Της Τάνιας Βράνου,
Έκανα ένα καφέ κι έκατσα στον υπολογιστή να συνεχίσω το άρθρο μου, το οποίο δεν σχετιζόταν με αυτό που διαβάζετε αυτή τη στιγμή. Σερφάροντας λοιπόν στο διαδίκτυο έπεσα στο πολυσυζητημένο, τις τελευταίες μέρες, βίντεο με το Γιώργο Καπουτζίδη που σχολιάζει το bullying στα σχολεία. Προέχει αυτό σκέφτηκα, κι άφησα μισό το ένα άρθρο για να ξεκινήσω ένα άλλο. Ένα άλλο που έγραψα με τόσο θυμό κι αγανάκτηση. Γιατί; Γιατί στάθηκα ακριβώς σ αυτή τη φράση του κ. Καπουτζίδη «Έχουν γίνει δολοφονίες και τις βαφτίζουμε αυτοκτονίες. Έχουν γίνει αυτοκτονίες και τις κρύβουμε..» Ως πότε όμως; ως πότε θα ανεχόμαστε τη βία σαν φυσικό επακόλουθο της κατάληξης της σημερινής κοινωνίας; Ως πότε θα δικαιολογούμε τη βία στα σχολεία με τη σκέψη «έλα μωρέ παιδιά είναι»; Ως πότε δε θα ακούμε τα παιδιά μας και δε θα τα επιτρέπουμε να μιλήσουν, για να μην ντροπιαστούν και για να μην πάρει έκταση η κατάσταση;
Λόγος λοιπόν γίνεται για το bullying, ή εκφοβισμός, ή πιο απλά νταηλίκι. Προέρχεται από την αγγλική λέξη bull που σημαίνει ταύρος, στην ελληνική αποδίδεται ως νταής. «Νταής» βαριά λέξη, ακόμη και σήμερα μερικοί ελάχιστοι ανόητοι, τη θεωρούν προσόν και μάλιστα τους αρέσει να τους το προσδίδουν. To bullying αποτελεί είτε λεκτική είτε σωματική επιθετική συμπεριφορά και στη πραγματικότητα δεν υπολογίζει ηλικίες και κοινωνικές ομάδες, εμφανίζεται παντού. Συνήθως όμως, χρησιμοποιούμε τον όρο, όταν θέλουμε να μιλήσουμε για την ενδοσχολική βία.
Mε αυτόν τον όρο περιγράφουμε τη κλωτσιά, που δεν μένει ποτέ μια απλή κλωτσιά, τη σφαλιάρα που δεν μένει ποτέ μια απλή σφαλιάρα, το σπρώξιμο που δεν γίνεται ποτέ κατά λάθος, τις βρισιές που δεν σβήνονται ποτέ απ’ το μυαλό και τη διάδοση εξευτελιστικών φωτογραφιών μέσω των social που κυνηγάνε για πάντα τα παιδιά μας. Τίποτα απ αυτά δεν παραμένει μια απλή κατάσταση του τύπου «απλώς τσακωθήκανε». Εξελίσσεται, παίρνει διαστάσεις όχι μόνο στην παιδική και εφηβική ηλικία, αλλά και μετέπειτα στην ενήλικη ζωή του θύτη και του θύματος.
Γι’ αυτό το λόγο, πρώτα απ’ όλα, θα απευθυνθώ στους γονείς του θύτη. Σε εσένα αδιάφορε γονέα, που μεγαλώνεις έναν αυριανό ρατσιστή, εγκληματία, διώκτη του διαφορετικού. Σε σένα πατέρα, που αισθάνεσαι περήφανος για το γιο σου που τον αποκαλούν νταή και τον φοβούνται στο σχολείο; Είσαι ικανοποιημένος, που ενισχύεις τις ανασφάλειές του και τα κόμπλεξ του; Νομίζεις ότι μέσα από το τσαμπουκά που πουλάει θα γίνει άντρας; Αισθάνεσαι περήφανος που μεγαλώνεις ένα τέτοιο παιδί; Που δεν «κωλώνει» σε τίποτα; Σε σένα που μαθαίνεις στο παιδί σου να απαξιώνει τους αδύναμους και τους διαφορετικούς και να εγκληματεί εις βάρος τους. Να περιφρονεί, να απειλεί και να απεχθάνεται οποιονδήποτε διαφορετικό απ’ αυτόν, όπως πολύ καλά φρόντισες να του μάθεις. Δεν με νοιάζει αν πέρασες δύσκολα χρόνια, ούτε αν η ζωή σου φέρθηκε άδικα με νοιάζει που, ενώ είσαι ανίκανος για γονιός, μεγαλώνεις παιδί. Με νοιάζει ότι είσαι τόσο απαίδευτος και αμόρφωτος στην ουσία, που δεν έχεις την ικανότητα να ξεχωρίσεις το αντριλίκι από το νταηλίκι. Η ανατροφή του παιδιού σου είναι ευθύνη σου, κι αν δε ντρέπεσαι εσύ για τον τραμπούκο που μεγαλώνεις, ντρέπομαι εγώ για σένα.
Όσο για σένα γονέα του θύματος. Δεν άκουσες πότε το παιδί σου. Δεν αναρωτήθηκες τι του συμβαίνει, γιατί είναι απόμακρο και μελαγχολικό. Μπορεί να πίστεψες ακόμη κι ότι προκαλεί. Δε δίνεις προσοχή σ’αυτά που σου λέει. Σου μιλάει με τα μάτια και τη συμπεριφορά αλλά εσύ προτιμάς να πιστεύεις ότι η απόδοση του είναι χαμηλή στο σχολείο επειδή τεμπελιάζει. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις ότι εσύ είσαι αυτός που πρέπει πρώτα απ όλα να χτίσεις την αυτοπεποίθηση του παιδιού σου; Πρέπει να σ’ εμπιστευτεί και να νιώσει ασφάλεια. Πρότρεψε το να μιλήσει και να διαμαρτυρηθεί γι αυτό που βιώνει. Μίλα γι’αυτό που συμβαίνει στο παιδί σου, αντίδρασε, διεκδίκησε τα δικαιώματα του, δείξε του ότι το αποδέχεσαι κι ότι είσαι περήφανος γι αυτό. Αντέδρασε στη βία, γιατί η βία φέρνει κι άλλη βία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που έχουν αυξηθεί τα ποσοστά της εγκληματικότητας. Τι κάνουμε όμως εμείς γι’αυτό ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως κοινωνία;
O Στίβεν Χόκινγκ είχε πεί «Μπορεί η επιθετικότητα να αποτέλεσε ένα πλεονέκτημα στη μάχη της επιβίωσης για τους ανθρώπους των σπηλαίων, αλλά τώρα αποτελεί μια θανάσιμη απειλή, έναν παράγοντα που μπορεί να μας καταστρέψει.». Γι’ αυτό, πάψε να φοβάσαι και μίλα, πρώτος εσύ, πρώτη εγώ, πρώτοι εμείς θα αποδείξουμε ότι το νταηλίκι και ο τραμπουκισμός δεν περνάνε πλέον.
