Του Σαράντη Κοιλανίτη,
202 π.Χ.: Μάχη της Ζάμας. Οι δυνάμεις του Αννίβα και του Πόπλιου Κορνήλιου Σκιπίωνα συγκρούονται στην τελευταία μάχη του Δεύτερου Καρχηδονιακού Πολέμου. Ο Σκιπίωνας είχε αποβιβαστεί ήδη στην Αφρική και ο Αννίβας επέστρεψε άμεσα από την Ιταλία για να τον αντιμετωπίσει. Το στράτευμα του Αννίβα αριθμούσε κοντά στους 37.000 πολεμιστές, ενώ ο Σκιπίωνας είχε οριακά το αριθμητικό πλεονέκτημα, με περίπου 40.000. Επίσης, το ιππικό του Αννίβα υστερούσε, ποιοτικά και ποσοτικά σε σχέση με το ρωμαϊκό, τη διοίκηση του οποίου είχαν αναλάβει ο Νουμίδης βασιλιάς, Μασσινίσα και ο Ρωμαίος στρατηγός Γάιος Λαίλιος (4.000 έναντι 6.100). Οι Καρχηδόνιοι διέθεταν, ωστόσο, και 80 πολεμικούς ελέφαντες. Κατά την τελική μάχη, οι ελέφαντες των Καρχηδονίων απέτυχαν να επελάσουν αποτελεσματικά εναντίον του ρωμαϊκού πεζικού, οι ρωμαϊκές πτέρυγες με το ισχυρό ιππικό κατανίκησαν και έτρεψαν σε φυγή το αντίστοιχο του Αννίβα, ενώ το ρωμαϊκό κέντρο επιτέθηκε στο καρχηδονιακό. Αρχικά, οι πρώτες γραμμές διασπάστηκαν, αλλά στην τρίτη γραμμή, ο Αννίβας είχε παρατάξει τους έμπειρους, από τις μάχες στην Ιταλία, πολεμιστές του, οι οποίοι πλέον είχαν το πάνω χέρι έναντι των καταπονημένων από τη μέχρι στιγμής μάχη, λεγεωνάριων. Ωστόσο, το ρωμαϊκό ιππικό, που καταδίωκε ήδη τον αντίπαλο, γύρισε προς τα πίσω και χτύπησε το πεζικό του Αννίβα, το οποίο βρέθηκε περικυκλωμένο. Ακολούθησε καταστροφή για τον Αννίβα, ο οποίος έχασε περίπου 20.000 άντρες νεκρούς και άλλους τόσους αιχμαλώτους, την ώρα που οι Ρωμαίοι μετρούσαν μόλις 1.500 νεκρούς. Μετά από αυτή τη νίκη, ο Σκιπίωνας ονομάστηκε Αφρικανός και η Καρχηδόνα συνθηκολόγησε.
1912: Αρχίζει η Μάχη των Γιαννιτσών. Μετά τη νίκη στα στενά του Σαρανταπόρου και την κατάληψη πολλών περιοχών της δυτικής Μακεδονίας, ο Ελληνικός Στρατός, με δύναμη 80.000 αντρών, κινήθηκε προς την απελευθέρωση της κεντρικής Μακεδονίας και κυρίως του μεγάλου στόχου της κυβέρνησης Βενιζέλου, της Θεσσαλονίκης. Η κρίσιμη μάχη δόθηκε στην ευρύτερη περιοχή των Γιαννιτσών. Οι Τούρκοι επέλεξαν αυτή την τοποθεσία, γιατί, αφενός αποτελούσε σημαντικό στρατηγικό σημείο και προσέφερε αρκετά πλεονεκτήματα στον αμυνόμενο (κωλύματα όπως το όρος Πάικο και η λίμνη των Γιαννιτσών δεν ευνοούσαν τις επιθετικές ενέργειες), αφετέρου, ήταν και σημαντικό μουσουλμανικό κέντρο. Οι Τούρκοι του στρατηγού Ταξίν Πασά, παρέταξαν μία δύναμη περίπου 25.000 ανδρών, υποστηριζόμενων από 25-30 πυροβόλα. Οι ελληνικές δυνάμεις προέλασαν στη βροχή, υπό τα πυρά των τουρκικών κανονιών και με αναμετρήσεις σκληρές, πολλές φορές εκ του συστάδην, διέσπασαν την τουρκική άμυνα. Οι Τούρκοι, θέλοντας να αποφύγουν τους κυκλωτικούς ελιγμούς των Ελλήνων, υποχώρησαν το επόμενο πρωί προς τη Θεσσαλονίκη. Οι ελληνικές απώλειες ανήλθαν σε 10 αξιωματικούς και 178 οπλίτες νεκρούς, 29 αξιωματικούς και 756 οπλίτες τραυματίες, ενώ οι τουρκικές, κατά προσέγγιση, σε 250 νεκρούς, 1.000 τραυματίες και 3.000 αιχμαλώτους.
1980: Η Ελλάδα επιστρέφει στο ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη, εντάσσει τη χώρα εκ νέου στον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου, 6 χρόνια μετά από την απόσυρσή της επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1974, μετά και τα γεγονότα του Αττίλα 2, η Ελλάδα αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του Συμφώνου. Η επανένταξή της στο ΝΑΤΟ, έγινε λίγο πριν την είσοδό της στην ΕΟΚ και πυροδότησε έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας με το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ να πρωτοστατούν. Ήταν η γέννηση του γνωστού «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο».
Γεννημένος το 1997 και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, απόφοιτος Γενικού Λυκείου και φοιτητής στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Διετέλεσε αρχισυντάκτης της κατηγορίας της Ιστορίας και υποδιευθυντής του OffLine Post. Φέρει ιδιαίτερη ακαδημαϊκή προτίμηση στη στρατιωτική ιστορία.
