων αυτών στην κοινωνία, όπως επίσης και το γεγονός ότι πολλοί πολίτες εθελοτυφλούν. Παράλληλα από την μεριά της, η κοινωνία χτίζει τείχη, για να προστατεύεται από την επικινδυνότητα ή εγκληματικότητα και οι τοξικομανείς δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα. Θεωρούνται απειλή για την ασφάλειά της, παρότι έχει βάλει το λιθαράκι της σε αυτή τους την απομόνωση. Με αυτό τον τρόπο αναπτύσσονται ρατσιστικές αντιλήψεις σε βάρος των ανθρώπων αυτών που έχουν την ανάγκη της.
Είναι λοιπόν προφανές ότι η πολιτεία, εκπροσωπώντας το σύνολο, πρέπει επιτέλους να λάβει δράση ως προς την άμβλυνση του σοβαρού αυτού ζητήματος, θέτοντας ως στόχο την ουσιαστική προστασία των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των ανθρώπων αυτών. Από την άλλη όμως και οι απλοί πολίτες, ο καθένας με τα μέσα που διαθέτει, οφείλουν να συνδράμουν και αυτοί όπως μπορούν. Στο πλαίσιο συνεπώς αυτής της ανάγκης καθολικής συμβολής, επιβάλλεται πρώτα απ’ όλα να γίνει καθολικά αποδεκτό, ότι η πρώην εξάρτηση από ουσίες δε θα πρέπει να θεωρείται ως ανασταλτικός παράγοντας για μια θέση εργασίας . Όσο συνεχίζουμε την άτεγκτη στάση της δυσπιστίας απέναντι στην επανένταξη των εξαρτημένων ανθρώπων στο κοινωνικό σύνολο- η οποία τους αφαιρεί κάθε κίνητρο για αλλαγή πορείας- τόσο οδηγούμε και εμείς οι ίδιοι τους ανθρώπους αυτούς να παραπαίουν σε έναν φαύλο κύκλο…
