Του Μανώλη Σαββάκη,
Σήμερα εν έτει 2018, είναι βέβαιο ότι οι επιπτώσεις στην χώρα μας από την κρίση είναι πολλές και δυσχερείς τόσο σε οικονομικό, όσο κυρίως και σε κοινωνικό επίπεδο. Η τερατώδης αύξηση της ανεργίας, οι μειώσεις των μισθών και συντάξεων αλλά και η μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό αποτελούν τις σκληρότερες μορφές των επιπτώσεων αυτών και συνάμα προβλήματα εξαιρετικά δυσεπίλυτα για οποιονδήποτε κυβερνώντα . Το πώς βέβαια οδηγηθήκαμε εδώ είναι μια άλλη υπόθεση εξαιρετικά πολύπλοκη, αλλά σίγουρα θα μπορούσαμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι, οι λανθασμένοι χειρισμοί και πολιτικές των κυβερνήσεων από την μεταπολίτευση έως σήμερα αποδείχτηκαν καταστρεπτικές για την ελληνική οικονομία. Και αυτό, γιατί ήδη από το 1974 πάρθηκαν πολλά δάνεια, με αποτέλεσμα την όλο και αυξανόμενη διόγκωση του ελληνικού χρέους. Η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύτηκε όπως έπρεπε τα οφέλη της από την είσοδο της στην ΕΟΚ, και οι πολιτικές των κυβερνήσεων δημιουργούσαν παθογένειες σοβαρών επιπτώσεων. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι, οι Έλληνες κατανάλωναν περισσότερα από ότι παρήγαγαν. Ήταν τέτοια τα μέτρα και οι πολιτικές, που προωθούσαν την “καλοπέραση” και την οικονομική εύνοια με αποτέλεσμα, την σημερινή κατάρρευση.
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων εννέα ετών, ναι μεν πήραν κάποια απαραίτητα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά αυτά δεν ήταν ούτε αρκετά ούτε αξιόπιστα, όπως αποδείχθηκε. Αυτό φυσικά δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τους πολίτες, που ήδη έχουν κάνει τόσες θυσίες. Οι εταίροι μας, ζητάνε επιτέλους τις απαραίτητες και κατάλληλες μεταρρυθμίσεις, μέσω των οποίων θα κερδίσουμε και την εμπιστοσύνη τους για το μέλλον. Είναι απαραίτητο να αντιληφθούμε πως η Ελλάδα επιβάλλεται να παραμείνει στον Ευρωπαϊκό πυρήνα, και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις προοπτικές που της χαρίζει.
Κυριότερη έκφανση των προοπτικών αυτών φυσικά και είναι οι κοινωνικές ωφέλειες που παρέχει σε μας η διατήρηση της θέσης μας μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Πιο συγκεκριμένα, η δράση της Ε.Ε. ως προς την επίλυση των κυριότερων κοινωνικών προβλημάτων, που ταλανίζουν την ευρωπαϊκή ήπειρο δε μπορεί από κανέναν να αμφισβητηθεί. Από την στιγμή της ίδρυσής της μέχρι και σήμερα , έχει ρίξει το βάρος της στις προσπάθειες αντιμετώπισης των σημαντικότερων κοινωνικών προβλημάτων των κρατών μελών της, όπως είναι η βία, η τρομοκρατία, η διακίνηση ναρκωτικών, η σωματεμπορία και εκμετάλλευση των γυναικών, ο ρατσισμός κ.α. Η Ε.Ε δηλαδή ήταν εκείνη που πάντα έπαιρνε σημαντικότατες πρωτοβουλίες και μέτρα κοινωνικής μέριμνας, για την αντιμετώπιση των προαναφερθέντων στρέφοντας ένα σημαντικότατο ποσό των διαθέσιμων υλικών και ανθρώπινων πόρων της προς αυτή την κατεύθυνση.
Επιπλέον, πέραν της έμπρακτης –υλικής και χρηματικής στήριξης- για την επίλυση των κοινωνικών παθογενειών η Ε.Ε. παρέχει και πληθώρα ευκαιριών και δυνατοτήτων, που συνδράμουν και αυτές με την σειρά τους καταλυτικά στην ανέλιξη του κοινωνικού επιπέδου των μελών της. Πεμπτουσία αυτών των ευκαιριών αποτελεί δίχως άλλο η ελεύθερη μετακίνηση των ευρωπαίων πολιτών σε όλα τα μέρη της ευρωπαϊκής ηπείρου, χωρίς εσωτερικά σύνορα. Με αυτό τον τρόπο, γνωρίζουν νέους ανθρώπους με ιδιαίτερα πολιτιστικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά, επικοινωνούν και αλληλεπιδρούν μαζί τους, και διαμορφώνουν ταυτόχρονα μια προσωπικότητα που διαπνέεται από τον ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης και την πανευρωπαϊκή κουλτούρα. Μέσω αυτής της συλλογικότητας και της ανεκτικότητας στο διαφορετικό, ο ρατσισμός χάνει όλο και περισσότερο έδαφος για την ανάπτυξη και την εδραίωσή του στους κόλπους της ψυχής μας, και αυτό ιδιαίτερα πρέπει να τονισθεί.
Συνεργαζόμενοι λοιπόν, αναλαμβάνουμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, προστατεύοντας παράλληλα και τα δικαιώματα μας, μέσω της δυνατότητας που έχουμε να προσφεύγουμε στα ευρωπαϊκά όργανα, όταν αυτά καταπατώνται. Οι περισσότεροι των πολιτών της Ε.Ε αναγνωρίζουν τις προσπάθειες και συμβολικότητά της , προκειμένου εκείνη να προασπίσει και να κατοχυρώσει τα δικαιώματά τους. Εμείς άραγε ανήκουμε σε αυτούς;
