Του Σαράντη Κοιλανίτη,
1415: Μάχη του Αζενκούρ. Στο πλαίσιο του Εκατονταετούς Πολέμου, ο νέος βασιλιάς της Αγγλίας, Ερρίκος Ε’, θέλησε να εκμεταλλευτεί τις αναταραχές, που έιχαν ξεσπάσει στο εσωτερικό της Γαλλίας, μεταξύ των ευγενών της Ορλεάνης και της Βουργουνδίας, οι οποίοι αμφότεροι ζητούσαν την αγγλική βοήθεια. Στόχος του Ερρίκου ήταν η εδραίωση της αγγλικής κυριαρχίας στη βόρειο Γαλλία. Αφού σύναψε συμμαχία με τον Δούκα της Βουργουνδίας, με αντάλλαγμα εδαφικές εκτάσεις, αποβιβάστηκε στη Νορμανδία και κατέλαβε με βαριές απώλειες το Χαλφέρ. Βαδίζοντας προς το Καλέ, με 6.000 από τους 12.000 πολεμιστές, με τους οποίους είχε ξεκινήσει, βρέθηκε αντιμέτωπος με τον γαλλικό στρατό, ο οποίος αριθμούσε 30.000 περίπου μαχητές. Ο Ερρίκος, τοποθέτησε τοξότες στα πλάγια του δρόμου, όπου θα δινόταν η μάχη, ενώ οι Γάλλοι, αναγκασμένοι από το έδαφος να παραταχθούν σε μία στενή γραμμή, παρέταξαν τρεις ομάδες μάχης. Ο Ερρίκος με τέχνασμα ανάγκασε τους Γάλλους να επιτεθούν πρώτοι και αφού αποδεκάτισε τα κύματα επιτιθέμενων, διέταξε αντεπίθεση, με ολέθρια αποτελέσματα γα τους Γάλλους. Έχοντας χάσει μόλις 400 περίπου άντρες, προξένησε στους Γάλλους απώλειες της τάξης των 5.000, μεταξύ αυτών και πάνω από 100 ευγενών, υποστηρικτών της Ορλεάνης. Ο Ερρίκος με την αποτελεσματικότητα των τοξοτών του, των τακτικών του και της κακής γαλλικής διοίκησης, πέτυχε μία σπουδαία, «ενάντια στα προγνωστικά», νίκη.
1822: Ξεκινάει η Πρώτη Πολιορκία του Μεσολογγίου. Οι Οθωμανοί διοικητές Ομέρ Βρυώνης και Κιουταχής, με μία δύναμη περίπου 11.000 ανδρών και τη βοήθεια του στόλου του Γιουσούφ Πασά, έχοντας στο πλευρό τους και μερικούς Έλληνες οπλαρχηγούς, αποκλείουν από στεριά και θάλασσα το Μεσολόγγι, σημαντικό οικονομικό και διοικητικό κέντρο της τότε Δυτικής Στερεάς Ελλάδας. Οι υπερασπιστές της πόλης, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Μαυροκορδάτος και ο Μπότσαρης, μετά και την καταστροφή στη Μάχη του Πέτα, αριθμούσαν 700 άδρες και είχαν στη διάθεσή τους και 14 κανόνια. Υστερούσαν, ωστόσο, κατά πολύ εναντίον των Οθωμανών και οι αμυντικές ανάγκες της πόλης απαιτούσαν πολλαπλάσιους μαχητές για να επανδρωθούν αποτελεσματικά. Επιπλέον, τα τρόφιμα και τα πολεμοφόδια λιγόστευαν. Στάθηκαν, ωστόσο, τυχεροί, καθώς οι πολιορκητές αποφάσισαν να μην επιτεθούν αμέσως και να αναγκάσουν τους πολιορκημένους σε παράδοση εν ευθέτω χρόνω, καθώς επιθυμούσαν τη διατήρηση της πόλης σε καλή κατάσταση για την υποδοχή του τουρκικού στρατεύματος. Προς τη σωτηρία τους έσπευσε τον Νοέμβριο ο Ανδρέας Μιαούλης, ο στόλος του οποίου διέσπασε τον οθωμανικό ναυτικό κλοιό και μετέφερε στην πόλη 1.000 επιπλέον μαχητές, μαζί με τρόφιμα και πολεμικό υλικό. Οι Οθωμανοί, τελικά, υπό την πίεση του χρόνου και της εξάντλησης των εφοδίων τους, επιτέθηκαν τα Χριστούγεννα και υπέστησαν πανωλεθρία, με αποτέλεσμα να λύσουν την πολιορκία με το νέο έτος και να αναχωρήσουν προς την Ήπειρο.
1881: Γεννιέται στη Μάλαγα ο Πάμπλο Ρουίθι Πικάσο, Ισπανός ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης και δραματουργός. Φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης και, μετακόμισε στο Παρίσι και έλαβε επιρροές από άλλους μεγάλους καλλιτέχνες. Αποτέλεσμα των «τολμηρών» πειραματισμών του ήταν η πρωτοπορία στο κίνημα του κυβισμού και πολλά σπουδαία έργα ποικίλλων καλλιτεχνικών κατηγοριών, τα οποία στο σύνολό τους έφτασαν τα περίπου 20.000 και τον κατέστησαν έναν από τους πιο σημαντικούς ζωγράφους του 20ου αιώνα.
Γεννημένος το 1997 και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, απόφοιτος Γενικού Λυκείου και φοιτητής στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Διετέλεσε αρχισυντάκτης της κατηγορίας της Ιστορίας και υποδιευθυντής του OffLine Post. Φέρει ιδιαίτερη ακαδημαϊκή προτίμηση στη στρατιωτική ιστορία.
