Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Η ζωή είναι μικρή, πάρα πολύ μικρή, απειροελάχιστη αν το δεις από μία πιο μακρινή οπτική γωνία. Παράλληλα, είναι το μεγαλύτερο πράγμα που ο οποιοσδήποτε θα ζήσει. Εμείς, οι άνθρωποι, αρεσκόμαστε να κατηγοριοποιούμε ό,τι βρεθεί στον δρόμο μας και αναλόγως πράξαμε με τις αντίστοιχες κατηγορίες. Έχουμε βρεφική, παιδική, εφηβική, μέση και τρίτη ηλικία. Για τα περισσότερα άτομα, αγαπημένο highlight της ύπαρξης τους είναι τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους, η λεγόμενη φοιτητική ζωή. Δικαιολογημένα. Όταν βρίσκεσαι στα γεννοφάσκια της ενηλικίωσης σου το σώμα καλά κρατεί και το μυαλό δουλεύει υπερωρίες.
Ως λαός, αφότου πάρουμε μια καλή τζούρα νοσταλγίας, καταλήγουμε στο ότι τα φοιτητικά χρόνια είναι και τα ωραιότερα. Η φοιτητική ζωή στην Ελλάδα είναι κάτι σχεδόν μυθικό, αδημονείς να δεις πώς είναι από πρώτο χέρι. Έπειτα, αφού αναπόφευκτα περάσει, την αναπολείς και λες στους μικρότερους να τη χαρούν…όσο προλαβαίνουν. Όμως, μέσα στην ρομαντικοποιήση της χάνονται και κάποιες πιο σκοτεινές πτυχές της.
Ένα ευχάριστο μπέρδεμα. Έτσι θα χαρακτήριζα τη φοιτητική ζωή. Όσο είσαι μαθητής, οι στόχοι σου είναι αρκετά ξεκάθαροι. Θέλεις να πάρεις το proficiency, να έχει καλούς βαθμούς και τέλος, να περάσεις στις πανελλήνιες. Ως υποψήφιος, έχεις την αίσθηση πως η ζωή τελειώνει μετά τις πανελλαδικές ή απλά δεν τολμάς να φανταστείς τι θα ακολουθήσει. Στο κάτω κάτω, δεν ξέρεις που θα μένεις και πιο επάγγελμα θα ετοιμάζεσαι να ακολουθήσεις, οπότε απλά διαβάζεις.
Έπειτα, περνάς σε μια σχολή και η καθημερινότητα σου αλλάζει δραστικά. Αποκτάς καινούριες παρέες, ενδιαφέροντα και έγνοιες. Από προσωπική εμπειρία, έχεις να αντιμετωπίσεις δύο βασικές, συχνα αντικρουόμενες, πιέσεις.
Η πρώτη είναι αρκετά απλή. Με λίγα λόγια, θέλεις να είσαι σίγουρος πως κάνεις αρκετά πράγματα που σε ευχαριστούν, όποια και να είναι αυτά. Η προαναφερθείσα υπόσταση της φοιτητικής ζωή είναι ήδη στο μυαλό σου και γνωρίζεις ότι μια ζωή την έχουμε. Σε καμία περίπτωση δεν θέλεις να εξελιχθείς στον μεσήλικα που τυραννά τον εαυτό του για τα πράγματα που ήθελε να κάνει μα ποτέ δεν έκανε. Αντίθετα, θέλεις να διασκεδάσεις, να ερωτευτείς και να περάσεις καλά. Τα χρόνια που ζεις είναι πολύτιμα, μη τα χαραμίσεις, λες στον εαυτό σου.
Η δεύτερη ανησυχία δεν αφορά τόσο το παρόν όσο το μέλλον. Το επάγγελμα του καθενός,αδιαμφισβήτητα, επιδρά σε μεγάλο βαθμό στην προσωπική του ευτυχία. Όχι μόνο μέσω της αμοιβής που προσφέρει, αλλά και μέσω της ευχαρίστησης. Σαν νεαρός ενήλικας, λοιπόν, πρέπει, αργά ή γρήγορα, να μπεις στην αγορά εργασίας, κάτι που παρά τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, είναι εφικτό. Η μεγάλη πρόκληση δεν είναι να βρεις επαγγελματική απασχόληση, αλλά να βρεις μία απασχόληση που σε χαροποιεί. Έτσι, ψάχνεις, ψάχνεις εργοδότη και ψάχνεις μέσα σου να καταλάβεις τι είναι αυτό που σου δίνει χαρά και αν αυτό μπορεί να σε θρέψει. Φυσικά, έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι για να το καταφέρεις αυτό, πιθανότατα, θα πρέπει να φύγεις εκτός συνόρων, με το πτυχίο σου να λειτουργεί ως διαβατήριο.
Οι δύο αυτές ”δυνάμεις”, η δίψα για διασκέδαση και το άγχος της αποκατάστασης, συχνά, μάχονται μεταξύ τους και αποτυπώνονται σε κάποια από τα κλασσικά, πλέον, ελληνικά διλήμματα. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με το αν τελικά θα αποφασίσεις να κάνεις κάτι παραγωγικό ή απλά θα πιεις έναν ακόμη καφέ.
Στους μεγαλύτερους μπορεί όλα αυτά να φαίνονται γελοία, έως και προσβλητικά, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι τα φοιτητικά είναι τα ωραιότερα χρόνια και οι ”μεγάλοι” έχουν πιο σημαντικά προβλήματα. Εν μέρει, μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά θα ήταν άδικο να θεωρήσουμε ότι το άγχος και η ανησυχία απουσιάζουν από το φοιτητικό βίο.
Άλλωστε, η άγνοια για το τι επιφυλάσσει το μέλλον και κατά συνέπεια η αστάθεια είναι ένας από του παράγοντες που καθιστούν τα φοιτητικά χρόνια τόσο όμορφα. Όταν δεν έχεις ιδέα για το τι θα επακολουθήσει, όταν πάρα πολλές πόρτες φαντάζουν, ακόμη, ανοιχτές, τότε έχεις δικαίωμα στο όνειρο. Μπορεί να εξελιχθείς σε οτιδήποτε, σε ένα απόλυτο τίποτα ή σε έναν εκατομμυριούχο, σε έναν άστεγο ή σε έναν πανευτυχή οικογενειάρχη, οι πιθανότητες είναι απεριόριστες. Κάποιες φορές φαντάζει τρομακτικό, αλλά σου επιτρέπει να χαρείς το παρόν και να κοιτάξεις με αισιοδοξία το μέλλον, πίνοντας μια γουλιά καπουτσίνο.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
