Του Δημήτρη Τόλια,
Εδώ και 3 χρόνια, λόγω των σπουδών μου, έχω την δυνατότητα να συναναστρέφομαι με μια ενδο – ακαδημαϊκή κοινότητα. Αυτή αποτελείται από καθηγητές, συμφοιτητές, συναδέλφους και φίλους, που μου προσφέρουν ευκαιρίες για συζήτηση πολιτικών ζητημάτων που αγγίζουν τόσο το πεδίο της επικαιρότητας όσο και το θεωρητικό, το πεδίο των πολιτικών ιδεολογιών.
Ωστόσο, όταν συνευρίσκομαι με άτομα εκτός αυτής της κοινότητας, τα πολιτικά ζητήματα που συζητούνται είναι λειψά κάτι που αναδεικνύει την αναλόγως λειψή ενασχόληση της κοινωνίας με τα πολιτικά ζητήματα. Το χειρότερο όμως είναι όταν ταξιδεύω πέρα από τα κέντρα εξουσίας, σε μικρά χωριά και κωμοπόλεις και συζητάω πολιτικά ζητήματα με ντόπιους. Εκεί ο αναβλύζων πολιτικός μεσαίωνας αρκετών συμπολιτών μας με συνταράζει.
Η αντίληψη αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται τόσο μακριά από την πολιτική ποικίλλουν. Η πλειονότητα αυτών των ανθρώπων εκφράζουν τις απόψεις ότι κυβερνώνται από πληρωμένους ιδιοτελείς πολιτικούς, άλλοι από εβραίους, μασόνους, εβραιομασόνους, πάπες, νεοταξίτες που έχουν ήδη επιλέξει την πολιτική ηγεσία της χώρας για τα επόμενα 50 χρόνια, μέχρι παγκόσμιους κυβερνήτες, αντίχριστους και ανθρωπόμορφους εξωγήινους.
Όσο γέλιο και αν μας προκαλεί, δεν είναι αστείο. Αυτές είναι απόψεις που ενστερνίζεται ένα μέρος του πληθυσμού της χώρας καθόλου ασήμαντο. Και αυτές οι λογικές κρύβονται πίσω από τον αφορισμό «δεν ασχολούμαι, αφού άλλοι μας κυβερνούν». Η συγκεκριμένη φράση σκιαγραφεί απόλυτα αυτές τις ομάδες ανθρώπων. Δεν ασχολούνται, διότι στην πραγματικότητα δεν μπορούν. Δεν διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα, το υπόβαθρο, το χρόνο και πάνω απ’ όλα το κίνητρο, ώστε να ασχοληθούν, να ερευνήσουν, να γνωρίσουν. Και όλο αυτό τους οδηγεί στο εύκολο συμπέρασμα που στην πραγματικότητα αποτελεί δικαιολογία υπεκφυγής, «Αφού άλλοι μας κυβερνούν».
Σε αυτούς τους ανθρώπους οι ιδέες της γαλλικής επανάστασης είναι άγνωστες, πολιτικές ιδέες και ιδεολογίες δεν υφίστανται. Αν ψηφίζουν αυτοί οι άνθρωποι, το πράττουν αποκλειστικά για τοπικό υποσχεθέν συμφέρον. Είναι προφανές ότι το ίδιο έπρατταν οι πατεράδες και οι παππούδες τους και το ίδιο κατά πολύ μεγάλη πιθανότητα θα πράττουν και τα παιδιά τους. Συνεπώς, αυτή η κατάσταση διαμορφώνει και διαιωνίζει μια πολιτική κουλτούρα που συνηθίζω να αποκαλώ «Σύγχρονος Πολιτικός Μεσαίωνας».
Φυσικά και οι συνάνθρωποί μας δεν φταίνε σε τίποτα. Αν επιδιώξουμε να αναζητήσουμε τα βαθύτερα αίτια αυτής της κουλτούρας θα διαπιστώσουμε δύο σημαντικά σημεία. Το πρώτο είναι ότι υπάρχει ακόμη μεγάλο έλλειμα παιδείας στην χώρα μας. Το σχολείο δεν μορφώνει ουσιαστικά τον άνθρωπο και δεν του μεταλαμπαδεύει τις αξίες εκείνες που θα εκκολάψουν έναν ενεργό πολίτη με συναίσθηση της ευθύνης του απέναντι στις πολιτικές διαδικασίες. Επιπρόσθετα, η πολιτική σκήνη απομακρύνεται τόσο από τα στρώματα αυτά με αποτέλεσμα να χάνεται η υγιής επαφή της πολιτικής ελίτ με τα χαμηλά λαϊκά στρώματα. Και το χάσμα αυτό είναι που επιτρέπει να παρεισδύουν ανάμεσα οι θεωρίες συνομωσίας, οι οποίες είναι εγκεφαλικά δημιουργήματα που γεφυρώνουν αυτό το χάσμα και προσφέρουν τις απαραίτητες απαντήσεις και ερμηνείες προς τέρψη της ανθρώπινης φαντασίας.
Το δεύτερο σημείο που αξίζει να σταθούμε αφορά την ιστορική καταγραφή αυτής της κουλτούρας. Η ιστορία γράφεται κυρίως από τα ανώτερα στρώματα. Συνεπώς, γνωρίζουμε σχεδόν αποκλειστικά τον τρόπο ζωής αυτών και μόνο των στρωμάτων και έχουμε την τάση να τον γενικεύουμε και να θεωρούμε πως για παράδειγμα, επειδή οι ανώτερες τάξεις τον 18ο και τον 19ο αιώνα μορφώνονταν και διεκδικούσαν ρόλο στην πολιτική το ίδιο συνέβαινε με όλα τα στρώματα. Συνειδητοποιούμε επομένως πως υφίσταται μια μεγάλη ιστορική παράλειψη σε αυτό το σημείο. Η παράλειψη της καταγραφής αυτών των στρωμάτων που βρίσκονται ακόμη στον δικό τους πολιτικό μεσαίωνα.
Η παράλειψη αυτή συνεπάγεται με έλλειψη κοινωνικής αυτογνωσίας. Και πώς είναι δυνατόν να λυθεί ένα πρόβλημα όταν δεν υπάρχει πρώτα η αναγνώριση αυτού; Και πόσο αναγκαίο είναι να λυθεί το πρόβλημα του «Σύγχρονου Πολιτικού Μεσαίωνα», όταν οι συνάνθρωποί μας αυτοί τον τελευταίο αιώνα έχουν την δυνατότητα να ρυθμίζουν την πολιτική ζωή της χώρας; Μήπως αυτή είναι η πραγματική πηγή της επιτυχίας του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς στη χώρα μας, αλλά και φυσικά στην Ευρώπη;
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στον Ωρωπό Αττικής. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ έχει φοιτήσει και για ένα έτος στο ίδιο τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι λάτρης της πολιτικής ιστορικής ανάλυσης και έρευνας. Ασχολείται με την ανίχνευση της διαδικασίας διάδοσης και τις επιδράσεις των πολιτικών ιδεών στην κοινωνία τόσο στο παρελθόν όσο και φυσικά στο σήμερα.
