Του Βασίλη Καραγκούνη,
Η υπόθεση της προφυλάκισης του Γιάννου Παπαντωνίου άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για την εν νέου ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες που διέπονται από το κράτος δικαίου το εάν κάποιος είναι τελικά ένοχος το κρίνει η δικαιοσύνη και όχι οι πάσης φύσεως δημοσιολόγοι και δημοσιογράφοι μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ και τα social media.
Πέραν της δικαστικής διάστασης η υπόθεση Παπαντωνίου έλαβε και πολιτικές διαστάσεις. Δεν άργησαν καθόλου οι πολιτικοί τόσο εκ δεξιών όσο και εξ αριστερών να επιδοθούν σε πλειοδοσία αφοριστικών σχολίων και αναθεμάτων για την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και ειδικά την περίοδο Σημίτη (1996-2004). Πρώτος, το δρόμο άνοιξε ο γνωστός κ. Πολάκης. «Ο Παπαντωνίου πληρώνει το δόγμα Σημίτη». Στο χορό δεν άργησε να μπει και ο μέχρις πρότινος άφαντος κ. Βουλγαράκης, ο γνωστός περί «νόμιμου και ηθικού», καταγγέλλοντας μεταξύ άλλων και σκάνδαλο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το σχόλιο αυτό γεννά μια απορία, θεωρώ. Αλήθεια ο ίδιος δεν ήταν υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή; Γιατί εφόσον είχαν τέτοιες ενδείξεις δεν προχώρησαν ως κυβέρνηση και ως κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις απαραίτητες ενέργειες ώστε να διαλευκάνουν την υπόθεση;
Εκτός αυτών, φυσικά, η Πέμπτη ξημέρωσε με τις κομματικές φυλλάδες του ΣΥΡΙΖΑ και της Δεξιάς, να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τις μίζες και τη διαπλοκή της περιόδου 1996-2004, συνδέοντάς την με την χρεοκοπία και τα μνημόνια στη χώρα. Θα σκεφτεί κάποιος τι κοινό μπορούν να έχουν οι εφημερίδες της «αριστεράς» με τις εφημερίδες της δεξιάς; Το ερώτημα είναι, ουσιαστικά, ρητορικό και η απάντηση είναι ένα όνομα: Κώστας Καραμανλής. Όλοι αυτοί συνεχίζουν ακατάπαυστα το τιτάνιο έργο που ξεκίνησαν από το 2010 και είχαν, και εξακολουθούν να έχουν, ως στόχο την συγκάλυψη και την αποσιώπηση των εγκληματικών ευθυνών της διακυβέρνησης του 2004 -2009, χρεώνοντας στο ΠΑΣΟΚ την είσοδο της χώρας στα μνημόνια. Λες και ο Παπανδρέου ξύπνησε μια μέρα το 2010 και αποφάσισε να βάλει την Ελλάδα (!) στο μνημόνιο. Βέβαια, όλοι τους ξεχνάνε κάτι το βασικό. Τόσο ο κ. Παπαντωνίου όσο και ο κ. Τσοχατζόπουλος στάλθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης με νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, μεταξύ άλλων τους εισαγγελείς διαφθοράς.
Εκτός από αυτή, την σχέση αίματος μεταξύ των δύο, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αγαπούν να μισούν ιδιαιτέρως το «δόγμα Σημίτη». Αλήθεια για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η χλεύη και αυτό το απύθμενο μίσος για εκείνη την περίοδο; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Πολύ απλά ο Σημίτης πέτυχε εκεί που αμφότεροι, Σύριζα και ΝΔ απέτυχαν παταγωδώς.
Οι κυβερνήσεις Σημίτη πιάνοντας το νήμα του εκσυγχρονισμού από την τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, μέσα σε οχτώ χρόνια άλλαξαν εκ βάθρων την εικόνα και την πραγματικότητα της Ελλάδας. Δεν ήταν μόνο τα μεγάλα έργα υποδομής που ένωσαν την χώρα, ούτε η μεγάλη οικονομική άνοδος και ανάπτυξη εκείνων των χρόνων. Αυτό που μισούν περισσότερο από την περίοδο Σημίτη είναι η αλλαγή της θέσης της χώρας στο διεθνή χάρτη. Η Ελλάδα γίνεται μέλος της ΟΝΕ και εδραιώνεται ως ένας παράγοντας ισχύος και σταθερότητας στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και Μεσόγειο. Η επιτυχία της πραγματικά πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής της περιόδου με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, φέρει τις υπογραφές των Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου. Επίσης, είναι η στρατηγική επιλογή για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Με τις ελληνοτουρκικές διαφορές να έχουν λυθεί στο μεγαλύτερο μέρος τους σε διμερές επίπεδο και με τις, όποιες, εναπομένουσες διαφορές να δρομολογούνται για το διεθνές δικαστήριο, μια διαδικασία που η κυβέρνηση της ΝΔ, δυστυχώς για την χώρα, δεν προχώρησε. Ήταν η Agenda της Θεσσαλονίκης το 2003 που άνοιξε το δρόμο για την ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων ανάγοντας την Ελλάδα σε ηγέτιδα δύναμη των Βαλκανίων.
Και πιο συγκεκριμένα στη Νέα Δημοκρατία αγαπούν να μισούν τον Σημίτη διότι τους παρέδωσε μια οικονομία με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης χωρίς ελλείμματα, με βιώσιμο χρέος, εντός των αγορών και μέσα στις είκοσι ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη. Αντίθετα, η ΝΔ παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ το 2009 μια χώρα χρεοκοπημένη και διεθνώς αναξιόπιστη. Στο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι, αγαπούν να μισούν τον Σημίτη διότι υπήρξε εκφραστής του μέτρου, της σύνεσης, του ρεαλισμού και του πραγματισμού, αρχές που κάθε λαϊκιστής απεχθάνεται.
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Τώρα παίζουν απλώς τα ρέστα τους. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να χτίσει ένα νέο αφήγημα στο δρόμο προς τις εκλογές, αποσιωπώντας τα ψέμματα του 2015 και τον σάλο των αλληλοκατηγοριών Κοτζιά-Καμμένου για την υπόνοια χρηματισμού σύσσωμης της κυβέρνησης από τον George Soros . Η δε ΝΔ, προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς από την δήθεν αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ σε μια προσπάθεια της να αποτινάξει και να συγκαλύψει τις ευθύνες για την τραγική κατάσταση του 2010.
Ο δρόμος προς τις κάλπες προβλέπεται ανηφορικός και γεμάτος από εμπόδια. Με το κλίμα πόλωσης και διχασμού να φέρνει στο προσκήνιο έναν νέο, στείρο δικομματισμό, το τρίτο κόμμα -βάσει των μετρήσεων-, Κίνημα Αλλαγής, κρίνεται αναγκαίο να υπερβεί τις περιχαρακώσεις. Σαν ένα προοδευτικό κόμμα, να θέσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Είναι πτυχιούχος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τις αρχές του τρέχοντος έτους συνεχίζει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει αποφοιτήσει από το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά. Ασχολείται με την μουσική, παίζοντας τρομπέτα και πιάνο, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει οικονομία, ιστορία και πολιτική.
