Του Μίνωα Ράπτη,
Το φοιτητικό κίνημα στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ’50 και έπειτα έχει συμβάλλει καταλυτικά στην διαμόρφωση της Ιστορίας και των πολιτικών πραγμάτων. Ανένδοτος αγώνας, 1-1-4, Εδώ Πολυτεχνείο.
Ήταν μια σαφής και ξεκάθαρη τάση και προσπάθεια να αποκτήσει αυτή η γενιά νέων ανθρώπων τη δική της φωνή και το δικό της ρόλο στη ζωή του τόπου. Το γεγονός ότι μιλάμε για φοιτητές προφανώς και παίζει σημαντικό ρόλο.
Οι φοιτητές μέσω των σπουδών τους αντιλαμβάνονται πιο καλά τη σημασία της διεκδίκησης και της εκπροσώπησης, έννοιες που για τεράστια μερίδα του κόσμου (αλλά και της νεολαίας) ήταν παντελώς άγνωστες ως τότε. Η χρονική συγκυρία φυσικά συνέβαλλε και σε αυτό. Σε παγκόσμιο επίπεδο παρατηρούμε μια ενεργοποίηση των νέων, από το κίνημα των Hippies στις ΗΠΑ ως την Άνοιξη της Πράγας.
Με τη Μεταπολίτευση όμως ήρθε και μεγάλη αλλαγή στον τρόπο που κινείται και δρα το λεγόμενο φοιτητικό κίνημα. Ο συνδικαλισμός πήρε καθαρά κομματικό χαρακτήρα, ο φανατισμός επήλθε στις φοιτητικές παρατάξεις, ενώ το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης μετατοπίστηκε και απέκτησε καθαρά εκλογικό συμφεροντολογικό χαρακτήρα.
Με την οικονομική κρίση δε, όταν έπαψε να υφίσταται η χρηματοδότηση στους συλλόγους φοιτητών, χρηματοδότηση που υπήρξε μεγάλο φαγοπότι για πολλούς, ο συνδικαλισμός στους φοιτητές απαξιώθηκε λες και στη σύγχρονη εποχή δεν υπάρχουν πράγματα που επιδέχονται διόρθωσης στα Ελληνικά Πανεπιστήμια και δεν μένουν ανεκπλήρωτα τα αιτήματα των φοιτητών.
Η απαξία αυτή καθώς και ο στιγματισμός που επήλθε σε όποιον τόλμησε ή τολμά να συμπαρατάξει εαυτόν με κάποιο συνδικαλιστικό φορέα, έφερε ως συνέπεια την υποτίμηση του θεσμού εν γένει.
Οι διοικήσεις των Πανεπιστημίων από τη μεριά τους γύρισαν και αυτές την πλάτη στα συλλογικά όργανα των φοιτητών και βλέπουμε καθημερινά αποφάσεις να λαμβάνονται κεκλεισμένων των θυρών και η εκπροσώπηση να υπάρχει μόνο για τη γραφειοκρατία, χωρίς να ακούει κανείς ουσιαστικά την φωνή των νέων.
Η υγιής διαδικασία, το γνήσιο κινηματικό αίσθημα στις τάξεις του φοιτητικού σώματος έδωσε τη θέση του στην αδιαφορία, την αποπολιτικοποίηση και φυσικά έδωσε έναυσμα σε μπάχαλα να μοστράρουν ως επαναστάτες.
Είναι επανάσταση στην Ελλάδα του σήμερα το να κλείνεις το Πανεπιστήμιο. Είναι επανάσταση το να εισβάλλεις στο γραφείο του Υπουργείου. Είναι επανάσταση το να κάνεις πλάτες στη διακίνηση ναρκωτικών και στην ανομία.
Δεν ζούμε στο 1973. Δεν έχουμε δικτατορία. Και ούτε φυσικά «ριζοσπαστικοποιήθηκαν» ξαφνικά οι φοιτητές. Απλώς η τραγική εικόνα που επικρατεί στα ελληνικά Πανεπιστήμια και το χάος των επαναστατών εξυπηρετούν (και το κάνουν πολύ καλά) ορισμένα πολιτικά συμφέροντα.
Είναι επιτακτική ανάγκη να επέλθει η ομαλότητα και η νομιμότητα στη λειτουργία των Πανεπιστημίων. Να αρχίσουν να λειτουργούν οι θεσμοί. Να δίνεται έμφαση στην φωνή των καθημερινών παιδιών που οι γονείς τους πασχίζουν για να τα σπουδάσουν. Να αποχρωματιστεί ο συνδικαλισμός.
Να γίνουν τα Πανεπιστήμια μας κέντρα επιστημονικής μελέτης και έρευνας και όχι γραφειοκρατικά δρώμενα με μόνο γνώμονα τις εξετάσεις.
Λύσεις υπάρχουν. Βούληση υπάρχει;
Γεννημένος και μεγαλωμένος από το 1998 στην Αθήνα, προπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης & Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης στην Κομοτηνή, στην κατεύθυνση της Πολιτικής Επιστήμης.
